του
Τάσου Παπαδόπουλου
Η προεκλογική περίοδος μπήκε στην τελική της ευθεία. Όλα δείχνουν ότι κανένα κόμμα δεν θα μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Με αυτό περίπου δεδομένο, ήδη έχει φουντώσει η συζήτηση για τις μελλοντικές συνεργασίες.
Από την μια πλευρά πιο θα είναι το σχήμα, αν κορμός θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, κι από την άλλη με ποιες συνεργασίες θα πορευθεί η ΝΔ, αν πρωτεύσει, και πάρει το έπαθλο των πενήντα εδρών.
Παράλληλα η ΝΔ καλεί σε συνεργασία όλα τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, στην παρούσα του μορφή. Βεβαίως ο Α. Τσίπρας, που αρχικά είπε ότι δεν συνεργάζομαι παρά μόνο με τον Π. Καμμένο έβαλε στην πορεία νερό στο κρασί του, εντάσσοντας στο πακέτο των συνεργασιών και το ΠΑΣΟΚ, με όρο χωρίς τα βαρίδια του, ονοματίζοντας συγκεκριμένα τον Ε. Βενιζέλο.
Είναι προφανές ότι τα επιχειρήματα του τύπου δεν συνεργαζόμαστε με το παλιό, ή τα κόμματα της διαπλοκής, το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου θα ξεθωριάσουν, μια και κανείς δεν θα αναλάβει το κόστος μιας άκαρπης εκλογικής αναμέτρησης. Όμως όλα αυτά τα επιχειρήματα, που προβάλλονται για τους αποκλεισμούς συνεργασιών είναι έωλα και δεν αντέχουν σε σοβαρή προσέγγιση.
Κι αυτό, γιατί το μέγα ζητούμενο είναι η εφαρμογή του μνημονίου με τον λιγότερο επώδυνο τρόπο. Με δεδομένο ότι ουδείς αναμάρτητος, μια και όλοι έχουν αναγκαστεί να υπογράψουν μνημόνια, τώρα για την εφαρμογή τους όλοι καλούνται να συμπράξουν, μια και ο άλλος δρόμος δεν είναι άλλος, από την πλήρη περιθωριοποίηση της χώρας.
Μια ενωμένη Ελλάδα θα έχει δυνατότερη φωνή απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στο μείζον θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Με δεδομένο ότι είναι ουτοπία από τη μια η άποψη ότι το χρέος είναι βιώσιμο και από την άλλη ότι θα το κουρέψουμε κατά πενήντα και πλέον τοις εκατό, οφείλουν να συμφωνήσουν όλοι σε έναν κοινό στόχο που δεν είναι άλλος από την μεγάλη επιμήκυνση σε βάθος χρόνου, με σταθερά μειωμένα επιτόκια και μια περίοδος χάριτος, ικανή να δώσει μια ανάσα στην χώρα, προκειμένου να βάλει τον παραγωγικό τομέα σε λειτουργία.
Μια τέτοια εξέλιξη με προοπτική τετραετίας θα κάνει τους πολίτες να αισθανθούν ασφάλεια, να επιστρέψουν τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες και παράλληλα θα δημιουργήσουν το κατάλληλο περιβάλλον της αξιοπιστίας του κράτους απέναντι σε Έλληνες και ξένους επενδυτές.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι έρευνες στις ποιοτικές τους αναλύσεις δείχνουν, ότι σε μεγάλο ποσοστό οι πολίτες ζητούν από τα κόμματα να συνεργαστούν, για να αντιμετωπίσουν από κοινού τα μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα, που έχει μπροστά της η χώρα.
Τα μεγάλα προβλήματα και ζητούμενα, που βρίσκονται προ των πυλών για επίλυση είναι η ανεργία, που θα λυθεί μέσω της ανάπτυξης με ελληνικές και ξένες επενδύσεις, το μεταναστευτικό-προσφυγικό, καθώς και το ασφαλιστικό, που όλα δείχνουν είναι μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Τέλος ο μεγάλος ασθενής, που βάζει φρένο σε κάθε επενδυτική προσπάθεια, δεν είναι άλλος από τον δημόσιο τομέα, που έχει τα κακά του χάλια, αποτέλεσμα του θανάσιμου εναγκαλισμού του με τα κόμματα της εξουσίας, που κάνουν κανονική κατάληψη αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας.
Όλοι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους, που μπορείς να είναι ταυτόχρονα και καλό για τους πολίτες και τη χώρα. Να συμφωνήσουν σε ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης για όλους, όσους άμεσα ή έμμεσα εργάζονται για τον δημόσιο τομέα. Για να μπορέσει η κρατική μηχανή να ανασάνει χρειάζεται να απελευθερωθεί από τα κομματικά δεσμά της. Να υπάρξει αξιοκρατία στις προσλήψεις, καθώς και στη διαδικασία της εξέλιξης των δημοσίων λειτουργών.
Να περιοριστεί δραστικά η παρουσία του κόμματος στο κράτος με την κατάργηση των γενικών και ειδικών γραμματέων. Οι αρμοδιότητες αυτών να μεταβιβασθούν σε άξιους γενικούς διευθυντές των υπουργείων.
Να συμφωνήσουν όχι με το αναλογικό σύστημα σε σχέση με την δύναμη των κομμάτων, αλλά με βάση τους αξιότερους, που θα αναλάβουν τα υπουργεία, που πρέπει να είναι λιγότερα με ελάχιστους αναπληρωτές και υφυπουργούς.
Για να διασκεδαστεί ο φόβος περί συγκάλυψης σκανδάλων των παλιών, να τοποθετηθεί πρόσωπο αδιάβλητο στο υπουργείο Δικαιοσύνης και οι αξιότεροι επικεφαλείς των ανωτάτων δικαστηρίων. Να δώσουν το καλό παράδειγμα σε ένα μικρό και ευέλικτο επιτελικό κυβερνητικό σχήμα, που θα εκχωρήσει με ένα αξιόπιστο σύστημα ελέγχου, τις εκτελεστικές αρμοδιότητες στις Περιφέρειες και στους Δήμους.
Στην παιδεία να συμφωνήσουν σε αλλαγές που θα αναβαθμίσουν σοβαρά την Στοιχειώδη, την Μέση και την Ανώτατη Εκπαίδευση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις μέρες μας λειτουργούν ακόμη και φροντιστήρια δημοτικού, γεγονός που αποδεικνύει τον βαθμό της υποβάθμισης του εκπαιδευτικού έργου, που έχει συνταγματική υποχρέωση να παρέχει το κράτος.
Μόνο αν υπάρξει μετά τις εκλογές ένα ευρύτερο σχήμα, αν επιλεγούν οι άξιοι από όλους τους πολιτικούς χώρους, μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Διαφορετικά δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για τους πολίτες, ούτε για την πατρίδα μας.
