Ο Νόαμ Τσόμσκι είναι μία εξαιρετικά σημαντική πνευματική και επιστημονική μορφή του 20ου αιώνα. Για εμάς, όμως –τον εξυπνότερο λαό του κόσμου–, νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένα μικρό μέρος του έργου του, αυτό που αφορά την κρατική προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, καθώς και συγκεκριμένες τεχνικές χειραγώγησης των μαζών και της σκέψης του κοινού.
Ο Τσόμσκι πρεσβεύει ότι, όταν τα ΜΜΕ τελούν υπό τον έλεγχο των λάθος ανθρώπων ή ολοκληρωτικών καθεστώτων, αυτό μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εργαλείο καταστολής των μαζών και εξυπηρέτησης των συμφερόντων μίας κυρίαρχης κάστας ή κυβερνητικής ομάδας. Μάς θυμίζει τίποτα αυτό σε σχέση με την σημερινή νεοσταλινική Ελλάδα;
Επίσης, ο Τσόμσκι αναλύει τις τεχνικές χειραγώγησης των μαζών, τις οποίες συνοψίζει σε συγκεκριμένες στρατηγικές και τις οποίες στερεοτύπως εφαρμόζουν οι ακραιφνείς λαϊκιστές και λαοπλάνοι πολιτικοί και τα απολυταρχικά καθεστώτα.
Παραθέτω ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα τρόπων χειραγώγησης των μαζών κατά Τσόμσκι, που νομίζω ότι μάς αφορούν άμεσα:
Η λογική και η αναζήτηση της αλήθειας προϋποθέτουν πνευματική ωριμότητα και ερευνητική διάθεση. Σε υποχρεώνουν να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, να αποδεχθείς τις δικές σου ευθύνες και να συγκρουστείς με την νοοτροπία του μαζικού βολέματος και της μετριοκρατίας. Πράγματα που αποτελούν κατάρα για πολλούς συμπολίτες μας.
Αν μάλιστα πασπαλίσεις την συνθηματολογία που απευθύνεται στο συναίσθημα με μερικούς διανοουμενίστικους νεολογισμούς, τότε ακούγεσαι πιο πειστικός και βαρύγδουπος στον μέσο ψηφοφόρο. Αυτός εντυπωσιάζεται από λέξεις που δεν κατανοεί και αισθάνεται το δέος που εμπνέει η κάθε μορφής αυθεντία προς τον απλό απαίδευτο άνθρωπο.
Διερωτώμαι πόσες φορές συναντάται σε όλη την ελληνική γραμματεία ο όρος «αριστερό πρόταγμα», ή ο όρος «προοδευτικό επίδικο». Και ναι μεν οι φοιτητοπατέρες που τούς επινόησαν μπορεί να παρέμειναν αιώνιοι φοιτητές, αλλά οι πιο ταλαντούχοι στην τέχνη της αριστερίστικης γλωσσοπλασίας θα μπορούσαν να συντάξουν το «Νεοελληνικό Λεξικό της Ακατάσχετης Μπουρδολογίας», ώστε να βγάλουν και το σχετικό χαρτζιλίκι, μέχρι να ενταχθούν στο φιλόξενο ψηφοδέλτιο του επόμενου ριζοσπαστικού κομματικού εξαμβλώματος.
Επανερχόμενος στον Νόαμ Τσόμσκι, προσωπικά διαφωνώ με τις πολιτικές θέσεις του, οι οποίες προωθούν μεταξύ άλλων αυτό που οι κριτικοί του αποκάλεσαν «μόνιμη αντίρρηση» και ενθάρρυνση του ακραίου «αναρχοσυνδικαλισμού». Όμως, ο Τσόμσκι, από επιστημονικής πλευράς, θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης γλωσσολογίας, γι αυτό και διετέλεσε καθηγητής στο περίφημο αμερικανικό πανεπιστήμιο ΜΙΤ για πάνω από 50 χρόνια!
Παρά το γεγονός ότι συχνά στράφηκε εναντίον του ίδιου του Πανεπιστημίου, αυτό ουδέποτε διανοήθηκε να τον απομακρύνει –ακόμα και όταν το ζήτησε ο πρόεδρος Νίξον. Εκεί, βλέπετε, λειτουργούν αλλιώς τα πανεπιστήμια. Δεν έχουν ακόμη οι δυστυχείς ανακαλύψει την μαγική συριζαϊκή φόρμουλα του μαζικού εκδημοκρατισμού!
Τελικά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες επιρροές δέχθηκαν οι κυβερνώντες προκειμένου να διαμορφώσουν το νεοσταλινικό ιδεολογικό τους προφίλ, το οποίο σήμερα συρρικνώνεται σε μία άκρατη εξουσιολαγνεία και αδίστακτη παλαιοκομματική υποσχεσιολογία.
Έστω και αν, για να απολαύσουν την εξουσία, στηρίχτηκαν χωρίς την παραμικρή ιδεολογική αιδώ στις πατερίτσες του άλλου ιδεολογικού γίγαντα με τον οποίον επέλεξαν να συγκυβερνήσουν.
Αλλά μπρος στα εξουσιαστικά κάλλη, τί είναι ο ιδεολογικός πόνος;
* Οικονομολόγος