του Σαράντη Μιχαλόπουλου* **
Η οικονομία έχει στεγνώσει και έχει ξεμείνει από ρευστό. Οι
σχέσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι σε ιστορικό χαμηλό και η συμμετοχή
της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν έχει βρεθεί σε μεγαλύτερη αμφισβήτηση
από την ένταξη σε αυτή.
Όλη η Ευρώπη ασχολείται με την επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα και τι
αυτή θα επιφέρει αλλά η αντιπολίτευση στο εσωτερικό τηρεί σιγή ιχθύος. Ο
Τσίπρας έχει καταφέρει άρτια να περικυκλώσει στρατηγικά την αντιπολίτευση. Επιλέγει έναν καραμανλικό για την Προεδρία της Δημοκρατίας,
κάνει κυβέρνηση συνασπισμού με έναν δεξιό Καμμένο που συγκρατεί αξιοθαύμαστα
τις διαρροές ψηφοφόρων στη σαμαρική δεξιά πτέρυγα της ΝΔ.
Παράλληλα, δίνει
κρίσιμα υπουργεία, που φέρνουν ψήφους, στην αριστερή πλατφόρμα.
Έχει βρει την πλέον δέουσα ισορροπία στο εσωτερικό. Ικανοποιεί
δηλαδή την «επαναστατική-τσεγκεβαρική» δίψα της αριστερής πλατφόρμας και
παράλληλα δίνει φωνή στους πατροπαράδοτους δεξιούς. Γιατί, όμως, δεν υπάρχει καμία αντίδραση, τη στιγμή που όλη η
Ευρώπη προειδοποιεί σε δυνητικό επίσημο άνοιγμα προς τη Μόσχα, από την
αξιωματική αντιπολίτευση; Ποιος συγκρατεί τον κ. Σαμαρά ή καλύτερα τι φοβάται ο
πρώην Πρωθυπουργός;
Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και συγκεκριμένα το άνοιγμα
στη Μόσχα αποτέλεσε στοιχείο της κυβέρνησης Καραμανλή. Το εγχείρημα του αγωγού
Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη μού θυμίζει τη σημερινή πρωτοβουλία για συνεργασία με
τη Μόσχα στον Turkish Stream. Η μόνη διαφορά είναι ο αποκλεισμός της Βουλγαρίας, που θεωρήθηκε
υπεύθυνη τόσο για το σκότωμα του Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη όσο και για την
πρόσφατη υπονόμευση του South Stream. Η τότε με την σημερινή εποχή μπορεί να παραλληλιστεί επίσης με
τις σχέσεις της ελληνικής ηγεσίας με την κα Μέρκελ.
Ήταν γνωστές οι κακές
σχέσεις του Καραμανλή με την Μέρκελ, δεν χρειάζεται ανάλυση για τις σχέσεις της
με τον κ. Τσίπρα. Μήπως ο κ. Σαμαράς θεωρεί πως τυχόν αντίδραση στην αναθέρμανση
των ελληνορωσικών σχέσεων θα προκαλέσει αντιδράσεις στο καραμανλικό μέτωπο
δίνοντας τροφή να ανοίξει η πολυαναμενόμενη συζήτηση για τη διαδοχή;Ή και η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ δίνει σιωπηρά την συγκατάβασή της
στις νέες προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;
Όταν υπέγραφε ο κ. Καραμανλής τον αγωγό
Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, την ίδια ώρα η φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ χαρακτήριζε
αναγκαία τη νατοϊκή αντιπυραυλική ασπίδα στην ανατολική Ευρώπη, εκνευρίζοντας
τη Μόσχα.
Η περίπτωση Ρωσία μήπως τελικά είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το
ιδεολογικό τοπίο στη ΝΔ; Ή καλύτερα, μήπως ένα φιλελεύθερο άνοιγμα της ΝΔ θα έφερνε μια
ισορροπία στις σχέσεις μας με το φυσικό μας σπίτι, την Ευρώπη;
* δημοσιογράφος στο euractiv.gr και European Business Review
** Twitter: @SarantisMich