του
Ηλία Καραβόλια
Εκεί απωθείται η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, οι υποχρεώσεις. Ζούμε πλέον ως υποκείμενα που δεν αναμένουν, απλά απωθούν. Ζούμε την τέλεια εκδοχή της γενικευμένης απορρύθμισης, της ισοπεδωτικής αποδόμησης της ταυτότητας μας: ο καθένας στο καβούκι του για να σώσει τα «λάθη» του. Και μιλάω για λάθη γιατί στις βόρειες κοινωνίες της Ευρωπαϊκής επικράτειας , το Κράτος βοηθάει τον πολίτη να σχεδιάσει την ζωή του. Εδώ είναι εχθρός του. Και τα σχέδια έχουν βαθμούς προσωπικής ευθύνης και μόνο, οπότε ως ατομικά «λάθη» δραπετεύουν από το συλλογικό ασυνείδητο και κατακάθονται μέσα μας.
Ο νεοέλληνας ποθεί έντονα το παρελθόν των προγόνων του. Το
βλέπει στα άλμπουμ, στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των προηγούμενων γενεών. Η
Ελλάδα υπάρχει πλέον ως ανάμνηση, ως νοσταλγία. Έπαψε να υπάρχει ως θέσμιση στο
παρόν, στο τώρα, στο αύριο: μόνο στο χθες ζούμε όμορφα.
Μια χώρα όμως γεμάτη από θρησκεία, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, δεν
θα γίνει εύκολα ένας τόπος «άδειος» από κατάνυξη, μυστήρια και τελετές. Η
Εκκλησία γεμίζει ολοένα και περισσότερο κόσμο. Ο νέοι των smartphones
σταυροκοπιούνται ξέροντας ότι χρειάζονται τον Θεό, ειδικά όταν αποφασίσουν να
ξενιτευτούν.
Οι δε ξένοι πένητες στη χώρα πληθαίνουν και στην Ελλάδα
νιώθουμε πλέον και φόβο και λύπη-για τις άλλες φυλές που ήλθαν δίπλα στα
σπιτικά μας- και τελικά αποδεικνύουμε ότι είμαστε διχασμένοι σε πολλά, γι’ αυτό
και επιλέγουμε την αδράνεια. Το δύσκολο γίνεται απώθηση. Το αυτονόητο μοιάζει
δύσκολο και το απλό (η ζωή στην ύπαιθρο, χωρίς άγχη, χωρίς ευθύνη) κατάντησε
υπερ-αναγκαίο.
Το μέλλον φαίνεται να ανήκει σε εκείνα τα νέα παιδιά που
συνειδητοποιούν την αξία της απλής ζωής. Την ίδια ώρα που εμείς επιμένουμε να
τους δείχνουμε τα ψηλά βουνά, προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχουν εμπόδια, ότι δεν
άλλαξαν οι εποχές. Αυτή η προσποίηση μας, ίσως και να κοστίσει στην επόμενη
γενιά.
Αν ο Χριστός σχεδίαζε να αναστηθεί στην χώρα μας, σίγουρα θα
ήξερε ότι ο τόπος αυτός άλλαξε. Θα έβλεπε ανθρώπους αισιόδοξους μέσα στην
αβεβαιότητα τους, ανήσυχους μέσα στην χαρά για τα παιδιά τους. Σίγουρα όμως
ξέρει αυτό που δεν συνειδητοποιούν, χρόνια τώρα, οι περισσότεροι κάτοικοι αυτού
του ευλογημένου τόπου: το ότι η Ανάσταση Του δεν έρχεται μόνο για τον Έναν. Πάντα
έρχεται για Όλους. Και γι’ αυτούς που πονούν από τις αρρώστιες του σώματος και
γι’ αυτούς που πονούν στη ψυχή τους. Μπορεί να είμαστε πλέον ένας Άλλος τόπος, αλλά
είναι καιρός να μάθουμε ότι το μυαλό μας, και μόνο, μας χωρίζει σε ιδεολογίες, κόμματα,
ομάδες, κλίκες, φατρίες. Τώρα τελευταία δε, χωριζόμαστε σε «έξυπνους» και «βλάκες»,
σε «υπεύθυνους» και «ανεύθυνους». Ο καθένας κρίνει με ευκολία τον Άλλο. Και
μάλιστα δημόσια, στα ΜΜΕ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αμαρτία, δυστυχώς, στην
χριστιανική μας θρησκεία: να κρίνουμε τον συνάνθρωπο μας και να τον βαφτίζουμε
όπως μας βολεύει. Και σε αυτή την αμαρτία, εμείς βουτάμε καθημερινά μέσα της.
Ο Έλληνας, ο Χριστιανός Ορθόδοξος Έλληνας, δεν σπάει στα
δύο. Όποτε έσπασε, το πλήρωσαν μέχρι και τα παιδιά του. Ας αντιληφθούμε
επιτέλους ότι ο Χριστός αναστήθηκε για να μας δείξει πως να αποφεύγουμε τους
μικρούς εμφύλιους μεταξύ μας, που δυστυχώς σήμερα χώνονται ύπουλα στο κοινωνικό
σώμα της χώρας. Χριστός Ανέστη και ας αγαπάμε αλλήλους, ας βοηθάμε τους
αδύναμους και ας μην κρίνουμε τους Άλλους...
