Οι Άλλοι και Εμείς

τoυ Ηλία Καραβόλια

Στο παρακάτω σχεδιάγραμμα του banking.news είναι ξεκάθαρο το διακύβευμα των ημερών. Αυτά χρωστάμε και σε αυτούς που βλέπετε. Στους Άλλους δηλαδή. Και εξηγώ ποιοι είναι οι Άλλοι όπως αναγράφονται στην πίτα του Χρέους:

Εννοείται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαπραγμάτευση για την δεύτερη αξιολόγηση η οποία έπρεπε να έχει κλείσει από τον Μάρτιο του 2016.Σημείωση που πολλοί αγνοούν: Πήραμε περίπου 34 δις από το 3ο μνημόνιο των 85 δις. Σήμερα, όπως αναφέρεται στο banking.news «...η αξιολόγηση πλέον μεταφέρεται 22 Μαΐου του 2017 στο τακτικό Eurogroup». Κάτι ξέρουν μάλλον.

Τώρα, είναι πλέον εμφανές ότι μαζί με την αξιολόγηση που δεν κλείνει θα εξεταστούν κάποια στιγμή τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος και την συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, μάλλον με νέο δάνειο, καθώς είναι εμφανές ότι δεν μπορούν να τα βρουν ΔΝΤ και ΕΕ. Το παίγνιο είναι πραγματικά πιο απλό: Αφού- επισήμως- όλοι λένε ότι θέλουν το ΔΝΤ να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, αφού αυτά δεν έχουν καν εξεταστεί, αλλά το τι θα συμβεί μετά το 2018, οπότε και λήγει το πρόγραμμα. Δηλαδή: ΕΕ και Ελλάδα ζητούν από το ΔΝΤ να χορηγήσει νέο δάνειο χωρίς κανείς εκ των δυο να ξέρει, ή/και να δεσμευτεί, τι θα συμβεί στην ελληνική οικονομία μετά την λήξη του προγράμματος, δηλαδή τον Αύγουστο του 2018.

Όσοι ξέρουν από το πώς λειτουργεί το Δ.Σ. του ΔΝΤ και πώς διασφαλίζεται με βάση το καταστατικό του, καταλαβαίνουν το ανομολόγητο (που όλοι πλέον συζητούν σιωπηλά) που έρχεται: Θα τεθεί από το ΔΝΤ όρος νέας κοινοπρακτικής χρηματοδότησης (ΔΝΤ + ΕΕ) της Ελλάδος μετά την λήξη του 3ου μνημονίου (Αύγουστο του 2018). Δηλαδή, 4ο μνημόνιο. Για να αποφευχθεί αυτό πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: ποιος θα διασφαλίσει στο ΔΝΤ ότι θα λήξει το 3ο ελληνικό μνημόνιο και η Ελλάδα θα έχει ήδη βγει στις αγορές να δανείζεται;

Αλλά αυτά αφορούν τους Άλλους. Τους κατόχους του δημοσίου χρέους, του εξωτερικού κυρίως, της καταραμένης οικονομίας. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο αλλού. Είναι εντός του ασθενή που λέγεται Ελλάδα. Αντιγράφω από το άρθρο του Θ. Τσίρου στο The Toc της 12/2/2017: «...Οφειλές προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, κόκκινα δάνεια, απλήρωτοι μισθοί, ενοίκια που δεν έχουν καταβληθεί και ανεξόφλητα τιμολόγια συνθέτουν ένα «πακέτο» που ξεπερνάει τα 240 δις. Το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί: το χρέος αυτό, αντί να μειώνεται αυξάνει με ρυθμό που ξεπερνάει ακόμη και τα 2 δις το μήνα. Τα δε καλά με το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν υπάρχουν στο ιδιωτικό: το μεγαλύτερο κομμάτι του τοκίζεται με επιτόκιο άνω του 8% μηνιαίως».

Το δικό μας κλάσμα λοιπόν είναι 240 δις/ΑΕΠ=175 δις. Δηλαδή 115%. Με το ΑΕΠ να βαίνει μειούμενο για 3ο τρίμηνο, όπως λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής. Άραγε νομίζουμε ότι αυτό δεν το βλέπουν οι δανειστές; Λέτε να ζητάνε μέτρα για το 2018, 2019 και για πόσα χρόνια ακόμη, μόνο για να δεσμεύσουν την επόμενη κυβέρνηση; Λάθος. Βλέπουν ότι τα κλάσματα του χρέους (δημόσιο και ιδιωτικό) συγκλίνουν επικίνδυνα. Εκεί που όλοι φοβόντουσαν πιστωτικό γεγονός από ατύχημα, τώρα το ξανασκέφτονται.

Το μεγάλο πιστωτικό γεγονός είναι εντός των τειχών. Και συμβαίνει καθημερινά. Αυξάνεται συνεχώς και οφείλεται σε τρείς παράγοντες: Σε ένα ανάλγητο τραπεζικό σύστημα που δεν λέει να διαγράψει κόκκινα δάνεια, σε ένα φορομπηχτικό κράτος που αρμέγει τα πενιχρά εισοδήματα, και στα ασφαλιστικά ταμεία που καρκινοβατούν μέρα με την μέρα, βάζοντας χέρι σε καταθέσεις.

Εμείς λοιπόν χρωστάμε στο Κράτος. Οι Άλλοι μας έδιναν λεφτά για να τους ξεπληρώσουμε τα παλιά χρέη και για να μην ξαναχρεωθούμε, αρκεί να ανεβάζαμε την παραγωγή μας. Αέρας κοπανιστός. Η εξίσωση δεν λύθηκε, τα κλάσματα του χρέους δεν μειώνονται και η ζωή θα συνεχίζεται έτσι. Χωρίς Τέλος (που το διαλαλούν οι κήνσορες της Αλήθειας από τα πάσης φύσεως ΜΜΕ), χωρίς Αρχή (που την επικαλείται η κυβέρνηση). Δυστυχώς, ότι και να γίνει, η χώρα θα παραμείνει σφηνωμένη μεταξύ καταστροφής και επανεκκίνησης...