του Τάσου Παπαδόπουλου
Την ώρα που οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, ακούγονται αντιφατικές δηλώσεις ως προς την θετική ή αρνητική κατάληξη τους, τόσο από τους εμπλεκόμενους εξωγενείς παράγοντες, όσο και από το τους εντός των κυβερνητικών τειχών, με αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση των πολιτών, που ακούνε καθημερινά αντιφατικές και αντικρουόμενες απόψεις.
Ίσως κάποιοι από τους εντός να μην έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των περιστάσεων. Ίσως να τους έχει μεθύσει η εξουσία. Πάντως το σοβαρότερο πρόβλημα, είναι αυτό των περίεργων ιδεοληψιών που ενυπάρχουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Κι αυτό, γιατί στο σημερινό σχήμα συνωθούνται πολλές και αντιφατικές μεταξύ τους δυνάμεις. Από τη μια οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ, από την άλλη οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ και οι τρίτοι οι εταίροι της κυβερνητικής συνεργασίας, οι ΑΝΕΛ που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από τη ΝΔ.
Πρόκειται για μια σαλάτα με πολλά ανόμοια υλικά. Από το ΚΚΕ μέχρι τη ΝΔ με ενδιάμεσο κρίκο τους πασοκογενείς. Μολονότι στην εποχή μας οι ιδεολογίες έχουν χάσει το νόημα τους, μια και στην πράξη αποδείχθηκαν ανεφάρμοστες, εν τούτοις κάποιοι τις χρησιμοποιούν για να έχουν ρόλο στην πολιτική, μια και στη ζωή τους δεν έμαθαν κάτι άλλο χρήσιμο για τον εαυτό τους να κάνουν.
Εξάλλου σε αυτή την πανσπερμία θέσεων και απόψεων, ένας είναι ο συνδετικός κρίκος. Αυτός της αναρρίχησης στην εξουσία, έπαθλο για το βόλεμα χιλιάδων «ημετέρων» στον κρατικό μηχανισμό. Θα πει κανείς το ίδιο δεν κάνουν διαχρονικά όλα τα κόμματα που καταλαμβάνουν την εξουσία; Και βέβαια το ίδιο κάνουν, γι αυτό και φτάσαμε στο σημερινό μας κατάντημα.
Αναξιοκρατία, «ημέτεροι», προσλήψεις από το παράθυρο, υπερδιογκωμένο γραφειοκρατικό και δυσκίνητο κράτος, και φυσικό επακόλουθο η διαφθορά. Δυστυχώς και η νέα με πολλά παλιά υλικά κυβέρνηση, βαδίζει ως προς αυτό τον τομέα στα χνάρια των προηγούμενων. Ταυτόχρονα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, η φλυαρία πάει σύννεφο και μαζί το γνωστό στην πολιτική σκηνή είπα - ξείπα, διανθισμένο με μπόλικο ψέμα και τηλεοπτικές καφενόβιες συζητήσεις.
Την εποχή του εμφυλίου, όταν καταστρέφαμε ότι όρθιο απέμεινε από την γερμανική κατοχή, δεν επιτρεπόταν να μην είναι κάποιος με τους μεν ή τους δε. Έτσι και έλεγες κάτι άλλο, τρίτο, σε καταχωρούσαν στους αντιπάλους και σου φύτευαν μια σφαίρα στον κρόταφο. Κάτι ανάλογο κάνουν τώρα οι τζιχαντιστές, που σφάζουν όποιον δεν δέχεται να γίνει φανατικός οπαδός του Ισλάμ.
Αλλά και στη χώρα μας, τα τελευταία πέντε χρόνια χωριστήκαμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Με τους τελευταίους να κατηγορούν τους πρώτους για υποταγή στο σύγχρονό άξονα του «κακού». Ούτε λίγο ούτε πολύ, τους αποκαλούν από μερκελιστές έως γερμανοτσολιάδες.
Αυτή η κατάρα των αλληλομισούμενων και αλληλοσυγκρουόμενων δεν λέει να κοπάσει. Ούτε όταν η χώρα και οι πολίτες της, βρίσκονται σε αυτή τη δυσμενέστατη θέση. Είναι ν' απορεί κανείς, αν η πληθώρα των ασχολούμενων επαγγελματικά με την πολιτική, πονάνε πραγματικά αυτό τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Με σημαία το λαϊκισμό, φροντίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά της μάζας, λέγοντας ότι για όλα φταίνε οι έξω που επιβουλεύονται την Πατρίδα μας κι εμείς άβουλοι και ανήμποροι καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα. Λες και όλοι μας δεν το είχαμε ρίξει στην υπερκατανάλωση με δανεικά, λες και όλοι είμαστε αναμάρτητοι. Μόνο οι πλούσιοι έκλεψαν. Οι κάθε λογής ελεύθεροι επαγγελματίες τι έκαναν, έκοβαν άραγε και πόσες αποδείξεις για τις υπηρεσίες που προσέφεραν;
Όπως οι ξένοι κοιτούν τα συμφέροντα τους, έτσι κι εμείς είναι ώρα να μονιάσουμε και να δούμε τα δικά μας. Και να μην περιμένουμε από τους τρίτους να λύσουν τα προβλήματά μας. Να ξοδεύουμε ατομικά και συλλογικά σαν κράτος, όσα έχουμε και όχι όσα δεν έχουμε, να νοικοκυρέψουμε και να εκσυγχρονίσουμε το κράτος, για να μπορεί να υποδεχθεί επενδύσεις, που είναι οι μόνες που φέρνουν δουλειές και καταπολεμούν την ανεργία.
Όλα τα άλλα, τα λόγια του αέρα, δεν λύνουν τα προβλήματα και επιδεινώνουν την σαθρή κατάσταση που ζούμε και λειτουργούν σε βάρος των νεώτερων, που βλέπουν ότι δεν έχουν μέλλον σε αυτή τη χώρα.
