του Ηλία Καραβόλια
Οι αγώνες απο μόνοι τους, είναι η σχιζοειδής έκφραση της χρηματοδότησης του Περιττού.
Οι φαβέλες, λίγα χιλιόμετρα έξω από το ολυμπιακό χωριό στο Ρίο της Βραζιλίας, είναι σιωπηλές εστίες ατέλειωτης φτώχεις και κακουχίας, αποκλειόμενες απο το... θέαμα. Αστυνομική βία, με πρόσχημα την δίωξη των ναρκωτικών, αφαιρεί ζωές, έτσι απλά, επειδή αυτές ανήκουν στο περιθώριο. Εάν κάθε 4 χρόνια το ατελείωτο πανηγύρι του χρήματος, με τις πολυεθνικές να γίνονται χορηγοί των αθλητών, αυτές οι χορηγίες πήγαιναν στους φτωχούς και άπορους του πλανήτη, σίγουρα θα σώζονταν χιλιάδες ή και εκατομμύρια ζώες.
Αλλά εμείς απο τον καναπέ μας, θέλουμε την εικόνα της κούρσας στον στίβο. Δεν μας ενδιαφέρει που τα μικρά παιδιά δεν έχουν λεφτά στις φαβέλες να πάρουν μια μπάλα, ένα παπούτσι αθλητικό. Μας ενδιαφέρει ο Μπόλτ μα τα ρεκόρ του. Το χρήμα χορεύει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μάς κάνει να ξεχνάμε ότι τα αθλητικά ρούχα και παπούτσια ράβονται σε κάποιες θάλασσες της Ινδονησίας και της Άπω Ανατολής, μέσα σε πλοία λόγω φοροαποφυγής, απο ανήλικους εργάτες του ενός ή των δυο δολαρίων ημερησίως.
Made by Poverty έπρεπε να είναι η πραγματική ταμπέλα στα γήπεδα κάθε 4 χρόνια. Μανιακός πρωταθλητισμός, χημικές επεμβάσεις πάνω σε κορμιά που δεν μοιάζουν με ανθρώπινα, σπατάλες απίστευτης αισθητικής, είναι τα βασικά συστατικά. Όπου έγιναν οι Αγώνες, ακολούθησε κρίση,ύφεση, απαξίωση των εγκαταστάσεων. Οι λαοί πληρώνουν πάντα στο τέλος αυτό το πανηγύρι της τηλεθέασης.
Ας ελπίσουμε ότι το μίσος της κας Λαγκαρντ για τους Έλληνες, δεν βρίσκεται πίσω απο την παμπόνηρη δήλωση της, να γινονται λέει μόνιμα οι Αγώνες στην Ελλάδα ώστε να αρχίσει η ανάπτυξη. Ήμαρτον, ας μην περάσει απο το μυαλό κανενός, μια τόσο καταστροφική για το έθνος ιδέα...
