του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το κόμμα που μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες βρισκόταν στην εξουσία δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα μέρος του διασπασθέντος Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος που σε πρώτη φάση απεκαλείτο ΚΚΕ Εσωτερικού και η διαφοροποίησή του από το ΚΚΕ Εξωτερικού ήταν εν μέρει ιδεολογική και πρακτική.
Οι περισσότεροι από τους ηγέτες του ΚΚΕ Εσωτερικού, με πρώτον τον Λεωνίδα Κύρκο, έχοντας γνωρίσει την σταλινική θηριωδία και την σοβιετική αλαζονεία, πίστευαν στον αποκαλούμενο «κομμουνισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και, υπό αυτή την έννοια, απέρριπταν τις αρχές της βίαιης κατάληψης της εξουσίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Είχαν έτσι προσχωρήσει στο τότε κίνημα του ευρωκομμουνισμού, που στην Δυτική Ευρώπη εκπροσωπούσαν ο ηγέτης του ΚΚ Ιταλίας Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και ο επικεφαλής του ισπανικού ΚΚ Σαντιάγκο Καρίγιο. Όμως, το κίνημα αυτό κατέρρευσε μετά την πτώση του κομμουνιστικού κόσμου, γεγονός που είχε τις ανάλογες επιπτώσεις και στην Ελλάδα.
Στην χώρα μας, η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων οδήγησε και στην διάσπαση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που είχαν ιδρύσει το 1989 οι Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ Εσωτερικού, υπό τον κ. Αλέκο Αλαβάνο, να προσεταιρισθεί οριακά κόμματα της ευρύτερης αριστεράς και να προκύψει έτσι ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), που έκτοτε και μέχρι τις εκλογές του 2009 αγωνιζόταν να έχει ποσοστά που να επιτρέπουν την συμμετοχή του στο Κοινοβούλιο.
Ωστόσο, στο εσωτερικό του κόμματος αυτού υπήρχαν δύο κυρίαρχες τάσεις. Η μία ήταν η φιλοευρωπαϊκή και αρκετά ανοικτή στην σοσιαλδημοκρατία. Η άλλη ήταν η λαφαζανική –χωρίς στην ουσία να διαφωνεί με το σταλινικό ΚΚΕ, απλώς δεν θέλει να φέρει την ετικέτα του. Τέλος, ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επίσης και είναι φιλικό προς την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα και τον αρχειομαρξισμό.
Με την εκδήλωση της κρίσης το 2010, ο σκληρός πυρήνας είδε ότι μπορεί να αξιοποιήσει την λαϊκή δυσαρέσκεια και κυρίως να αποσπάσει από το τότε ΠΑΣΟΚ του κ. Γ. Α. Παπανδρέου το κρατικοδίαιτο και φιλοαυταρχικό κομμάτι του. Πλειοδοτώντας έτσι στην τότε αντιμνημονιακή ρητορική του κ. Αντώνη Σαμαρά, επικεφαλής της ΝΔ που ήταν τότε αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε να γίνει κόμμα εξουσίας.
Ύστερα από το 16% των εκλογών του Μαΐου 2012, η προοπτική αυτή εδραιώθηκε στο κόμμα της τότε πλέον αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο αποκτούσε και την σχετική δυναμική. Αποφάσιζε έτσι να ακολουθήσει τον δρόμο της εξουσίας χρησιμοποιώντας μία στρατηγική άκρατου λαϊκισμού, η οποία βεβαίως είχε υιοθετηθεί και από το ευρύτερο ακροδεξιό μέτωπο. Το τελευταίο, εξάλλου, είχε και έχει εντυπωσιακή παρουσία στο Διαδίκτυο, γεγονός που αποτυπώνεται και στις εκλογικές του επιδόσεις.
Επίσης, μέγα ατού για τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και η βαρειά «κόπωση» του εκλογικού σώματος για τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία σε τελευταία ανάλυση ήσαν και υπεύθυνα για την χρεοκοπία της χώρας. Έτσι, η απέχθεια προς τον δικομματισμό έγινε σημαία για τον ΣΥΡΙΖΑ –εντός του οποίου οι συνιστώσες και η κομμουνιστική του πτέρυγα έβλεπαν τις πόρτες της εξουσίας να ανοίγουν διάπλατες, χωρίς την ανάγκη ενός πραξικοπήματος, που αντικειμενικά ήταν δύσκολο να γίνει.
Συνεπώς, στην ατζέντα της Αριστερής Πλατφόρμας και των συνιστωσών, όπως και σε αυτήν του Γ.Βαρουφάκη, υπήρχε σχέδιο «ήπιας κατάληψης της εξουσίας», αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Και η πρώτη από αυτές ήταν η χρηματοδότηση του εγχειρήματος.
Ήταν δηλαδή ανάγκη να υπάρχουν κάποια κεφάλαια για να στηριχθεί τον πρώτο καιρό η έξοδος από την ευρωζώνη, που στην ουσία σήμαινε και την σταδιακή αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, τα χρήματα αυτά δεν βρέθηκαν γιατί κανείς από τους συνομιλητές του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε στα σοβαρά τις προθέσεις του κ. Παν. Λαφαζάνη, τις φαντασιώσεις του κ. Κ. Λαπαβίτσα και τα γελοία σόου του κ. Γ.Βαρουφάκη.
Αντίθετα, οι επιδείξεις ναρκισσισμού του τελευταίου έπεισαν ότι η Ελλάδα δεν διέθετε καμία απολύτως αξιοπιστία και ότι τελικά ήταν επικίνδυνο να τής δοθεί οποιαδήποτε βοήθεια για να αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη.
Τελικά, ο κ. Αλ. Τσίπρας και οι περί αυτόν σύμβουλοί του κατάλαβαν ότι τα ανομολόγητα σχέδια των Λαφαζάνη, Βαρουφάκη και Λαπαβίτσα ήταν καταδικασμένα να καταλήξουν σε τραγωδία, για την οποία την κύρια ευθύνη θα έφερε αποκλειστικά ο Αλέξης Τσίπρας. Από την στιγμή αυτή και μετά είχε πλέον σημάνει η ώρα ώστε το περίφημο «όχι» του γελοίου δημοψηφίσματος να γίνει «ναι».
Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να μετεξελιχθεί σε δημοκρατικό κόμμα αρχών; Ή μήπως η μνημονιακή επιλογή του είναι μία παλιά λενινιστική τακτική τού «δύο βήματα μπρος, ένα βήμα πίσω»; Με άλλα λόγια, αν στις προσεχείς εκλογές έχουμε, για παράδειγμα, ΣΥΡΙΖΑ 26%, ΝΔ 24%, Λαφαζάνης 22% και Ποτάμι 12%, με ποιους θα αποφασίσει να σχηματίσει κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας;
Και ένα άλλο ερώτημα: Είναι δημοκρατία ένα κόμμα με 26% να πριμοδοτείται με 50 βουλευτές; Με το ενδεχόμενο, έτσι, η χώρα αποκτήσει σταλινογενή κυβέρνηση 167 εδρών;
Συμπέρασμα: Φύλακες, γρηγορείτε…
