του
Ηλία Καραβόλια
Η χώρα διανύει τροχιά βουβής απόκλισης από μια αόρατη και ψευδαισθητική επαναφορά στην κανονικότητα. Και ως τέτοια ορίζεται εδώ και 7 χρόνια η αναμονή μιας πολυπόθητης μόνιμης δημοσιονομικής ισορροπίας. Όμως, στο Excel των τεχνοκρατών του Hilton υπάρχουν κελιά και διαγράμματα για κάθε απόκλιση από το συστημικό μοντέλο λειτουργικότητας. Και λέω συστημικό διότι η ελληνική οικονομία έχει εγκλωβιστεί σε ένα ευρωπαϊκό, δήθεν, κοστούμι σύγκλισης με τα κοινοτικά μεγέθη.
Η κυβέρνηση δεν θα αργήσει να προσγειωθεί με πάταγο στο ανώμαλο έδαφος κάτω από τον γκρεμό. Η δημοσκοπική της κατάρρευση θα συνεχίζεται παράλληλα με την δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας. Η Ελλάδα όμως δεν είναι κόμμα για πρόθεση ψήφου σε τηλεφωνικό γκάλοπ. Είναι χώρα, κοινωνία, έθνος, οικονομία. Αν συνεχίσει να ακολουθεί τροχιά απομείωσης περιουσίας και εισοδημάτων, τότε δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε αν με τα ασήκωτα χρέη αντέξουμε στα σπίτια, στα γραφεία, στις δουλειές μας. Θα πέσει η χώρα πριν πέσει το νοικοκυριό μας. Και φυσικά, έπαψε να μας ενδιαφέρει η κρατική αποτυχία. Κοιτάμε πώς να σώσουμε την οικογένεια μας. Και αυτός ο αγώνας ταχύτητας είναι εφιαλτικός. Η κοινωνία έχει χαθεί μεταξύ της ατομικής και της συλλογικής χρεοκοπίας. Καθείς εξ ημών αναρωτιέται το αυτονόητο: μέχρι πότε θα αντέχουμε; Και όλο αυτό που ζεις νομίζεις τελικά ότι «...σου το φόρτωσαν κι εσύ το μεταβιβάζεις ως χρέος. Ηθικό και οικονομικό. Χρωστάς και δεν επιτρέπεται να ξεχρεώσεις». Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του ταλαίπωρου Κράτους.
Η Αριστερά φαίνεται ότι για κάποιους κοστίζει όσο η μηνιαία βουλευτική αποζημίωση που αντιστοιχεί σε 10-12 βασικούς μισθούς της ελληνικής πραγματικότητας. Θα διαψευστεί με αυτόν τον τρόπο η αριστερή φιλόσοφος Alenka Zupancic που έγραψε ότι «...η ίδια η αρχή της πραγματικότητας διαμεσολαβείται από την ιδεολογία». Καμία ιδεολογία, κανένας ενδοιασμός, κανένας ηθικός φραγμός (εσωτερικά τουλάχιστον) δεν χαρακτηρίζει τους αριστερούς της εξουσίας. Κρίμα. Και για τον τόπο και για την ιστορική Αριστερά.
Ο Έλληνας αποδέχεται παθητικά την πραγματικότητα. Καθείς εξ’ ημών μάλλον είναι λακανικός, χωρίς να ξέρει τον Λακάν: «Αφήστε τα γεγονότα να μιλήσουν». Τα γεγονότα όμως δεν μιλάνε απλώς. Φωνάζουν. Το να εξαγγέλλεις πλάνο χρηματοδότησης από την Παγκόσμια Τράπεζα για 450,000 θέσεις εργασίας σε βάθος 5ετίας,χωρίς να εξειδικεύεις πού θα δουλέψουν, σε ποια έργα, με ποιο μοντέλο παραγωγής και βιώσιμης ανάπτυξης, είναι μάλλον επικίνδυνο και πρόχειρο. Η κυβέρνηση θα βάλει ανθρώπους στην εργασία (πολύ καλά κάνει) αλλά δεν διευκρινίζει αν αφορά παραγωγικές θέσεις. Ρίσκο. Το να βάζεις ανθρώπους στην απασχόληση χωρίς να ενεργοποιείς πολλαπλασιαστές παραγωγής αλλά μόνο πολλαπλασιαστές ζήτησης, μέσα από νέους μισθούς που θα τονώσουν την κατανάλωση, μάλλον δεν είναι βιώσιμη λύση για την ελληνική οικονομία. Μια κευνσιανή πολιτική τόνωσης της ζήτησης πρέπει να συνοδεύεται και με πολιτική τόνωση της παραγωγής, σε μια χώρα με μειούμενο ΑΕΠ. Βασικά μακροοικονομικά είναι αυτά, καλό είναι να τα γνωρίζουμε...
Με τέτοια μέτρα, οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού θα φωνάζουν πάλι ότι πρέπει να μαθαίνεις τους ανθρώπους να ψαρεύουν στη λίμνη, όχι να τους μοιράζεις ψάρια (σημ. ξεχνώντας φυσικά να μας πουν τι γίνεται αν δεν έχει ψάρια η λίμνη). Κανένα οικονομικό μοντέλο δεν αποδίδει αν υιοθετηθεί μόνο του, αν αντιγραφεί χωρίς προσαρμογές. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιγράψει θεωρίες από τα βιβλία, δεν είναι κανονική οικονομία. Είναι δυστυχώς δείγμα μη κανονικής κατάστασης. Και απαιτείται μη κανονική οικονομική πολιτική. Δύσκολο πράγμα αυτό. Ειδικά για όσους δεν γνωρίζουν τουλάχιστον τα ορθόδοξα, τα κανονικά αξιώματα των θεωριών οικονομικής πολιτικής...
Από: Athanase Papandropoulos
