του
Κώστα Νεοφώτιστου
Χρησιμοποιείται, όμως, και στην αποτίμηση υποψηφίων και βιογραφικών, όταν πρόκειται να καλυφθεί μια θέση εργασίας. Βέβαια, στην περίπτωση αυτή μετράει κυριαρχικά το αποτέλεσμα αφού, όσο καλός ή αξιόλογος κι αν είναι ο πρότερος επαγγελματικός βίος, αν τα επιτεύγματα του προσληφθέντος δεν είναι σύμφωνα με τους επιδιωκόμενους στόχους, θα πάει πανηγυρικά στο σπίτι του. Κι όπως έλεγε ένας παλαιάς κοπής (και αξιόλογος) manager «Καμιά απόλυση δεν είναι λάθος. Η πρόσληψη ήταν, τελικά, λάθος».
Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις που ένας υποψήφιος συνοδεύεται από επαινετικά μέχρι και διθυραμβικά σχόλια και συστάσεις για το πόσο σπουδαίος είναι, και τι ειδικές γνώσεις και δεξιότητες έχει, και διάφορα τέτοια.
Όπως υπάρχουν και περιπτώσεις που ο υποψήφιος έχει σαν βασική του προίκα και door-opener για τη νέα θέση, την υποστήριξη συγκεκριμένου «Μαικήνα» ή κάποιου lobby συμφερόντων, ή και τα δυο μαζί. Δεν είναι, βέβαια, κακό κάτι τέτοιο αλλά δημιουργεί ορισμένα (εύλογα) ερωτήματα που είναι ευθέως ανάλογα με τον όγκο της υποστήριξης, και αντιστρόφως ανάλογα με τον πλούτο και την ουσία του βιογραφικού του.
Γιατί, ό,τι και να πούμε, είναι προφανές πως αν το περιεχόμενο και τα πεπραγμένα μιλάνε από μόνα τους, δεν είναι τόσο απαραίτητες οι κραυγές και οι επευφημίες των υποστηρικτών. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το σχετικό Γαλλικό απόφθεγμα που λέει πως «Τα άδεια βαρέλια είναι αυτά που κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο» (Les tonneaux vides sont ceux qui font le plus de bruit).
Αν η πολιτική είχε την ευχέρεια των επιχειρήσεων ώστε να μπορεί με άμεσες και συνοπτικές διαδικασίες να ξεφορτωθεί το «άδειο βαρέλι» που από λάθος προσέλαβε, τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Δυστυχώς, στις σύγχρονες δημοκρατίες, τέτοια ευκολία δεν υπάρχει, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να στείλουμε στο σπίτι του τον μη ικανό πολιτικό (υπό την προϋπόθεση ότι δεν είμαστε οπαδοί ή παράσιτα του κρατικού μηχανισμού και ότι ο εκλογικός νόμος μας δίνει τέτοια ευχέρεια).
Μέχρι τότε, όμως, είμαστε αναγκασμένοι να στηριχθούμε αποκλειστικά στο βιογραφικό και τα πεπραγμένα του υποψήφιου που ζητάει την ψήφο μας. Και να σταυρώνουμε τα δάχτυλα μας κατά την προληπτική πρακτική, όταν έχουμε κάποιες υπόνοιες.
Τις τελευταίες μέρες όλο κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω επί «μακρόν», σταυρώνω τα δάχτυλα μου επίσης επί «μακρόν» και διατηρώ την ελπίδα πως οι ανησυχίες μου θα διαψευστούν έστω και σε «μακρόν» χρονικό διάστημα. Δεν σας κρύβω πως με ανησυχούν ορισμένα σημάδια όπως τα πολύ φτωχά πεπραγμένα, ένας αμφιλεγόμενος πρότερος βίος και μια περίεργη πτυχή του βιογραφικού.
Εκεί που με ζώνουν, όμως, τα φίδια, είναι όταν ακούω τους ενορχηστρωμένους φιλιππικούς και τις ουρανομήκεις ζητωκραυγές υπέρ του συγκεκριμένου υποψήφιου, ειδικά επειδή προέρχονται κι από επίσης συγκεκριμένες «θύρες» οπαδών.
Για την ώρα, το βαρέλι είναι κάπως μακρύτερα και δεν μπορώ να δω τι περιέχει. Κάνει, όμως, πολύ θόρυβο, κι αυτό με υποψιάζει.
