του
Ηλία Καραβόλια
Όπως εύστοχα έγραφε ο Γ. Παγιασλής πριν λίγες εβδομάδες στο Hypothesis 61:
"Όλα κινούνται εντός ενός μεταφυσικού περιβάλλοντος, μιας επερχόμενης ή δυνητικής ή επαπειλούμενης αλλαγής. Τοποθετούνται χρονικά όρια όπου κάτι θα γίνει ,θα συμφωνηθεί ή δεν θα γίνει ή δεν θα συμφωνηθεί, αλλά τέλος πάντων όλα περιστρέφονται πέριξ ενός σημειακού γίγνεσθαι[...]. Κι' όμως αναδύεται σιγά σιγά το απόλυτο σενάριο τρόμου ενός μή γίγνεσθαι. H Ελληνική κυβέρνηση εξαντλεί τους πόρους της. Γνωρίζοντας τεχνικά τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το Grexit ελπίζει να καταλήξει στο σημείο κόμβο του γίγνεσθαι και να εξασφαλιστεί μέσω μιας συμφωνίας. Μα η Ευρωπαϊκή κρατούσα συνθήκη φαίνεται να είναι ικανοποιημένη με την παράταση της υφιστάμενης έκτακτης διαπραγμάτευσης ως τελικά καθεστώς συνέχειας. Η Ελληνική οικονομία ανατροφοδοτεί τις μειωμένες ανάγκες της, το χρέος της υπόκειται σε μοχλεύσεις για τις οποίες πάντα ευρίσκονται λύσεις. Τα σημειακά γίγνεσθαι μπορούν να μετατοπίζονται αενάως στο μέλλον (να υποθέσουμε πως ο Ιούνιος θα γίνει Σεπτέμβριος μέσω μιας νέας ενδιάμεσης συμφωνίας)".
Και όντως, μαθαίνουμε σήμερα ότι οι δανειστές σκέφτονται την παράταση του προγράμματος μέχρι τον Σεπτέμβριο (και βλέπουμε..), μια συνεχής αύξηση των απαιτήσεων και των μεγεθών (ανεβαίνει ο πήχης για το ΦΠΑ και για το δημοσιονομικό κενό, αυξάνονται τα δισ. που απαιτούνται ως αντίτιμο για την χρηματοδότηση...). Αυτό το διηνεκές στοιχείο των διαπραγματεύσεων, η μονιμότητα ενός καθεστώτος "έκτακτης ανάγκης", το συνεχές οριακό θεατρικό σκηνικό τελεσιγράφων και ασυμφωνίας, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά. Η λογική είναι εμφανής: Το πρόβλημα δεν πρέπει να λυθεί με μία λύση. Πρέπει να παραμένει ως εξίσωση πολλών αγνώστων με διαρκώς μετακινούμενες μεταβλητές, μέχρι να αλλάξουν οι "ιερές μεταβλητές" της Ελλάδας: μισθοί και εργασιακές σχέσεις.
Φυσικά αυτό το σκηνικό της μόνιμης έκτακτης ανάγκης δεν απαλλάσσει την κυβέρνηση από την υποχρέωση να παρουσιάσει αποτελεσματικό και συγκεκριμένο σχέδιο, όσο και αν αυτό το απορρίπτουν οι θεσμοί (διότι πράγματι, δεν έχουμε δει τί ακριβώς ζητάνε, τί ακριβώς προτείνουν οι θεσμοί,μιλώντας μόνιμα για μεταρρυθμίσεις...).
Το διαρκές καθεστώς του "μή γίγνεσθαι"
Τα λάθη της κυβέρνησης στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές πυκνώνουν - όσο και ο χρόνος που απομένει για έναν "έντιμο συμβιβασμό". Φθάνουμε στο οριακό σημείο του συμβολικού 4μηνου που εμείς, ως Ελλάδα, ζητήσαμε για να στήσουμε ένα πρόγραμμα γέφυρα.
Αυτό το "μή γίγνεσθαι", αυτό το συνεχώς μετακυλιόμενο για το μέλλον πλαίσιο λύσης ή συμφωνίας, αποτελεί το σύγχρονο καθεστώς στις διεθνείς σχέσεις μεταξύ αδυνάτων και ισχυρών, μεταξύ πιστωτών και οφειλετών.
Αυτό το "μή γίγνεσθαι", αυτό το συνεχώς μετακυλιόμενο για το μέλλον πλαίσιο λύσης ή συμφωνίας, αποτελεί το σύγχρονο καθεστώς στις διεθνείς σχέσεις μεταξύ αδυνάτων και ισχυρών, μεταξύ πιστωτών και οφειλετών. Η Ευρωζώνη θα πορεύεται συνεχώς στον αστερισμό του μή γίγνεσθαι, στην τροχιά μιας μεταφυσικής σύγκλισης των οικονομιών και των κοινωνιών της, με την Ελλάδα ως παράδειγμα μή συμμορφωμένου μαθητή. Και πρώτη στην Ευρωζώνη στην ανισότητα των εισοδημάτων, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Ιδού η μόνιμη εξίσωση χωρίς αγνώστους: η πιο χρεωμένη χώρα στο ενιαίο νόμισμα έχει τις πλέον μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες...
