του
Πάνου Μαυρίδη*
Μόλις λίγες μέρες μετά την επικράτηση του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και ενόψει “δομικού” (κατά την κα Όλγα Γεροβασίλη που παραδόξως τον προανήγγειλε) ανασχηματισμό, όσοι χαράζουν την στρατηγική στο Μέγαρο Μαξίμου, φαίνεται να αναζητούν ένα εύπεπτο αφήγημα για να στρέψουν αλλού την προσοχή.
Κατά το κοινώς λεγόμενο πώς “θα πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα”, καθώς με τη μπάλα στα γήπεδα α. της απόφασης του ΣτΕ, β. των τουρκικών προκλήσεων, γ. της αξιολόγησης των δανειστών, και το κυριότερο, δ. της απροθυμίας των εταίρων να ασχοληθούν με το ελληνικό πρόβλημα, όταν οι κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία τούς προκαλούν έντονες ημικρανίες, τα πράγματα είναι περίπλοκα.
Μέσα σε αυτό το πολιτικά ρευστό, εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον, τα ενδοκομματικά καβγαδάκια και τα “συντροφικά” μαχαιρώματα, μοιάζουν με business as usual. Ήτοι, η συμπολίτευση αντιπολιτεύεται (ελεγχόμενα) τον εαυτό της. Και στο βάθος διαφυλάσσεται το εναπομείναν “πολιτικό κεφάλαιο” Τσίπρα, προς πάσαν, εσωτερική και εξωτερική, χρήση.
Το σκεπτικό είναι απλό, ή μάλλον απλοϊκό, σε όσους έμαθαν να διακρίνουν τις χιλιοπαιγμένες παλαιοπασοκικές κινήσεις.
Κίνηση πρώτη: Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει ανασχηματισμό και προωθεί σε κυβερνητικά πόστα νέα πρόσωπα. Ικανοποιεί έτσι ένα σημαντικό μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας που αποζητούν δικαίωση για την “πλάτη που έβαλαν στα δύσκολα”. Επανεκπέμπει μήνυμα ανανέωσης – αυτή τη φορά και με πρόσωπα, όχι μόνο στα λόγια. (Τι ποιο επικοινωνιακά εύληπτο να εμφανίσεις ένα νεαρό πολιτικό πολιτικό πλαισιωμένο εξίσου από νεαρούς υπουργούς;) Και το κυριότερο φρεσκάρει το πολιτικό του Ιμπέριουμ, εμφανιζόμενος ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης που τολμά τις τομές με νέα άφθαρτα και ιδεολογικά πιο ευέλικτα πρόσωπα να προχωρήσουν τις “μεταρρυθμίσεις” εκεί που οι άλλοι τις έκαναν μεν, με πόνο ψυχής δε.
Κίνηση δεύτερη: Οι αποπεμφθέντες δυσφορούν και αποδίδουν την αποπομπή τους στη ιδεολογική τους καθαρότητα την οποίαν εις μάτην επέμεναν να διατηρήσουν. Το σκληροπυρηνικό κομμάτι ικανοποιείται ηθικά και διατηρεί την ψευδαίσθηση του ελέγχου της κυβέρνησης – πόσο μάλλον που μετά το Συνέδριο το κόμμα απέκτησε αναβαθμισμένο ρόλο. Βέβαια, την κυβέρνηση δεν την ανατρέπουν για λόγους αλληλεγγύης, συλλογικότητας και το κυριότερο για να μην κάνουν το χατήρι στα “διαπλεκόμενα συμφέροντα” και τη “Δεξιά” που έχουν βαλθεί να ρίξουν την κυβέρνηση της “πρώτης φορά Αριστερά”.
Κίνηση τρίτη: Απαλλαγμένος από τα “βαρίδια” των παλιών ο Αλέξης Τσίπρας προχωρά την αξιολόγηση με τους δανειστές για να τους αφαιρέσει κάθε πρόσχημα να υποστηρίζουν πως δεν κάνει τα μαθήματα του. Το κυριότερο, όμως για να τους διαβεβαιώσει για την αποφασιστικότητα να τα κάνει, χωρίς (αυτό είναι το σημαντικό του ατού) και πάλι να ανοίξει μύτη στην κοινωνία – παρά την εσωκομματική αμφισβήτηση που δέχεται και τον απειλεί... Έτσι, για την ώρα εξασφαλίζει την ανοχή τους και κρατά το κεφάλι τους ήσυχο από τις δικές του έννοιες.
Κίνηση τέταρτη: Οι εσωκομματικοί αμφισβητίες κλιμακώνουν την αμφισβήτηση λόγω της ροπής του Αλέξη Τσίπρα προς τη σοσιαλδημοκρατία η οποία χωνεύει λογικές ιδιωτικοποιήσεων και άλλων “νεοφιλελεύθερων” δαιμονίων. Δεν ήταν αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που οραματίστηκαν.
Κίνηση πέμπτη: Επειδή, η αμφισβήτηση (υπαρκτή ή μη) δεν μπορεί να εκδηλώνεται σε πολιτικό κενό – πόσο μάλλον όταν η συνταγματική τάξη προνοεί περί τα Χριστούγεννα, ο Αλέξης Τσίπρας, υπό το βάρος, του κλίματος εσωκομματικής αμφισβήτησης και των πιέσεων της αντιπολίτευσης για “εκλογές τώρα”, εξαναγκάζεται” να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης (και εντολή) για να κλείσει την αξιολόγηση, πετώντας παράλληλα το γάντι στους αμφισβητίες να ρίξουν την κυβέρνηση της Αριστεράς. Το δίλημμα: μαζί μου και σιωπηροί ή απέναντι μου αποστάτες.
Αν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης για έξι μήνες (δηλαδή μέχρι τον Μάιο) είναι ακλόνητος. Έτσι, ανενόχλητος διαπραγματεύεται πολιτικά την αξιολόγηση, βάση των νέων εξελίξεων στην Ευρώπη όπως θα διαμορφώνονται μετά τις γαλλικές εκλογές και αναμένει τα μπάνια λαού που θα γίνονται πλέον με το μυαλό των λουομένων στραμμένο στις γερμανικές εκλογές το Φθινόπωρο του 2017. Μαζί με την προσδοκία για “κάτι να γίνει” εξασφαλίζει ανοχή – μαζί κι ανέχεια... Κοινώς επεκτείνει την παραμονή του στην εξουσία, κερδίζει πολύτιμο πολιτικό χρόνο και “βλέποντας και κάνοντας”. Ποιος ξέρει; Μπορεί να γυρίσει το πράγμα...
Αν δεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης πέφτει ηρωικά και διεκδικεί εκ νέου την ψήφο του ελληνικού λαού για ένα ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων της επόμενης μέρας και των διεργασιών στην Κεντροαριστερά. Παράλληλα προσβλέπει σε μια πολυκομματική Βουλή (με τους νέους αμφισβητίες είτε να κάνουν δικό τους κόμμα, είτε να ενσωματώνονται στα κόμματα από τους αποχωρήσαντες της πρώτης φουρνιάς), η οποία όχι μόνο θα εμποδίσει την αυτοδυναμία της ΝΔ, αλλά το κυριότερο θα περιορίσει τις πιθανότητες συγκρότησης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την αλλαγή του εκλογικού νόμου από τη νέα Βουλή. “Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει” δηλαδή από την Αριστερά ή αλλιώς “μονά, ζυγά δικά τους”.
Σε αυτό το σενάριο τύπου “Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ένα κόμμα απόσταση”, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτός από την καυτή πατάτα του κλεισίματος της αξιολόγησης και της αποτροπής υπογραφής 4ου Μνημονίου θα πρέπει να αποτρέψει την ενεργοποίηση του σεναρίου της “δεξιάς παρένθεσης”. Αλλά αυτό στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας χάσει τη δεδηλωμένη και τις εκλογές κερδίσει η ΝΔ. Το ζητούμενο όμως είναι τι γίνεται τώρα. Πως θα κάψει το σενάριο Τσίπρα που ήδη αρχίσαμε να διαβάζουμε και θα το διαβάζουμε καλύτερα μετά τον ανασχηματισμό;
*
Ο Πάνος Μαυρίδης, είναι δημοσιογράφος, Διευθυντής του new-deal.gr
