Προεκλογικές σκέψεις

«Όπως με τα άτομα έτσι και με τα έθνη». 

Γράφει στην πρώτη κιόλας σελίδα του περιώνυμου βιβλίου του The Affluent Society o John Kenneth Galbraith (1908-2006) - διάσημος από τους ασκήσαντας μεγάλη επίδραση οικονομολόγους του περασμένου αιώνα - υποστηριχτής του αμερικανικού φιλελευθερισμού. 

«Ο πλούτος, πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι ο αμείλικτος εχθρός της κατανοήσεως […]  Ο πλούσιος… ως που να μάθει να ζει με τον πλούτο του θα έχει μια ευδιάγνωστη τάση να τον χρησιμοποιεί για λανθασμένους σκοπούς ή, άλλως, να παρουσιάζεται σαν παλαβός». 

Αυτά, συνεπώς, ισχύουν και για τα έθνη. Έτσι την επάθαμε και εμείς, το έθνος μας. 

Κανείς δεν μας είπε από όσους έχουν γνώση και λόγο: «Κοίταξε, όπως, αν ήσουν καταχρεωμένος, θα ενεργούσες έναντι του δανειστή σου σε μια επαγγελματική ή προσωπική οικονομική κρίση, έτσι θα ενεργήσουμε και εμείς προσπάθεια συμβιβασμού.

Do ut des. Διότι η χώρα λόγω υπερδανεισμού και υποπαραγωγικότητας, βαδίζει ασυγκράτητη προς χρεωκοπία. 

Κάτι θα πρέπει να δώσουμε, τουλάχιστον ως εγγύηση. Για να ρυθμίσουμε τα του χρέους».                

Το μεγαλύτερο μέρος των συμπολιτών μας βρίσκεται,  μερικές μόνον ημέρες πριν από τις εκλογές,  σε περίεργη κατάσταση. 

Γιατί δεν ξέρουμε το γιατί των όσων μας συμβαίνουν. Σαν παλαβοί. Nεόπλουτοι γαρ.Θεωρητικά, οι εκλογές γίνονται πρόωρα για να επιλέξουμε νέον ανώτατον άρχοντα. 

Η θητεία του παλιού λήγει. Ωστόσο κανένας δεν μας λέει μεταξύ ποίων έχουμε να επιλέξουμε ώστε ανάλογα να ψηφίσουμε. 

Άσε που, κατά πάσαν πιθανότητα, πάμε προς ανατροπή του τρόπου που ζούμε, του επιπέδου ζωής, στο οποίο έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες. 

Διερωτώμαι: Το έχουμε αντιληφθεί; Τα προγράμματα, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι, που προτείνουν τα διάφορα κόμματα, είναι αέρας κοπανιστός. 

Μερικές σελίδες γενικολογιών, που δεν πείθουν, γιατί δεν στηρίζονται σε συγκεκριμένο σταθερό γενικής αποδοχής βάθρο είναι αθεμελίωτα. 

Και αυτοί που τα προτείνουν δεν είναι οι πιο αξιόπιστοι από τους συμπολίτες μας. Leur plan de vie étant dessiné ligne à ligne / par la logique d’ une influence maligne. 

(Το πλάνο της ζωής τους εσχεδιάστηκε λεπτομερώς/ από τη λογική μιας κακοποιού επιδράσεως). Δύο στίχοι του Paul Verlaine (1844-1896), ενός από τους κύριους εκπροσώπους του συμβολισμού στην ποίηση. 

Κάποιους  συμβολισμούς λέω να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω κι εγώ στην αναζήτηση εξόδου κινδύνου. Οι εκλογές, υπό τη μορφή και τις συνθήκες που διεξάγονται, φαίνεται να οδηγούν σε αδιέξοδο. Η άγνοια δεν βοηθάει. 

Θα προσπαθήσω να βρω κατεύθυνση με τη βοήθεια συμβολισμών. Τα ψηφοδέλτια των βουλευτών επικρατείας είναι το μόνο γενικό απτό στοιχείο, που όλοι γνωρίζουμε και από το οποίο θα μπορούσαμε ενδεχομένως να συναγάγουμε κάποια συμπεράσματα για τα κόμματα. 

Για άλλους λόγους εισήχθη ο θεσμός, άλλους σκοπούς υπηρετεί σήμερα, καθαρά συμβολικούς. Ο τελευταίος υποψήφιος σε θέση μη εκλογίμου, συμβολίζει αποκλειστικά υποτιθέμενο ενδιαφέρον για τα χαρακτηριστικά του υποψηφίου, ήταν συνήθως αγρότης ή εργάτης. 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, άλλο παράδειγμα, περιέλαβε στο ψηφοδέλτιο του 1989 τον Μάρκο Βαφειάδη, έντονος συναισθηματικός συμβολισμός για την προσέλκυση ΕΑΜογενούς πελατείας. 

Τι έχουμε τώρα; Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας: Πρώτος στον πίνακα ο Θεόδωρος Φορτσάκης (60 ετών), πρύτανης του Ε.Κ.Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Δυναμική επιβολή της νομιμότητας, ο συμβολισμός.  Στα Μ.Μ.Ε. προβλήθηκε, ως έκπληξη, η επιλογή της Νίκης Κεραμέως (34 ετών), με καλές σπουδές και επιτυχημένη επαγγελματική και κοινωφελή δράση. 

Προσκλητήριο προς τους νέους και τους εργαζομένους μακριά από το Δημόσιο.    

Στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τώρα. Στην πρώτη θέση ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς (ετών 77). Κοινωνιολόγος, ακαδημαϊκός. 

«Με όψη ιερέα του μαρξισμού, ο Τσουκαλάς είναι ο αρχετυπικός αριστερός διανοούμενος που, αν δεν υπήρχε, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα έπρεπε να τον επινοήσει». (Μιχάλης Τσιντσίνης, σ’ ΤΑ ΝΕΑ, 13 Ιαν). 

Ζει στη δόξα του γαλλικού Μάη του 1968. Έχει πει: «Είμαστε υποχρεωμένοι να μετέλθουμε όλα τα κατάλληλα μέσα για να πετύχουμε. 

Και όταν λέω όλα τα μέσα, εννοώ όλα τα μέσα εκτός από την άνευ αντικειμένου βία». Βία συνεπώς με  αντικείμενο (σαφές) την κατάληψη της εξουσίας επιτρέπεται, θα εσχολίαζε ένας ιησουίτης. 

Τέλος ο συμβολισμός παίρνει την πιο ενδεικτική του μορφή με την τοποθέτηση στην “τιμητική” τελευταία θέση του θεατρίνου (διαπρέπει κυρίως σε θεατρικούς μονολόγους) και τέως πρύτανη του Ε.Κ.Π.Α. Θεοδόση Πελεγρίνη. 

Ως πρύτανης διέπρεψε στον περίεργο ρόλο που έπαιξε στο επεισόδιο της καταλήψεως της Νομικής Σχολής από την ομάδα μεταναστών,  των γνωστών ως “οι έγκλειστοι της Υπατίας”. 

Ως θεατρίνος διακρίθηκε ιδιαίτερα στον ρόλο ενός από τους πρωταγωνιστές κωμικοτραγωδίας με θέμα την άρνηση εφαρμογής νόμου (ν.4009/2011, γνωστού και ως νόμου Διαμαντοπούλου) του ελληνικού κράτους, ο οποίος έχει ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων με μοναδική (συντριπτική) πλειοψηφία. 

Ως καθηγητής, εν τούτοις,  έχει, κατά το Σύνταγμα, την ιδιότητα του δημόσιου λειτουργού˙  είχε, κατά συνέπειαν, ορκιστεί να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους. 

Επίορκος; Ο συμβολισμός τώρα: Επιτρέπονται  στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα πάντα, και πρώτο το φτύσιμο του νόμου. 

Ως αφετηρία συλλογισμού θα παραθέσω το σύντομο απόφθεγμα ενός μεγάλου: «Ώσπερ γαρ και τελεωθέν βέλτιστον των ζώων ο άνθρωπός έστιν, ούτω και χωρισθέν νόμου και δίκης χείριστον πάντων» 

(«Διότι όπως στην τελειότητά του ο άνθρωπος είναι το καλύτερο από τα ζώντα όντα, έτσι και όταν αποχωριστεί από τον νόμο και τη δικαιοσύνη γίνεται το χείριστο όλων»). 

Ο Αριστοτέλης στα “Πολιτικά” του (Α, 1,1253Α, 28).        

Ανακεφαλαίωση.  Oι συμβολισμοί των δύο ψηφοδελτίων: Είπαμε για τη Ν.Δ. η αποκατάσταση της νομιμότητας ως προϋπόθεση αναπτύξεως της χώρας. 

Μέσα στην Ευρώπη (το πιο σημαντικό).  Ωστόσο δύο βήματα εμπρός, ενάμισι πίσω. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: επιστροφή σε ένα ξεπερασμένο μαρξιστικό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργανώσεως με ανατροπές έστω και βίαιες. 

Πιο παραστατικά, θα έλεγα πως από τη μια πλευρά έχουμε προσπάθεια συνεχίσεως μιας ερυθρίζουσας ψευδο-καπιταλιστικής κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής. 

Η οποία, ωστόσο, μας οδήγησε κουτσά-στραβά μεταξύ των 30 χωρών με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας είναι θαυμαστής του Κάστρο («Aν ο Όμηρος … ήταν Κουβανός η Οδύσσεια θα είχε πρωταγωνιστή τον Κάστρο», στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20 Φεβρ. 2008) και του Τσάβες («Ακούγοντας το οικονομικό πρόγραμμα του Σύριζα σκέφτεται κανείς ότι ο κ. Τσίπρας θα γίνει ο Ούγκο Τσάβες των Βαλκανίων». Παρατήρηση στην Wall Street Journal, βλ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8 Δεκ. 2014). 

Στην Κούβα, με επί κεφαλής τον νεώτερο από τους αδερφούς Κάστρο, τον Ραούλ (μόνο 84 ετών), προσπαθούν να ξεφορτωθούν το βάρος του μαρξισμού (μηνιάτικο επιστήμονα γύρω στα 25-30 δολλάρια). 

Στη Βενεζουέλα (παρά τον μεγάλο πλούτο από την εξαγωγή πετρελαίου) τεράστιες ουρές για την προμήθεια στοιχειωδών αγαθών επιβιώσεως, τροφίμων, φαρμάκων, χαρτιού υγείας. 

Με σημαδεμένον στον καρπό του χεριού τους τον αριθμό προτεραιότητας. 

Έχει πει ο σύντροφος Τσίπρας: «Αποχαιρετούμε σήμερα ένα μεγάλο ηγέτη, έναν σπουδαίο επαναστάτη […] Ο Ούγκο Τσάβες, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, μπόρεσε να οδηγήσει το λαό του και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής σε δρόμους δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής απελευθέρωσης […] 

Οι άνθρωποι φεύγουν, η σπορά τους όμως μένει… Στο δρόμο που αργά ή γρήγορα θα πορευτούν και άλλοι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο». 

Προφανώς αυτό ονειρεύεται. Έχει όραμα! Να μας κάμει έναν από τους άλλους λαούς, οι οποίοι θα πορευτούν στον δρόμο που άνοιξε ο Τσάβες. 

Μη μας παρασύρουν, άρα, οι οβιδιακές του μεταμορφώσεις. Κυνηγός με τους κυνηγούς, ΑΕΚτζής με τους ΑΕΚτζήδες (είναι βάζελος), πολύτεκνος με τους πολυτέκνους κ.ο.κ. 

Υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο που προκαλεί έντονη ανησυχία - αγωνία, για να κυριολεκτήσω. Είναι η βασική στρατηγική που έχει επιλέξει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην επιδίωξη της καταλήψεως της εξουσίας. 

Αγωνία για τον τρόπο που σκέφτονται. Ή μάλλον αγωνία αν σκέφτονται. 

Εκλογές. Από την επομένη των εκλογών του 2012, κάθε μερικούς μήνες προανήγγελλε την επικείμενη πτώση της κυβερνήσεως και τη διενέργεια εκλογών με απόλυτη βεβαιότητα. 

Τελικά,  μετά τη νιοστή φορά, το εκατάφερε με την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, όπως, εξ άλλου, ήταν αναμενόμενο. Η κοινή λογική λέει πως ακριβώς αντίθετη θα έπρεπε να είναι η στρατηγική του σκέψη. Όχι μόνο για λόγους γενικού συμφέροντος (αυτό ποιος το λογαριάζει σήμερα), αλλά για λόγους αυτοπροστασίας, αυτοσυντηρήσεως. 

Παράταση της θητείας της παρούσης κυβερνήσεως θα είχε ως αποτέλεσμα τη βελτίωση κάποιων οικονομικών δεδομένων. 

Με ασήκωτο εις βάρος της πολιτικό κόστος. Άρα, κατά το τέλος της τετραετούς περιόδου της Βουλής, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα είχε ασφαλώς διευρύνει τη λαϊκή του βάση στο πιθανό μέγεθος κυβερνητικής αυτοδυναμίας (Βοηθούντων και των αδέξιων χειρισμών της κυβερνήσεως Σαμαρά σε σοβαρά πολιτικά θέματα και την τραγικά σχεδιασμένη επικοινωνιακή της πολιτική, αν κρίνουμε από τα όσα διέπραξε τα δύο τελευταία χρόνια). 

Ταυτόχρονα θα παρελάμβανε μια οικονομία πιο σταθεροποιημένη, με λιγότερα προβλήματα, άρα ευχερέστερο κυβερνητικό έργο. 

Με ενδεχόμενη και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει κάποιες από τις παροχές που υπόσχεται. Ενώ τώρα, στην περίπτωση που θα βρεθεί στην κυβέρνηση, δεν θα μπορέσει να ασχοληθεί σοβαρά  με το κυβερνητικό έργο. 

Θα κατατρίβεται σε ρήξεις με το κόμμα, με το οποίο θα συνδυαστεί κυβερνητικά, και σε σκληρές εναντιώσεις με τους δικούς του λαφαζανιστές και λοιπές συνιστώσες. 

Παράλληλα δεν θα βρει φράγκο (όπως ελέγαμε άλλοτε) για διανομή. Εν περιλήψει: Φιλοδοξίες που θολώνουν τον νου ˙ τη φρόνηση.  

«Ο της φιλοδοξίας έρως τον ανθρώπων νουν θολεί».  (Ύστερα από πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια και δεν χρειάζεται ερμηνεία ούτε μιας λέξης). 

Κατάληξη μιας περιπεπλεγμένης συλλογιστικής και συμπέρασμα: “Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον”. 

Κλείσε τα μάτια σου και ρίξε το, το άτιμο, στην κάλπη. 

Αν όχι, ηχεί γλυκά ένας τίτλος : And quiet flows the Don. Με αλλαγή μιας λέξεως. “Και ήρεμο κυλάει το Ποτάμι”. Ιδεώδες για καγιάκ. 

Και μία ευχή: Καλήν  (ΣΩΦΡΟΝΑ ) ψήφο!