του
Ηλία Καραβόλια
Τόσο του ιδιωτικού (εταιρικά ομόλογα) όσο και του δημοσίου (κρατικά ομόλογα). Μια άλλη εταιρεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα στοιχεία για το ύψος των ομολόγων είναι η Dealogic. Όπως αναφέρεται λοιπόν στο banking.news, τα μεγέθη είναι άκρως επικίνδυνα.
Με βάση την McKinsey η σχέση χρέους προς ΑΕΠ διεθνώς βρίσκεται στο 225% ενώ το 2014 ήταν 199%. Με βάση την Dealogic το 2016 οι νέες εκδόσεις χρέους μέσω ομολόγων έφθασαν στα 6,6 τρις δολάρια σπάζοντας κάθε ρεκόρ και ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ του 2006.
Σε κάθε μελέτη όμως αυτό που πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα οι αναλυτές είναι οι τάσεις, οι ροές και τα αποτελέσματα τους. Παράδειγμα: Σχεδόν το 70% της ρευστότητας που προήλθε από εταιρικά ομόλογα κατέληξε σε επαναγορές ιδίων μετοχών. Δηλαδή: Οι μεγάλες εταιρείες δανείζονται λεφτά από επενδυτές και με αυτά οι διοικήσεις τους επαναγοράζουν ποσοστό της αξίας τους ως εταιρείες. Ωραίο εργαλείο, δεν συμφωνείτε;
«Δανείστε μας μακροπρόθεσμα με τόκο και εμείς - για να σας εξασφαλίσουμε τα κεφάλαια σας- θα αγοράσουμε μετοχές της εταιρείας μας ώστε να ανεβεί η αξία της και να έχουμε να σας πληρώσουμε (ή να ανανεώσουμε) τα ομόλογα μας τα οποία κατέχετε».
Κάπως έτσι εξηγείται και το πάρτι ανόδου εδώ και λίγα χρόνια σε Wall Street αλλά και σε άλλες χρηματιστηριακές αγορές. Μπαίνουν λεφτά στις μετοχές ανεβάζοντας την τιμή τους, λεφτά που αντλούνται από τις εκδόσεις ομολόγων. Μια ευφυής χρηματοδοτική γέφυρα με δύο κατευθύνσεις την ώρα που το χρήμα γυρνάει γύρω από τον...εαυτό του!
Ειδικά φέτος όμως έχουμε ένα πρωτοφανές γεγονός: 14 τρις δολάρια ομολογιακού χρέους εμφανίζουν αρνητικές αποδόσεις! Στην Ευρώπη πχ. υπάρχουν άνω των 100 εκδόσεις ομολόγων που έχουν αρνητικά επιτόκια. Και να μην ξεχνάμε φυσικά ότι πλέον οι μεγάλοι αποταμιευτές του καπιταλισμού, αυτοί που απεργούν από τις επενδύσεις στην αληθινή, την παραγωγική οικονομία, πληρώνουν φύλακτρα σε γερμανικές, αυστριακές και ελβετικές τράπεζες, για τις καταθέσεις τους.
Το χρήμα δε, έγινε τόσο φθηνό για να το δανειστούν και να το επενδύσουν παρ όλα αυτά όμως αυτό το απωθούν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Είναι η μεγάλη απεργία του κεφαλαίου για την οποία είχα αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα μου.
Για εμάς όμως εδώ στην υπερεθισμένη στο χρέος Ελλάδα, τί να σημαίνουν όλα αυτά άραγε; Ποιό νήμα ενώνει τις ζωές μας με τα δίς και τα τρίς που γίνονται αυλοί τίτλοι χρέους; Ας ξεκινήσουμε από το εξής: Η μάνα των ευρωπαϊκών τραπεζών μας, η ΕΚΤ, συνεχίζει να φουσκώνει τον ισολογισμό της ασταμάτητα με το αεροπλανάκι που μοιράζει λεφτά ο διοικητής της (ΣΗΜ: Λεφτά που δίνονται με οριακά θετικό επιτόκιο στις τράπεζες, λεφτά που δεν φθάνουν στην παραγωγή και στο εμπόριο αλλά ξαναπαρκάρονται στον ισολογισμό της ΕΚΤ επειδή δίνει μεγαλύτερο τόκο στις καταθέσεις συγκριτικά με τον χαμηλότερο που δανείζει τις τράπεζες για να της τα καταθέσουν ξανά!
Πώς σας φαίνεται και αυτό το μαγικό κόλπο της χρηματοοικονομικής μηχανικής; Ήδη ο ισολογισμό της ΕΚΤ έφθασε στα 3,68 τρις. ευρώ δηλαδή 20 φορές το ΑΕΠ της Ελλάδος. Και τί σημαίνει φούσκα στον ισολογισμό της; Ενώ το ενεργητικό αυξάνεται, μαζί αυξάνεται και η μόχλευση (ο αέρας κοπανιστός δηλαδή) αφού τα ίδια κεφάλαια είναι σταθερά στα 99 δις ευρώ. Τι σημαίνει αυτό; Η μόχλευση φθάνει τις 37(!)φορές. Όπως το ακούτε. Η κεντρική τράπεζα της Ευρώπης έχει 37 φορές επενδύσει τα διαθέσιμα της. Υποτίθεται χωρίς παράγωγα και στοιχήματα, αλλά με δανεισμό στον δανεισμό. Και πώς είναι «καλυμμένη» για να μην σκάσει; Η αξία του χρυσού της ανέρχεται σε 412 δις ενώ στα 2 τρις έχουν φθάσει τα περιουσιακά στοιχεία της που είναι ικανά να γίνουν ρευστό (υποτίθεται...)
Εάν δεν έχετε καταλάβει ότι η ΕΚΤ, που δανείζει τις τράπεζες μας με τον ΕLA (μηχανισμός έκτακτης ρευστότητας), είναι μια τεράστια φούσκα, τότε κακώς έγραψα αυτό το κείμενο. Άραγε όμως θα σκάσει αυτή η φούσκα ή μήπως στα πρότυπα της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) θα διασχίζει την οικονομική ιστορία χωρίς να φοβάται λόγω του εκτυπωτή χρήματος;
Ξέρω, κουραστήκατε να ακούτε για φούσκες, για δις, για τρις, για παράγωγα και ότι άλλο μοιάζει με εκείνα τα περίφημα οικονομικά ιερογλυφικά του πιστωτικού συστήματος για τα οποία μας είχε προειδοποιήσει 100 χρόνια πριν(!) εκείνος ο «κομμουνιστής» που δεν τον διδασκόμαστε γιατί θα μας μολύνει με τις θεωρίες του για το παρασιτικό κεφάλαιο και την κρίση υπερ-συσσώρευσης στην διεθνή οικονομία (στον γερό- Κάρολο Μαρξ αναφέρομαι φυσικά...)
Κουραστείτε όμως, χρειάζεται. Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει στην καρδιά του εκτυπωτή χρήματος, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σόι χρήμα είναι αυτό που πηγαίνει μόνο σε θεσμικά πορτοφόλια και τράπεζες, την ίδια ώρα που μας λείπει από την ταλαίπωρη ζωή μας. Δεν λείπει σε όλους φυσικά. Κάποιοι το έκρυψαν καλά στους μεγάλους θεματοφύλακες της εποχής μας. Τις μεγάλες τράπεζες που μοιάζουν απ έξω υγιείς, αλλά η αρρώστια τους προχωράει σταθερά στο σώμα τους...
