του
Τάσου Παπαδόπουλου
Σε λίγες μέρες θα βρεθούμε μπροστά στην κάλπη με τα διλήμματα, από τη μια ποιόν να επιλέξω για τη διαχείριση του τρίτου μνημονίου και από την άλλη σε ποιόν να εμπιστευθώ το αύριο μου.
Με δεδομένο όπως όλα δείχνουν, ότι ο πρώτος θα χρειαστεί και εταίρους, η ευθύνη μετακυλίεται και στα κόμματα που θα συνδράμουν στον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας ότι μπορεί να μην υπάρχει Καμμένος στην επόμενη Βουλή, ρίχνει νερό στο κρασί του, καλώντας έμμεσα τους επόμενους πιθανούς εταίρους του, να αποδεχθούν το πρόγραμμα του.
Αντίθετα η ΝΔ τείνει χείρα συνεργασίας στο ΣΥΡΙΖΑ αρχικά και στη συνέχεια στους υπόλοιπους που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, αν αυτή, δεν καταστεί δυνατή. Με πιθανότερο ενδεχόμενο να μην υπάρξει μεγάλος συνασπισμός, το βάρος πέφτει στα μικρότερα κόμματα και κυρίως ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα είναι αν θα υπάρξει συνεργασία βάση ενός κοινού προγράμματος, ή αν θα μοιράσουν τα ιμάτια της εξουσίας ανάλογα με την εκλογική δύναμη του καθενός εξ αυτών.
Το εκλογικό σύστημα, ανεξαρτήτως ποσοστών, δίνει πενήντα έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα. Αυτό σημαίνει ότι κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος δεν σχηματίζεται.
Όμως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι ο ρόλος του εταίρου ή των εταίρων στο κυβερνητικό σχήμα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Μπορεί να είναι και σημαντικός αν τα κόμματα που θα συνεργασθούν, μπορέσουν να υπερκεράσουν τα στενά κομματικά οφέλη και να προτάξουν τα μεγάλα θέματα που αυτή τη στιγμή εμποδίζουν την χώρα να σταθεί στα πόδια της.
Τι θα μπορούσε όμως να ζητήσει ο ψηφοφόρος από αυτά τα κόμματα στήριξης;
Την πλήρη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, χωρίς οριζόντιες μαζικές απολύσεις, που προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αυτό σημαίνει δομές και αρμοδιότητες πλήρως προκαθορισμένες, απόλυτη εφαρμογή ενός ηλεκτρονικού συστήματος διαχείρισης των θεμάτων, χωροταξική αναδιάταξη και οργανογράμματα σε όλα τα επίπεδα, που θα έχουν αποδέκτη τον πολίτη και όχι το κατεστημένο των συνδικαλιστών και των βολεμένων.
Κάθε θέση στο δημόσιο να προκηρύσσεται, όχι ψευδεπίγραφα όπως συμβαίνει μέχρι τώρα και να την καταλαμβάνει ο καλύτερος.
Ταυτόχρονα να αλλάξουν τα συστήματα ελέγχου και να εντοπίζονται οι επίορκοι, που θα πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να τίθενται εκτός υπηρεσίας.
Να υπάρξει κωδικοποίηση των νόμων, τόσο του αστικού όσο και του ποινικού περιεχομένου, έτσι ώστε οι πολίτες να μην χάνονται ανάμεσα σε πολλές ασαφείς και αντικρουόμενες διατάξεις.
Να φτιάξουν ένα απλό καθαρό λειτουργικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα κατανέμει τα βάρη ανάλογα με τις δυνατότητες των πολιτών.
Στην παιδεία θα πρέπει να αναζητηθεί η γνώση και όχι η απομνημόνευση κειμένων, προκειμένου οι πολίτες να διεκδικούν και ταυτόχρονα να προσεγγίζουν θετικά το αντικείμενο των σπουδών τους. Η πληθώρα των φροντιστηρίων αποδεικνύει ότι κάτι δεν πάει καλά στη δημόσια και δωρεάν κατά τα άλλα εκπαίδευση.
Το ασφαλιστικό να το προσεγγίσουν με μια μέθοδο που θα προσφέρει αφενός βιωσιμότητα στα Ταμεία και αφετέρου θα εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συντάξεις χωρίς προκλητικά ρετιρέ από τη μια και συντάξεις πείνας από την άλλη πλευρά.
Ανάλογη αναδιοργάνωση χρειάζεται και ο τομέας της υγείας.
Το μεταναστευτικό-προσφυγικό, που έχει προσλάβει δραματικές διαστάσεις στις μέρες μας, οφείλει η νέα κυβέρνηση και οι εταίροι της να το βάλουν σε νέες διαστάσεις. Να εμπλακεί πέρα από την ΕΕ και ο ΟΗΕ. Αυτό σημαίνει να μπορούν οι πρόσφυγες του πολέμου στη Συρία, αφού καταγραφούν στην Τουρκία από τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ , να μπορούν αναχωρούν από νόμιμες εξόδους, για όποιο προορισμό επιθυμούν με αεροπλάνο ή όποιο άλλο μέσο, προκειμένου να μην γίνονται βορά των κάθε λογής δουλεμπόρων.
Έτσι θα αποφευχθούν νέες τραγωδίες με δεκάδες νεκρούς στα νερά του Αιγαίου.
Για τους παράνομα εισερχόμενους μετανάστες με ή χωρίς χαρτιά υπάρχουν άλλες διαδικασίες, που με βάση το διεθνές δίκαιο οφείλει να ακολουθεί η χώρα μας.
Τέλος αντί να μοιράζουν υπουργεία οι νέοι εταίροι, όπως τα λάφυρα οι πειρατές του παλιού καιρού, καλό θα ήταν να προτείνουν όλες οι πλευρές τους καλύτερους για να στελεχώσουν τη νέα κυβέρνηση, που θα σχηματισθεί την επομένη των εκλογών.
Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν μια πρώτη αντιπαροχή προς τους πολίτες για τις νέες θυσίες, που καλούνται να υποστούν με την εφαρμογή των όσων προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο.
Αν συνεχισθεί η κατάληψη του κράτους από το κόμμα ή τα κόμματα της εξουσίας, μας περιμένουν τα χειρότερα. Οι νέοι και κυρίως οι ικανότεροι θα φεύγουν από τη χώρα, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και η ερήμωση θα είναι σύντομα μια νέα οδυνηρή πραγματικότητα.
Ιδού λοιπόν ο σημαντικός ρόλος των εταίρων της 21ης Σεπτεμβρίου που ευχόμαστε να μην τον αποποιηθούν .
