του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τον περασμένο Μάρτιο, σε άρθρο μας στο European Business Review (EBR) υπογραμμίζαμε ότι η ελληνική πολιτική σκηνή ήταν ένα από τα εφαλτήρια που χρησιμοποιεί ο κ. Γ. Βαρουφάκης ώστε, στο πλαίσιο των αρχών του «star-principle» που ακολουθεί, να εμπορευματοποιήσει σε όλα τα επίπεδα την διεθνή του εικόνα. Υπό αυτή την έννοια, η Ελλάδα αποτελούσε, λόγω της κρίσης της, ένα καλό εργαλείο για τον τότε υπουργό Οικονομίας.
Προσφάτως, όταν έγινε γνωστή και η συμμετοχή του στο WikiLeaks (με σκοπό αποκαλύψεις για την περίφημη Ατλαντική Συμμαχία Εμπορίου και Επενδύσεων –ΤΤΙΡ), υπογραμμίζαμε ότι αυτή του η ενέργεια έχει στόχο να φτιάξει στην Ευρώπη ένα προφίλ «Ρομπέν των αγορών», που θα πουλάει «αντιλιτότητα και διαφάνεια» σε ένα κοινό που καθημερινά δέχεται υπό μορφή μηνυμάτων εκατομμύρια τόνους λαϊκισμού και αντιφιλελεύθερης ιδεολογίας.
Ως φαίνεται δε, «σύμμαχοι» του πρώην υπουργού στην νέα του «περιπέτεια» είναι οι διαφωνούντες του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, κ.κ. Αρνό Μοντεμπούργκ και Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Ο μεν πρώτος φιλοδοξεί να δημιουργήσει στην Γαλλία ένα κόμμα «σοσιαλ-πατριωτικό», όπως λέει, ο δε δεύτερος ηγείται ενός αριστερού κομματιδίου το οποίο στις πρόσφατες εκλογές για την Ευρωβουλή καταποντίστηκε.
Επίσης, ως φαίνεται ο κ. Γ. Βαρουφάκης επιδιώκει να αποκαταστήσει καλές σχέσεις και με τον Ντομινίκ Στρος-Καν, πρώην γενικό διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο οποίος έχασε την ευκαιρία να είναι υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας στις εκλογές του 2012 λόγω των περιπετειών του στις ΗΠΑ για σεξουαλική παρενόχληση. Επίσης, ο Έλληνας πρώην υπουργός διατηρεί καλές σχέσεις και με τον σοσιαλίζοντα Γάλλο τραπεζίτη κ. Μ. Πιγκάς, ο οποίος είναι και ένθερμος υποστηρικτής της βαρουφάκειας θεωρίας περί «αναδιαρθρώσεως του ελληνικού χρέους».
Κοινό στοιχείο όλων των παραπάνω προσώπων –με κάποιες διαφοροποιήσεις του κ. Στρος-Καν– είναι ο «αντιγερμανισμός», η εθνική περιχαράκωση ως προς τις δημοσιονομικές πολιτικές και η υπαγωγή των ευρωπαϊκών τραπεζικών συστημάτων υπό την πολιτική εξουσία.
Από την πλευρά του, ο κ. Στρος-Καν –ο οποίος στην Γαλλία από πολιτικής πλευράς θεωρείται «καμένο χαρτί», παρά την αθώωσή του για μία ιστορία «εμπορίας λευκής σαρκός»– φιλοδοξεί να παίξει έναν κάποιον ρόλο στην Ευρώπη και από χρόνια τώρα έχει καταθέσει την ιδέα της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Κόμματος Σύγχρονης Αριστεράς.
Προφανώς δε, την ιδέα αυτή θα συζήτησε και στο τελευταίο γεύμα του με τον κ. Βαρουφάκη, ο οποίος θα «πούλησε» στον Γάλλο συνομιλητή του τις διασυνδέσεις του στον αγγλοσαξονικό «προοδευτικό» χώρο.
Το ερώτημα είναι, όμως, κατά πόσον οι νέοι φίλοι του Έλληνα πρώην υπουργού θα δεχθούν να συνεργάζονται μαζί του όταν διαπιστώσουν πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του.
Κατά τα λοιπά, στις κοινωνίες-θέαμα όπου ζούμε, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο Γ. Βαρουφάκης όχι μόνον δεν πρόκειται ποτέ να «πεινάσει», αλλά θα έχει σοβαρό πρόβλημα με το πού θα τοποθετεί τα υψηλά του έσοδα από τις πωλήσεις «φυκιών για μεταξωτές κορδέλες». Και αυτό το γράφουμε γιατί θεωρούμε ότι άλλο είναι να θέλεις εποικοδομητικά να αλλάξεις μία κατάσταση φέρνοντας κάτι καινούργιο στο προσκήνιο, και άλλο να καταστρέψεις κάτι αναδεικνύοντας το χθες σε αύριο. Μπορεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός να έχει πρόβλημα, αλλά δεν γκρεμίζεις ένα οικοδόμημα λόγω μίας ηλεκτρικής βλάβης –έστω και αν αυτή είναι πολύ σοβαρή.
