Σε άρθρο μου που δημοσιεύθηκε πριν από έναν περίπου χρόνο στην "Εστία", (09.01.2015) είχα υποστηρίξει ότι η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να επιδιώξει ένα τρίπτυχο που εκφράζεται από τρία "άλφα": Ανάπτυξη, Αξιοκρατία και Αλληλεγγύη
Μοιραίως, πολλοί ιδιώτες, αντί να καταβάλλουν προσπάθειες για αύξηση της παραγωγικότητας και ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας, καλλιεργούν σχέσεις με πολιτικούς και επιζητούν προνομιακές ρυθμίσεις (ευνοιοκρατικός καπιταλισμός).
του
Κώστα Χριστίδη*
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως νέου αρχηγού του κόμματος έχει προσθέσει de facto και ένα τέταρτο "Α", την Ανανέωση, η οποία ήδη δημιουργεί θετικές επιπτώσεις και προσδοκίες – αρκεί να ολοκληρωθεί επιτυχώς.
Η Ανάπτυξη είναι θέμα καλής λειτουργίας των δύο τομέων, του δημόσιου και του ιδιωτικού, των οποίων, βεβαίως, είναι διαφορετικές οι αρμοδιότητες. Ο ιδιωτικός τομέας είναι πρωτίστως αυτός που δημιουργεί πλούτο και (παραγωγικές) θέσεις εργασίας.
Για να επιτελέσει αυτό το έργο είναι απαραίτητη η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημόσιου τομέα που θα εξασφαλίζει κυρίως την ασφάλεια από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, την πολιτική και νομισματική σταθερότητα, την εκτέλεση των αναγκαίων έργων υποδομής και την εκδήλωση αλληλεγγύης προς τα αδύνατα μέλη της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας ανέκαθεν λειτουργούσε αναποτελεσματικά αλλά ιδιαιτέρως υπό κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελεί αληθινό βαρίδι για την οικονομία. Προαπαιτούμενα για την βελτίωσή του είναι μία ευρεία συνταγματική αναθεώρηση και μία εξ ίσου ευρεία διοικητική μεταρρύθμιση. Έτσι θα καταστεί δυνατή η επανεκκίνηση του ιδιωτικού τομέα, με έμφαση στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών.
Το δεύτερο αναγκαίο μέρος του τρίπτυχου είναι η Αξιοκρατία, η προώθηση όσων έχουν τα κατάλληλα προσόντα σε κάθε τομέα. Πρόκειται για το μέγα, ελλείπον χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας. Το πρόβλημα ξεκινά από την πολιτική ηγεσία, η οποία βρίθει από εκπροσώπους χαμηλής ποιότητας που αναρριχώνται σε υψηλά αξιώματα λόγω κομματοκρατίας, διαιωνίζεται δε και διαχέεται λόγω του πελατειακού κράτους. Μοιραίως, πολλοί ιδιώτες, αντί να καταβάλλουν προσπάθειες για αύξηση της παραγωγικότητας και ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας, καλλιεργούν σχέσεις με πολιτικούς και επιζητούν προνομιακές ρυθμίσεις (ευνοιοκρατικός καπιταλισμός).
Το τρίτο μέρος του τρίπτυχου είναι η Αλληλεγγύη, η παροχή υλικής και κάθε άλλης υποστήριξης προς όσους την έχουν πραγματικά ανάγκη. Η ορθή κατεύθυνση για την εκδήλωση αυτής της αλληλεγγύης είναι όχι μία προκρούστεια αντίληψη αναδιανομής και εξισωτισμού, υπόβαθρο της οποίας είναι ο φθόνος ("ο ταξικός μίσος", κατά τον κ. Τσακαλώτο) αλλά η παροχή υπηρεσιών παιδείας και υγείας ικανοποιητικού επιπέδου και η εξασφάλιση για όλους ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θα αυξάνεται σταθερά.
*Νομικού – Οικονομολόγου