Η Ε.Ε. είναι σαν το roaming

του Νίκου Λαμπρόπουλου*

Τι καλύτερο από αυτό; Και επειδή ακριβώς είναι τόσο καλό, το διαφημίζεις κανα χρόνο τώρα, θριαμβολογεί το κοινοβούλιο, πανηγυρίζει η Επιτροπή και νομίζεις περίπου ότι το τηλεφώνημα στην Ευρώπη θα κοστίζει λιγότερο κι από την κλήση skype (που τρώει και δεδομένα).

Και μετά γίνεσαι Ευρώπη ξανά: Αντί για μια απλή συμφωνία –που θα έπρεπε να είναι: «δεν έχει σημασία πού έχετε συμβόλαιο, δεν έχει σημασία πού καλείτε, εντός Ε.Ε. ισχύουν οι χρεώσεις του παρόχου σας και μόνο»- έχεις έναν κανονισμό που εξαιρεί το μισό roaming (τις διεθνείς κλήσεις), δίνει δυνατότητα εξαιρέσεων, προβλέπει μαθηματικό τύπο για τον υπολογισμό της χρέωσης των δεδομένων, αφήνει εκτός ρύθμισης τα καρτοκινητά… Κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει πολύπλοκος, ακατανόητος και τελικά αποκρουστικός.

Για μια ακόμα φορά ως Ε.Ε. κατάφερες να στείλεις το λάθος μήνυμα και να χαλάσεις τη γιορτή. Και αυτό παρότι έχεις να κάνεις με ένα επίτευγμα, γιατί όσοι ασχολούμαστε με τα ευρωπαϊκά ξέρουμε: Το δύσκολο είναι να κάνεις την αρχή. Μετά θα υπάρξουν βελτιώσεις, προσθήκες, απλοποιήσεις. Τελικά θα φτάσουμε μετά από εκατό κύματα εκεί που θα έπρεπε να πάμε απ την αρχή. Αλλά δε θα ήμασταν Ευρωπαίοι αν το κάναμε αυτό.

Γιατί για κάθε απόφαση πρέπει να διαβουλευτούν μεταξύ τους τα Ευρωπαϊκά Όργανα, να συμφωνήσουν τα κράτη μέλη, να γίνει διαβούλευση με τις ομάδες ενδιαφέροντος, να ξαναδιαβουλευτούν τα όργανα, να προτείνει η Επιτροπή, να ψηφίσει το Κοινοβούλιο, να αποφασίσει το Συμβούλιο.

Και κάπως έτσι προσπαθείς να εξηγήσεις στους πολίτες πόσα έχει κάνει η Ε.Ε. για αυτούς, πόσο η ζωή τους είναι καλύτερη, αλλά χάνεσαι στις εξαιρέσεις, τις διαφοροποιήσεις και τους κανονισμούς. Και ενώ με την κατάργηση του roaming ο πολίτης θα πληρώνει τελικά λιγότερα, μένει με την πικρή γεύση ότι του δώσαν λιγότερα από όσα περίμενε και ότι τον ξεγέλασαν μια ακόμα φορά.

Η Ε.Ε., ακόμα και στα πιο απλά, αδικεί για μια ακόμα φορά τον εαυτό της –και όλους εμάς που τη στηρίζουμε ως μόνη διέξοδο σε μια διαρκώς πιο πολωμένη και επισφαλή διεθνή σκηνή. Δυστυχώς, στη γνωστή παροιμία, η Ε.Ε. και την πίτα χάνει και ο σκύλος μένει πεινασμένος.

*Ο Νίκος Λαμπρόπουλος είναι διευθυντής της Euractiv.gr