του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Γιατί όλος αυτός ο θόρυβος; Ο υπουργός Παιδείας μια χαρά κάνει την δουλειά του. Σκοπός του δεν ήταν, ούτε θα είναι ποτέ, να υπάρξει στην Ελλάδα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να στηρίζεται στην γνώση και στην μάθηση. Αυτές είναι δύο πολύ κακές ιδιότητες που εξυπηρετούν τον καπιταλισμό -τον οποίο ο κ. Κ. Γαβρόγλου απεχθάνεται, ασχέτως των δεσμών του με την οικογένεια Λάτση. Έτσι «όραμά» του είναι η ισοπέδωση της παιδείας, διότι μόνον νέοι σε κατάσταση «δομικής άγνοιας» θα μπορούσαν να καταλαβαίνουν αυτά που αύριο θα τούς λένε οι κ.κ. Τσίπρας και Γαβρόγλου.
Ο υπουργός ακολουθεί λοιπόν την γνωστή συνταγή του Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937), Ιταλού θεωρητικού της «ιδεολογικής μόλυνσης της κοινωνίας». Ως γνωστόν στους κύκλους του υπουργού, ο Αντόνιο Γκράμσι πρέσβευε ότι η καταστροφή των μηχανισμών του αστικού κράτους δεν έπρεπε να γίνει βίαια αλλά σταδιακά, μέσω της φθοράς της φιλελεύθερης ιδεολογίας και του αφανισμού της σε «σιγανή φωτιά», όπως έγραφε.
Κατά τον Ιταλό μαρξιστή, η σιγανή καταβρόχθιση του αντίπαλου έχει μεγαλύτερη σημασία από τον άμεσο εκμηδενισμό του. Προέχει, έτσι, η ιδεολογική επεξεργασία της συνειδήσεως στα σχολεία και στα Μέσα της μαζικής ενημέρωσης, με παράλληλη διείσδυση στο κράτος, η οποία θεωρείται ευκολότερη από την συνολική διάβρωση των συνειδήσεων.
Οι θεωρίες του Γκράμσι, μάς έλεγε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Ιταλός φιλελεύθερος ευρωβουλευτής Έντσο Μπεττίτσα, φαίνονται ειδικά σχεδιασμένες για τις τεράστιες δυνατότητες που δημιουργήθηκαν από τα ΜΜΕ. Στον σύγχρονο κόσμο ό,τι δεν διαδόθηκε από τον Τύπο ή την τηλεόραση είναι σαν να μην υπάρχει. Γι' αυτό, ο έλεγχος των ΜΜΕ, αλλά και της παιδείας, ισοδυναμεί με την δημιουργία της ιστορίας -ισοδυναμεί, δηλαδή, με πραγματική επανάσταση.
Μπορούμε έτσι να πούμε ο Αντόνιο Γκράμσι ήταν ο άνθρωπος της εποχής του. Ήταν αυτός που τεκμηρίωσε συστηματικά την στρατηγική καταλήψεως των ΜΜΕ και διαβρώσεως της παιδείας, τονίζοντας ότι αυτή προετοιμάζει τον ερχομό στην εξουσία και όχι την βίαιη κατάληψή της.
Στο πλαίσιο αυτό, το σχολείο πρέπει να είναι χώρος αντιπαράθεσης, με τους εκπαιδευτικούς να παίζουν τον ρόλο του «αναμορφωτή διανοούμενου», ήτοι του ανθρώπου που θα αμφισβητεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Στο επίπεδο αυτό, όμως, τα πράγματα περιπλέκονται στην Ελλάδα.
Στην χώρα μας, από το 1975 και μετά, ιδιαίτερα δε με τον Ν. 1262/1982, το εκπαιδευτικό σύστημα κομματικοποιήθηκε και στην ουσία περιήλθε στην εξουσία της αριστεράς και των πρασινοφρουρών της εποχής εκείνης. Την ίδια περίοδο, συντριπτική ήταν και η ιδεολογική ηγεμονία των ίδιων δυνάμεων στα Μέσα μαζικής επικοινωνίας και στον χώρο του βιβλίου.
Για μία μακρά περίοδο, παιδεία και ΜΜΕ ήσαν χώροι όπου κυριαρχούσε η άμετρη καταδημαγώγηση από πρόσωπα και οργανισμούς που μονοπωλούσαν υποκριτικά την «προοδευτικότητα» και την «δημοκρατία». Οι δε φοιτητές, καθοδηγούμενοι από απατεώνες της πολιτικής και της παιδείας, «αγωνίζονταν» να πάνε ακόμη πιο κάτω το επίπεδο των σχολείων και των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Έτσι στην Ελλάδα η ελεύθερη κριτική σκέψη υπέστη πραγματική συντριβή και, μαζί με αυτήν, καταβυθίστηκε και η έννοια του ελληνισμού, ως πηγής του ορθού λόγου. Το γεγονός ότι σήμερα τρεις Έλληνες στους δέκα θεωρούν ότι ψεκάζονται και ένας στους πενήντα πιστεύει ότι η γη είναι επίπεδη, δεν πρέπει να εκπλήσσει.
Είναι η περίτρανη απόδειξη του θριάμβου του σκοταδιστικού λαϊκισμού σε μία αμόρφωτη και ιδεολογικώς αλλοτριωμένη στον φαιοκόκκινο ολοκληρωτισμό κοινωνία, η οποία πριν απ' όλα έχει απολέσει το ελληνικό ήθος της. Και επ' ουδενί δεν πρέπει να το ξαναβρεί.
Επ' ουδενί η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να ανοιχθεί στο αύριο, γιατί αυτό είναι συνυφασμένο με την πλήρη απελευθέρωση της γνώσης και την ταχύτατη, αν όχι στιγμιαία, μεταφορά της σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Γνώση και κριτικό πνεύμα, όμως, είναι οι μεγάλοι εχθροί του σκοταδιστικού λαϊκισμού και της άκρατης ψευδολογίας. Είναι τα ισχυρά μέσα αντίστασης στην χυδαία προπαγάνδα και στην κουλτούρα του φόβου που καλλιεργούν και χρησιμοποιούν οι δυνάμεις της απάτης και του ζόφου.
Την ώρα, λοιπόν, που η σημερινή εξουσία βυθίζεται στην αναξιοπιστία της, η διάλυση της παιδείας είναι επένδυση για το πολιτικό της μέλλον. Είναι ένα από τα τελευταία της προπύργια, στην προσπάθειά της να διαιωνίζεται η Ελλάδα της ακινησίας. Αυτή στην οποία τον πρώτο λόγο θα έχουν οι απαίδευτοι, οι καιροσκόποι και οι αχθοφόροι του ψεύδους και του μίσους.
Με τις νέες έτσι πρωτοβουλίες του υπουργού Παιδείας, το εκπαιδευτικό σύστημα επιστρέφει στο 1982, απομονώνεται διεθνώς για να μην «μολύνεται» από γνώσεις και άλλα παρόμοια κακά πράγματα, ικανοποιούνται οι μαφιόζοι ένοικοι των ΑΕΙ, που διατηρούν τις δουλειές τους, και η χώρα βαδίζει «περήφανα» στα χνάρια της Βόρειας Κορέας. Κατά τα λοιπά, αναμένονται … επενδύσεις!
