του
Νικ. Λ.Γ. Λιναρδάτου
Ακολουθούμε
μια καταστροφική τροχιά, που κινδυνεύει να γίνει ανεπίστρεπτη. Κυκλοφορούν
καθημερινώς πολλά σενάρια από παρατηρητές, αναλυτές, σχολιαστές, ερμηνευτές
κάθε ιδεολογικής τοποθετήσεως "από ειδικούς και μη" από Έλληνες και ξένους.
Όλα
μαύρα κι άραχνα. Ο ερασιτεχνισμός, η ελαφρότητα και η απερισκεψία πολλών από
αυτούς που μας κυβερνάνε, ο φανατισμός, οι απαρχαιωμένες μονομανίες και
ιδεοληψίες άλλων σπρώχνουν τη χώρα προς το ατύχημα.
Πορεία προς κατάρρευση με
κίνδυνο ακόμα και της δημοκρατικής νομιμότητας με παράλυση της διαθέσεως και
ικανότητας του έθνους να αντιμετωπίσει υπαρξιακούς του κινδύνους.
Κυκλοφορεί
όμως και ένα σενάριο αισιόδοξο που περιέχει κάποιες ελπίδες: αποχώρηση της
κυβερνήσεως ΣΥ.ΡΙΖ.Α.- ΑΝ.ΕΛ. και σχηματισμός κυβερνήσεως ενός ευρύτερου πολιτικού
σχήματος.
Θα προσπαθήσω λίγο
πιο κάτω να επεξεργαστώ ένα σενάριο τέτοιου τύπου. Η πραγμάτωσή του είναι ο
μόνος τρόπος που μπορεί να σώσει την κατάσταση.
Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν
αμαρτίαις. Αμέσως βέβαια ανακύπτει η αντίρρηση, το ερώτημα: Δεν μπορεί να γίνει.
Είναι δυνατόν να υπάρξει;
Αδυνατώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Θα το παίξω
λοιπόν, μετά την περιγραφή της δεύτερης διαπιστώσεως, ως εκτέλεση μιας
φανταστικής συμφωνίας ως μία λογικοφανή (;) άσκηση.
Η δεύτερη διαπίστωση
είναι πως ο πρωθυπουργός μας, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του στο εξωτερικό
(πειστικό παράδειγμα τα όσα είπε μετά τη συνάντησή του με τη Γερμανίδα
καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ τη Δευτέρα, 23 Μαρτίου), φαίνεται ευκρινώς ότι έχει
αντιληφθεί το διεθνές πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί για να
αποφευχθεί η καταστροφή ως υπαίτιος της οποίας καταλαβαίνει πως θα
κατηγορηθεί.
Η θέση του μοιάζει με την του πλοηγού προς μια ποθητή Ιθάκη
πλέοντος μέσα σε πυκνό (κυρίως εσωκομματικό)
ναρκοπέδιο.
Το ΒΗΜΑ Online της 24ης
Μαρτίου διαπιστώνει: «Επιβεβαίωσε [η συνάντηση με τη Μέρκελ] τη στροφή του
Έλληνα Πρωθυπουργού σε μια ρεαλιστική πολιτική απολύτως προσαρμοσμένη στις
απαιτήσεις των εταίρων μας, μέσω της υλοποίησης αναγκαίων διαρθρωτικών
μεταρρυθμίσεων».
Αυτές τις
διαπιστώσεις, παρά τον αβέβαιο χαρακτήρα τους, θα θεωρήσω ως δεδομένες και επί
αυτών θεμελιώνεται η συλλογιστική μου.
Με την επιθυμητή συνδρομή δύο πρόσθετων
στοιχείων αν και αυτών η αβεβαιότητα φαλκιδεύει κάπως την πειστικότητα των
συλλογισμών μου.
Το πρώτο: Όλοι σχεδόν οι νεώτεροι πολιτικοί μας (οι σαραντάρηδες
και οι πενηντάρηδες) έχουν δείξει ότι το πρώτο κίνητρο των αποφάσεων και των
ενεργειών τους ήταν, είναι η προσωπική φιλοδοξία να ανεβούν “παντί τρόπω” όσο
πιο ψηλά στην πολιτική ιεραρχία.
Το μεγάλο δέλεαρ η πρωθυπουργία. Πρέπει να
ελπίζουμε (εδώ έγκειται η αβεβαιότητα, δεν το γνωρίζουμε) ότι στο σημείο αυτό
δεν διαφέρει ο Αλέξης Τσίπρας από τον κανόνα.
Ότι, αφού κατέκτησε την πρωθυπουργία, θα έχει ως
κυρίαρχη τη φιλοδοξία να κυβερνήσει τουλάχιστον την τετραετία της ΙΣΤ΄ περιόδου
της Βουλής.
Με τη σημερινή μορφή της κυβερνήσεως αυτό λογικά δεν είναι δυνατό. Πρόκειται για σκορποχώρι, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Θα αναφέρω δύο: οι
συνιστώσες του κόμματος, η μία, και το συμπεθεριό (ο αφύσικος γάμος μάλλον) με
τους ΑΝ.ΕΛ.ληνες, η άλλη.
Θα πρέπει (όσο πιο γρήγορα, τόσο η διάσωση πιθανότερη)
να επιδιωχθεί ευκαιρία κυβερνητικής αλλαγής.
Το δεύτερο σημείο
αβεβαιότητας: Πώς μπορεί να επιτευχθεί συγκυβέρνηση διαρκείας ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με άλλο
κόμμα; Και μάλιστα, όταν σαν τέτοιο, δεν μπορεί να είναι άλλο από τη Νέα
Δημοκρατία!
Απάντηση: Έγινε με τους ΑΝ.ΕΛ. για να εκφράσει τον έντονο
αντιμνημονιακό του χαρακτήρα. Να γίνει με τη Ν.Δ. για να εκφράσει την
προσγείωσή του στην ανελέητη πραγματικότητα. (Το προτεινόμενο σχήμα θα
εκπροσωπεί το 64,15% των ψηφισάντων κατά
τις εκλογές του Ιανουαρίου, έναντι 41,19% της σημερινής κυβερνήσεως [στοιχεία
Υπουργείου Εσωτερικών]. Αντιστοίχως το 49.55%
έναντι 31,73% του συνόλου των ενήλικων Ελλήνων πολιτών [βλ. επιστολή μου
στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 10ης Φεβρουαρίου]).
Είναι η μόνη διέξοδος προς αποτροπή της πανωλεθρίας. Ύστερα
από τα διαμειφθέντα μεταξύ Τσίπρα και Μέρκελ, το θέμα κυβερνητικού προγράμματος
είναι, τουλάχιστον κατά τα τρία τέταρτα,
λυμένο.
Το υπόλοιπο μπορεί να συμφωνηθεί είναι το πιο ανώδυνο κομμάτι του.
Η
σύνθεση: Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας (παρακάμπτοντας τις κατηγορίες για
ιδεολογικό ξεπούλημα που θα εκτοξευθούν εναντίον του).
Υπουργοί από τα δύο
κόμματα (με μόνα κριτήρια την αξιοσύνη και τη διαφάνεια) και σημαντικός αριθμός
διακεκριμένων σε διάφορους τομείς πολιτών.
Σε κάθε υπουργείο (με απλοποιημένη
συμβολική ονομασία, για λόγους σοβαρότητας) ένας εκτελεστικός υπουργός (έτσι θα
αποκεντρωθεί η λήψη αποφάσεων) και ένας αναπληρωτής υπουργός ή υφυπουργός
επιφορτισμένος με τη νομοθεσία και τις σχέσεις με το κοινοβούλιο.
(Πολύ
σημαντικός τομέας, γιατί το ξεκαθάρισμα της πολυνομίας και η κωδικοποίηση της
νομοθεσίας είναι όροι sinequanon της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους).
Βέβαια, ανακύπτει
αμέσως μία ακόμα αβεβαιότητα το ερώτημα: Γιατί να θελήσει η Ν.Δ. να
συμμετάσχει. Υπάρχει άμεση (πιθανή) απάντηση.
Διότι πρέπει να αρθεί
(χρησιμοποιώ μια τετριμμένη έκφραση, επειδή γι’ αυτό είναι ευκολονόητη) στο
ύψος της περιστάσεως.
Να επιδείξει πατριωτισμό (χωρίς εισαγωγικά) να αποδείξει τη φιλοπατρία της. Να δείξει ότι
υπεράνω προσωπικών και κομματικών σκοπιμοτήτων και υπολογισμών θέτουν το γενικό
καλό στην πιο βαθειά κρίση (οικονομική, θεσμική, ηθική, πολιτική, κοινωνική,
πολιτισμική) της χώρας κατά τις πολλές
τελευταίες δεκαετίες.
Όχι παθητικά. Να προτείνει, να αναλάβει την πρωτοβουλία.
Σε ένα ζήτημα που, αν επρόκειτο για
άτομο, θα ελέγαμε ζωής ή θανάτου.
Στην περίπτωσή μας επιβιώσεως ή καταστροφής.
Και κάτι άλλο επίσης σημαντικό. Αυτό μπορεί να γίνει υπό μια ηγεσία απαλλαγμένη
από το σύνδρομο του αντιμνημονίου (Ζάππεια Ι και ΙΙ).
Αλήθεια! Τι παράξενος ο
προτεινόμενος συνδυασμός προσωπικής φιλοδοξίας από τη μία μεριά ανιδιοτέλειας
από την άλλη!
Τι παράξενη διασταύρωση μιας χαλαρής ηθικά θέσεως με μία τίμια
τοποθέτηση! (Αλλά μήπως παράξενη δεν είναι η ζωή σε όλες της τις εκδηλώσεις!)
Τέλος, μια τέτοια λύση αφήνει διεξόδους στους πολυάριθμους διαφωνούντας και
δυσαρεστημένους: προς τo Ποτάμι και το Κ.Κ.Ε.
Αξιοσημείωτο πλεονέκτημα σε σύγκριση με οικουμενική κυβέρνηση.
Συνοπτικά ένα τέτοιο
σχήμα το οφείλει η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία της χώρας στους πολίτες της,
που « στη μεγάλη τους πλειοψηφία
διανύουν μακρά περίοδο αδικαίωτης καρτερίας» (Η διατύπωση του ακαδημαικού,
καθηγητή στο Α.Π.Θ. Θεοδώρου Δ. Παπαγγελή σ΄ΤΟ ΒΗΜΑ-νέες εποχές της 15ης
Μαρτίου).
Ένα τέτοιο σχήμα θα έχει την υποστήριξη 225 (149+76) βουλευτών μείον αριθμός
διαφωνούντων, οι οποίοι θα αποχωρήσουν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.˙ όχι πολύ μεγάλος.
Λέω
πως ο αριθμός δεν πρέπει να είναι πολύ μεγάλος, αποτρεπτικός, διότι και πενήντα
(απίθανο) να φύγουν, πάλι η κυβερνητική πλειοψηφία θα είναι άνετη.
Γιατί λοιπόν
να αντιδράσουν; Εκλογές δεν λύνουν κανένα πρόβλημα ˙ προσωπικό, δικό τους. Ούτε βέβαια της χώρας. Άδηλο
το αποτέλεσμα.
Και γιατί να ρισκάρουν τα ωφελήματα και τα προνόμια, τα οποία
απολαμβάνουν τώρα;Υπάρχει και μία άλλη
εκδοχή του σχήματος.
Κυβέρνηση μειοψηφίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βέβαια.
Με ανοχή της Ν.Δ.
Εδώ δεν χρειάζεται οδικός χάρτης.
Ο Τσίπρας αναλαμβάνει την υποχρέωση –την έχει ήδη αναλάβει– να
εφαρμόσει και να εκτελεί εμπρόθεσμα και χωρίς τζαναμπετιές όσα συμφωνούνται με
τους δανειστές μας.
Στην εκτέλεση και
εφαρμογή έγκειται η δυσκολία. Η Ν.Δ.,έναντι της διεκπεραιώσεως αυτής της υποχρεώσεως,
θα παρέχει ψήφο ανοχής--εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Τη Σουηδία κυβερνάει και
θα κυβερνάει επί μία τετραετία κυβέρνηση μειοψηφίας των σοσιαλδημοκρατών και
των πρασίνων με ανοχή του συντηρητικού-φιλελεύθερου κόμματος (Moderata).
Για να τελειώνω αυτήν την κάπως δραματική έκθεση, αν θέλουμε να ζούμε σαν Ευρωπαίοι,
πρέπει να αρχίσουμε και να συμπεριφερόμαστε σαν Ευρωπαίοι.
Αλλιώς ας
μετακομίσουμε στη Μέση Ανατολή. Έτσι θα μπορούμε να εκτελούμε πιο
αποτελεσματικά το δαιμόνιο σχέδιο του Καμμένου και του Κοτζιά να κατακλύσουμε
το Βερολίνο με τζιχαντιστές!
Η μοίρα της Ελλάδος
βρίσκεται στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας της Ν.Δ.
Ας το
αναλογιστούν και ανάλογα ας πράξουν. Θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία˙ και αυτή θα
κρίνει, όπως συνηθίζει, με αυστηρότητα.
