του
Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
Ι. Πρόκειται για ψευδοδίλλημα. Η οικονομία μας πάσχει από οξύτατη παραγωγική ανεπάρκεια. Δεν καλύπτει τις ανάγκες της - σε οποιοδήποτε νόμισμα (!). Ασφαλώς, έτσι, αδυνατεί να καταστεί (και) ανταγωνιστική.
ΙΙ. Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν συγκροτείται ως εξής : γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, περίπου 4% (!)˙ υποδομές, κατασκευές, μεταποίηση, περίπου 16%. Οι υπηρεσίες υπερβαίνουν το 80% (!!!). Οικονομία – εθνική - υπό τέτοια διάρθρωση βρίσκεται, μαθηματικώς, σε αδιέξοδο.
Αλλιώς έχει το ζήτημα για οικονομίες πλήρως διεθνοποιημένες. Για οικονομίες, δηλαδή, που έχουν αντικείμενό τους το διεθνές εμπόριο χρήματος και αξιών. Τέτοιες είναι οι του Μονακό, του Λουξεμβούργου, ή το City του Λονδίνου.
Προϋποθέτουν ραγδαία μείωση της φορολογίας. Η παρούσα κυβέρνηση, ούτως ή άλλως, στερείται αγχίνοιας ώστε να λάβει ανάλογα μέτρα.
ΙΙΙ. Την ημεδαπή στρέβλωση αναδεικνύει χαρακτηριστικά ο τουρισμός. Τα προγράμματα διακοπών (πακέτα) καταρτίζονται στο εξωτερικό. Οι εκεί επιχειρήσεις κρατούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα. Τα capital controls (υφιστάμενα και ενδεχόμενα) αποθαρρύνουν καταθέσεις σε ελληνικές τράπεζες. Άλλη η αξία του ευρώ, δεσμευμένου στην Ελλάδα. Άλλη εκείνη του ελεύθερου, οπουδήποτε αλλού. Εξ άλλου, όσοι τουρίστες έρχονται, καταναλώνουν ό,τι εδώ υπάρχει. Και αυτό που υπάρχει είναι κυρίως εισαγόμενο. Πληρώνουμε για την εισαγωγή του. Είναι, φερ’ ειπείν, πατάτες Βελγίου ή λεμόνια Αργεντινής. Οι αδυναμίες μας έχουν στραβώσει, έτσι, και τον τουρισμό. Τον έχουν καταστήσει, δηλαδή, πρακτορείο διάθεσης εισαγομένων προϊόντων (!!!). Αυξάνονται οι τουρίστες. Δεν αυξάνεται, όμως, η αντίστοιχη χρηματική ωφέλεια - τουλάχιστον αναλόγως.
ΙV. Δεν είναι το ισχυρό νόμισμα, λοιπόν, που δυναμώνει την οικονομία. Συμβαίνει το αντίθετο. Η ισχυρή οικονομία δυναμώνει το νόμισμά της (!!).
V. Μόνιμη κυβερνητική επωδός είναι η μείωση του χρέους. Το ζήτημα νοείται – σήμερα – μόνο ως επικοινωνιακό. Τα επιτόκιά μας είναι χαμηλά. Οι βαριές λήξεις είναι μακριά. Αν βγαίναμε στις αγορές τα επιτόκια θα ήταν πολύ ψηλότερα από τα των δανειστών, σήμερα. Θα ήταν, άρα, βαρύτερο το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους. Παγίως λησμονείται, πάντως, ότι χρέος μας έχει χαρισθεί. Πρόκειται για το περίφημο PSI.
Δηλαδή, για ομολογιακές αξίες άνω των εκατό δισεκατομμυρίων. Αυτή ήταν η αξία των ομολόγων που αφήσαμε απλήρωτα. Αντιστοίχως μειώσαμε, έτσι, σε ονομαστική αξία και το δημόσιο χρέος μας (!!!). Ό,τι συνέβη είναι διδακτικό. Και τα ξένα λεφτά φάγαμε και προκοπή δεν είδαμε. Αυτό διότι: η διαγραφή χρέους αντιμετωπίζει το σύμπτωμα. Δεν αντιμετωπίζει το αίτιο. Δηλαδή, την ελλειμματική λειτουργία της οικονομίας.
VI. Οργανικό ζητούμενο, για να τελειώνουμε, είναι η αποκατάσταση παραγωγικής ισορροπίας. Εάν αυτό δεν συμβεί η οικονομία θα καταρρεύσει εκ των ένδον. Ακριβώς όπως έγινε και στη Σοβιετική Ένωση το 1989.
