της Μύρνας Νικολαΐδου
Την παραμονή της Ημέρας της Ευρώπης, η Βρετανία έστειλε
το δικό της μήνυμα, με την αναβίωση της συζήτησης για το Brexit. Ο θριαμβευτής των βρετανικών εκλογών
είναι κατηγορηματικός. Ζητεί επιτακτικά την επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών
Συνθηκών. Απαιτεί την επιστροφή αρμοδιοτήτων από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο. Αμφισβητεί
ανοικτά ακόμη και τις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ, όπως είναι η ελεύθερη
μετακίνηση των πολιτών της. Στις Βρυξέλες έχει σημάνει συναγερμός. Δεν είναι
τυχαία η παρέμβαση Γιούνκερ λίγο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των
βρετανικών εκλογών. Τάχθηκε υπέρ μια δίκαιης συμφωνίας, λέγοντας ότι θα
εξετάσει με αντικειμενικό τρόπο κάθε βρετανικό αίτημα. Η αρχή όμως της ελεύθερης
μετακίνησης παραμένει αδιαπραγμάτευτη, επανέλαβε ο πρόεδρος της Κομισιόν.
Πόσο έτοιμη όμως είναι η ΕΕ να δώσει τη μάχη για την
προάσπιση των θεμελιωδών αρχών της. Ειδικά όταν τίθεται θέμα αποχώρησης ενός εκ
των μελών της. Και αν τελικά υποχωρήσει υπό την πίεση του διλλήματος αυτού,
ποιες θα είναι επιπτώσεις για την ενότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος; Θα
υπάρξει και συνέχεια από άλλες χώρες; Θα αμφισβητήσουν και άλλα κράτη τις
βασικές αρχές της; Και εν τέλει με πόσες ταχύτητες θα κινείται πλέον η Ευρώπη;
Είναι γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διανύει μια κρίσιμη
περίοδο για το μέλλον της. Διότι οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν πια Ευρώπη
πραγματικά θέλουν. Μια αδύναμη και κατακερματισμένη ΕΕ, που αδυνατεί να λάβει
συλλογικές αποφάσεις. Που δεν έχει λόγο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή; Που δεν
μπορεί να ανταγωνιστεί τις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις; Και εν τέλει ποίος είναι
ο λόγος ύπαρξής της όταν δεν έχει ενιαία φωνή και δράση; Είναι απλά ένα κέντρο
ανταλλαγής ιδεών και προβληματισμών, χωρίς καμία ουσιαστική αρμοδιότητα; Αν οι
Ευρωπαίοι πολίτες και ηγέτες επιθυμούν μια κοινότητα που απλά και μόνο γίνεται
μια ωραία συζήτηση για τις παγκόσμιες προκλήσεις, ήρθε ο καιρός να το πουν.
Αλλά θα πρέπει να έχουν την πλήρη επίγνωση αυτών που διακυβεύονται. Να
αντιληφθούν ότι πλέον κάθε χώρα θα αντιμετωπίζει μόνη της τα παγκόσμια
μεγαθήρια και θα είναι ευάλωτη σε οποιαδήποτε παγκόσμια αναταραχή ή κρίση. Ναι,
κάθε χώρα θα είναι ελεύθερη να ασκήσει όποια πολιτική θέλει, αλλά σε ένα πλήρως
παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, πόση ελευθερία κινήσεων πραγματικά υπάρχει;
Και μεσοβέζικες λύσεις, δεν είναι προς το συμφέρον
κανενός. Οι ηγέτες των κρατών μελών πρέπει επιτέλους να το αντιληφθούν. Δεν
μπορούν να λειτουργούν κατά το δοκούν. Να εναρμονίζονται με κάποιες πολιτικές
της ΕΕ και σε κάποιες άλλες να εξαιρούνται. Μόνο και μόνο επειδή τους το
προτάσσει το μικροκομματικό συμφέρον. Έτσι δεν υπάρχει ούτε ενιαία πολιτική,
ούτε ισχυρή φωνή, ούτε ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Πράγματι, η ΕΕ βρίσκεται μακριά από την ιδεατή εικόνα. Πολλά
λάθη έχουν γίνει σε επίπεδο άσκησης πολιτικής, η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών
μελών είναι τουλάχιστον ελλιπής, ενώ η Ευρώπη αντιδρά καθυστερημένα και
αποσπασματικά στις παγκόσμιες κρίσεις και προκλήσεις. Και μάλιστα δέχεται
εντονότατη κριτική για αυτό. Ας αναλογισθεί κανείς τα τελευταία περιστατικά με
τις προσφυγικές τραγωδίες στην Μεσόγειο. Ωστόσο αυτοί ακριβώς που επικρίνουν
και καταγγέλλουν, πρέπει να καταλάβουν ότι το πρόβλημα έγκειται στην έλλειψη
πολιτικής ενοποίησης. Διαφορετικά, ας σωπάσουν. Δεν μπορούν από την μια να
εξεγείρονται για έλλειψη αντίδρασης και αλληλεγγύης και όταν γίνονται ενέργειες
προς αυτή την κατεύθυνση, να κηρύσσουν επανάσταση στην σκιά μικροπολιτικών
σκοπιμοτήτων. Πρέπει πλέον να αποφασίσουν τί ακριβώς θέλουν. Αλλιώς ας τραβήξει
ο καθένας το δρόμο του και καλή τύχη.
