του Α. Η. Διαματάρη*
Ο πολιτικός επαρχιωτισμός αμαυρώνει την εικόνα της χώρας
Ο Έλληνας πρωθυπουργός
έχει μία εξαιρετική ικανότητα με τις λέξεις. Αυτό ίσως να αποτελεί και το
κορυφαίο του προσόν.
Όμως, η γνωστή έλλειψη εμπειρίας του για το
διεθνές γίγνεσθαι δεν τον βοηθά να καταλάβει ότι, συχνά, λέξεις που εκφράζουν
το πολιτικό κλίμα και την φιλοσοφία στην Ελλάδα απηχούν αρνητικά στο εξωτερικό.
Θυμάμαι ότι, όταν ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε τις ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2013,
προσπαθούσε να εξηγήσει στους συνομιλητές του ότι δεν έπρεπε να τους φοβίζει η
λέξη Ριζοσπαστική (Radical)
Αριστερά –δεν σημαίνει, έλεγε, αυτό που σημαίνει στο εξωτερικό και σαν συνέπεια
δεν υπήρχε τίποτα που θα έπρεπε να κάνει τους συνομιλητές τους στις ΗΠΑ να
ανησυχούν.
Πρόσφατα, καθώς οι διαπραγματεύσεις φτάνουν
προς το τέλος τους, συμπτωματικά(;) στις δύο τελευταίες ομιλίες του στους
βουλευτές του κόμματός του χρησιμοποιεί λέξεις που, ενώ στο εσωτερικό προκαλούν
χειροκροτήματα, στο εξωτερικό δημιουργούν προβλήματα.
Για παράδειγμα, ο κ. Γιούνκερ ενοχλήθηκε
τόσο από τον χαρακτηρισμό των προτάσεών του ως «παράλογες», που αρνήθηκε να
δεχθεί τηλεφώνημα του κ. Τσίπρα την επόμενη μέρα. Τελικά, αγκαλιάστηκαν όταν
μετά λίγες ημέρες συναντήθηκαν, αλλά σίγουρα η ζημιά είχε γίνει.
Προχθές ο κ. Τσίπρας έκανε ένα μεγαλύτερο
ακόμη βήμα. Στην ομιλία του στους βουλευτές του κόμματός του κατηγόρησε το ΔΝΤ
ότι έχει «εγκληματική ευθύνη» για την ζημιά που έκανε στην ελληνική οικονομία.
Σίγουρα δεν υπάρχουν πολλοί πρωθυπουργοί στον κόσμο που χρησιμοποιούν τέτοιους
χαρακτηρισμούς –πολύ δε περισσότερο όταν αυτούς τους ανθρώπους, του ΔΝΤ, που
κατηγορείς με τέτοια ακρότητα, θα τους αντιμετωπίσεις αύριο στην τράπεζα των
…διαπραγματεύσεων.
Δεν αμφιβάλλω ότι αυτή η γλώσσα είναι αρεστή
σε πολλά μέρη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή ήταν η γλώσσα παλιά –επί Ανδρέα– και του ΠΑΣΟΚ.
Για όλα τα δεινά στον κόσμο έφταιγε το ΔΝΤ και όχι βέβαια οι ανεύθυνες
πολιτικές κυβερνήσεων που καθιστούσαν αναγκαία –κατόπιν πρόσκλησης, παρακαλώ–
την παρέμβαση του ΔΝΤ για να αποσοβήσει, με τον δανεισμό, την κατάρρευση μιας οικονομίας
και φυσικά υπό όρους, όπως κάνουν όλοι οι δανειστές.
Και η ειρωνεία φυσικά είναι ότι επί ΠΑΣΟΚ
–και μάλιστα κατά την πρωθυπουργία του γυιου του Ανδρέα– προσκλήθηκε το ΔΝΤ να
αποτελέσει μέρος της τρόϊκας που θα χρηματοδοτούσε την Ελλάδα.
Όμως, οι χαρακτηρισμοί αυτοί δείχνουν
πολιτικό «επαρχιωτισμό» λατινοαμερικανικού στυλ, που προκαλούν προσωρινά
χειροκροτήματα αλλά οδηγούν σε λάθος πολιτικές –με αποτέλεσμα να αποκόπτεται η
χώρα και από χρηματοδότηση, και από φίλους. Επιπλέον, αμαυρώνουν την εικόνα της,
μία διόλου ευκαταφρόνητη νομισματική μονάδα.
Με τα φώτα των ΜΜΕ στραμμένα επάνω του, οι
δηλώσεις του κ. Τσίπρα μεταφέρονται με ταχύτητα φωτός παντού. Ας το έχει αυτό
υπόψη του.
* Αρθρογράφος του Εθνικού Κήρυκα Νέας Υόρκης
–που φέτος γιορτάζει τα 100 χρόνια του
