του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Αργά, ή πολύ γρήγορα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί. Ένα κομμάτι του, το εθνικοσοσιαλιστικό, θα έχει επικεφαλής του τους Π. Λαφαζάνη, Κ. Λαπαβίτσα, Γ. Βαρουφάκη και πιθανώς τον Γ. Μηλιό. Το κομμάτι αυτό σε κάποια φάση θα συνεργαστεί με το ΚΚΕ και θα επιδιώξει να αποσπάσει κόσμο από την Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ. Η Ελλάδα θα έχει έτσι και επισήμως εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο θα υιοθετήσει και τον εθνικομπολσεβικισμό –μία ιδεολογία που αναπτύσσεται στην Ρωσία, στην οποία τόσες ελπίδες είχε στηρίξει ο Π. Λαφαζάνης. Το νέο αυτό μόρφωμα θα τραβήξει προς το μέρος του 18%-20% του εκλογικού σώματος, ποσοστό που κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι.
Το άλλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, είναι σοβαρά προβληματισμένο. Γνωρίζει ότι πρέπει να βγει από την μνημονιακή παγίδα, στην οποία οικειοθελώς έπεσε γιατί ο επικεφαλής του βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός. Σήμερα, λοιπόν, το κομμάτι αυτό πρέπει να φορέσει ευρωπαϊκά ρούχα και να αναζητήσει συμμάχους στον ελληνικό φιλοευρωπαϊκό χώρο.
Ποιος, όμως, μπορεί να εμπιστευθεί ανθρώπους που μέσα σε έξι μήνες διέλυσαν την χώρα;
Με κάποιες εξαιρέσεις, ποιος προοδευτικός φιλοευρωπαίος Έλληνας μπορεί να συνεργαστεί με ανθρώπους που τα έδωσαν όλα στον βωμό της δημαγωγίας και της εξαπάτησης; Ποιο βάρος μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που λέει ότι οι εταίροι μας των έσωσαν βάζοντας πιστόλι στον κρόταφό του; Σε ποιους απευθύνει τέτοια ψέμματα ο Αλέξης Τσίπρας; Στους Ευρωπαίους ή στους εδώ ιθαγενείς;
Παρόλα αυτά, ο σημερινός πρωθυπουργός έχει ακόμα πολλά χαρτιά με το μέρος του στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Κατ’ αρχήν, δεν έχει ισχυρή αντιπολίτευση απέναντί του. Το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, παρά την δύναμή του –που σίγουρα είναι μεγαλύτερη από το 39% του «ναι» στο τελευταίο δημοψήφισμα–, είναι διασπασμένο και τα ηγετικά του στελέχη έχουν υποστεί μεγάλη φθορά.
Συνεπώς, στον φιλοευρωπαϊκό κεντροαριστερό χώρο ο Αλ. Τσίπρας είναι μόνος του, αλλά με καλή στήριξη. Υποστηρίζεται θερμότατα από τον αμερικανικό παράγοντα και ιδιαίτερα από το περιβάλλον του Μπιλ και της Χίλαρυ Κλίντον, που ποντάρουν στον αντιγερμανισμό του –χωρίς, βέβαια, να γνωρίζουν με πόση ευκολία το «πουλαίν» τους αλλάζει σακκάκι και «φίλους».
Στο εσωτερικό επίσης τον στηρίζουν και κορυφαίοι Έλληνες επιχειρηματίες, που πιστεύουν ότι μπορεί να φέρει εις πέρας μεταρρυθμίσεις που κανείς άλλος δεν αποτόλμησε. Κορυφαίος Έλληνας επιχειρηματίας μάς είπε ότι μία κεντροαριστερή νέα κυβέρνηση Τσίπρα θα μπορέσει να κάνει στην χώρα μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει από την δεκαετία του 1980. Το ίδιο δε πρόσωπο μάς τόνισε ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία ελάχιστα διαφέρει, από πλευράς κρατισμού, από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το πιο μεταρρυθμιστικό Ποτάμι δεν τραβάει όσο θα έπρεπε.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, πολλαπλώς βοηθούμενος, τραβά προς την ίδρυση νέου κόμματος –το οποίο θα αρχίσει να «πουλάει» και τα γνωστά «φούμαρα» περί Ευρώπης της αλληλεγγύης και άλλα σχετικά παρόμοια. Την προσπάθειά του, πάντως, οι πραγματικοί Ευρωπαίοι δημοκράτες θα την βλέπουν με πολλή καχυποψία. Πρώτον, γιατί γνωρίζουν τις σχέσεις του με τον αμερικανικό παράγοντα, δεύτερον, γιατί δεν ξεχνούν ότι πήγε να πουλήσει την Ελλάδα στον Πούτιν για να εκβιάσει την Ευρώπη και, τρίτον, γιατί οι θερμότεροι υποστηρικτές του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όταν μίλησε ήσαν οι ακροδεξιές και αντιευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες.
Εμείς δε εδώ ας μην χάνουμε από την ιστορική μας μνήμη το γεγονός ότι η «πρώτη φορά αριστερά» στην ουσία ήταν «πρώτη φορά αριστεροακροδεξιά». Θα πείτε, ήταν παρά φύσιν συμμαχία; Ασφαλώς και όχι. Ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν αυτό που ένωσε τους κ.κ. Πάνο Καμμένο και Αλέξη Τσίπρα.
