του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οι βολές του κ. Π. Πολάκη κατά της Δικαιοσύνης μην σάς κάνουν εντύπωση. Έχουν συγκεκριμένο στόχο και είναι σκοπιμότατες. Το ίδιο συμβαίνει κα με τις αποφυλακίσεις τρομοκρατών, τις συζητήσεις με εμπόρους ναρκωτικών και γενικά την κυβερνητική αποχή απέναντι στην ανομία.
Με αυτού του τύπου τις ενέργειες και εκδηλώσεις, ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του στο Μέγαρο Μαξίμου θέλουν, κατ’ αρχήν, να φθείρουν στο επίπεδο της κοινής γνώμης θεσμούς όπως λ.χ. αυτόν της Δικαιοσύνης. Η φθορά αυτή έχει μεγάλη σημασία για την ψυχολογία της κοινής γνώμης και όχι μόνον. Από την άλλη, την στιγμή που ο κ. Τσίπρας προετοιμάζει και μία πολιτική προσαρμογή, με αμέριστη την γαλλική στήριξη, πρέπει να «χαϊδέψει» και το 3% που τού άνοιξε τον δρόμο προς την εξουσία. Χρειάζεται απολύτως το οριακό αυτό ποσοστό, γιατί μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλώς χρήσιμο. Ιδιαίτερα στην παρούσα φάση προσαρμογής του Σύριζα –τον οποίο στηρίζουν χωρίς δεύτερη κουβέντα και οι δανειστές-εταίροι της χώρας. Έτσι, όχι μόνον ανέχονται, αλλά και συμμετέχουν ενεργά στα διάφορα «σόου», διαπραγματευτικά και άλλα, που «μοντάρει» επικοινωνιακά η ομάδα των Τσίπρα-Παππά-Φλαμπουράρη, αναλαμβάνοντας και μέρος του κόστους τους.
Και όλα αυτά γιατί, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, οι εταίροι-δανειστές έχουν καταλάβει για καλά ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι άρρωστο, συνεπώς, αν δεν ανανήψει από την φαυλότητά του, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει στην χώρα. Από την άποψη αυτή, ο κ. Τσίπρας, μετά από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κόστος της τραγωδίας που βίωσε η χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015, έχει πείσει μερικούς συνομιλητές του ότι μπορεί να κάνει στην Ελλάδα αλλαγές που άλλοι δεν θέλουν να κάνουν. Εμφανίζεται έτσι στην Άνγκελα Μέρκελ, στον Μάρτιν Σουλτς και στον Εμμανουέλ Μακρόν ως «αναμορφωτής» του πολιτικού συστήματος –πράγμα που αποτελεί μέγα ζητούμενο γι’ αυτόν που τον στηρίζουν.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως μάς είπαν παράγοντες που συμμετέχουν στις λήψεις αποφάσεων στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, οι δανειστές της χώρας έχουν συνειδητοποιήσει αυτό που εγχωρίως δεν έχει συνειδητοποιηθεί επαρκώς: ότι ήταν η κυβέρνηση Συριζανέλ υπό τον Αλέξη Τσίπρα που ψήφισε και υλοποιεί τα πιο επώδυνα κεφάλαια του προγράμματος προσαρμογής «χωρίς να ανοίξει μύτη». Και εκτιμούν ότι ο Σύριζα έχει πολλά να προσφέρει στο μέλλον στη υπόθεση της προσαρμογής. Αρκεί να προσαρμοστεί και ο ίδιος.
«Αν ο Σύριζα καταστραφεί, το εγχώριο πολιτικό σύστημα θα έχει μία τρύπα που δεν θα μπορεί να καλυφθεί με την νεκρανάσταση του παλιού κέντρου. Αν επιχειρηθεί να πεταχτεί σαν στυμμένη λεμονόκουπα θα εξωθηθεί εκών άκων σε νέα μετατόπιση στα αριστερά, και αυτό δεν θα είναι καλό νέο για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος συνολικά», επισημαίνει ο αναλυτής του Rizopoulos Post και έχει πέρα για πέρα δίκιο. Ο ίδιος ο κ. Μάρτιν Σουλτς, όταν ήταν ακόμα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μάς είχε τονίσει την ανάγκη να μετατοπιστεί ο Σύριζα προς την σοσιαλδημοκρατία, έχοντας όμως πριν «αδειάσει» τον κ. Π. Καμμένο. Στο επίπεδο αυτό υπάρχει ένα θέμα που θα «παίξει», εμφανώς ή αφανώς, τις εβδομάδες που έρχονται, όπως λένε οι πληροφορίες μας. Παρενθετικά δε προσθέτουμε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Ένωση Κεντρώων. Ίσως αποκτήσει και αυτή σοβαρό λόγο ύπαρξης.
Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, γεγονός είναι σήμερα –το υπαινίσσεται και ο Νίκος Μουζέλης στο τελευταίο άρθρο του στα Νέα– ότι, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία «προσαρμογής» του Σύριζα, θα πρέπει να παραμείνει στο παιχνίδι με ρόλο και όχι να γίνει ο απόβλητος του συστημικού πολιτικού σκηνικού. Η οριστική μετατόπιση στο μεταρρυθμιστικό κέντρο είναι προϋπόθεση, αλλά η ταυτότητα «κόμμα του μεταρρυθμιστικού κέντρου» δεν εξασφαλίζει από μόνη της έναν τέτοιο ρόλο.
«Ο ρόλος πρέπει να προκύψει μέσα από την διαδικασία του προγράμματος προσαρμογής. Εκεί ο Σύριζα χρεώθηκε αδιανόητα πολλά. Για να μην μείνει μόνον με την ιστορική χρέωση, για να αποδώσει όλο αυτό σαν να ήταν πολιτική επένδυση, θα πρέπει να επιδιώξει ένα success story. Μόνον έτσι θα έχει ελπίδες οι χρώσεις στο πολιτικό του λογαριασμό να μετατραπούν σε πιστώσεις.
Η τελευταία συμφωνία στο Eurogroup, πέρα από τα οδυνηρά μέτρα κα τις σκληρές δεσμεύσεις σε μεσομακροπρόθεσμη βάση, ανέδειξε και μία πιθανή βάση ενός success story: την αναπτυξιακή έξοδο από τα μνημόνια. Οι δανειστές άφησαν μόνον αυτή την δίοδο ανοιχτή», αναφέρει το Rizopoulos Post. Τα δε γραφόμενα επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Β. Σόϊμπλε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Γ. Παππά των Νέων.
Αν λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει ένα success story για να μετατραπούν οι πολιτικές χρεώσεις σε πολιτικές πιστώσεις, τότε πρέπει να αποδεχθεί τον αναπτυξιακό δρόμο –όχι προς τον σοσιαλισμό, που ούτως ή άλλως έχει στην πράξη αποκηρύξει, αλλά προς την έξοδο από τον υφεσιακό κύκλο και την παραδοσιακή εκδοχή των μνημονίων.
Με πλήρη, όμως, επίγνωση πως αυτό σημαίνει ότι:
- Η σκληρή εποπτεία επί της ουσίας θα παραμείνει, και μάλιστα θα γίνει ακόμη πιο λεπτομερής και καθολική.
- Αναπτυξιακός δρόμος σημαίνει πλήρη συμφιλίωση με τις δυνάμεις της αγοράς στο εσωτερικό και το εξωτερικό και πλήρη εκκαθάριση των εμποδίων στις επενδύσεις: ιδιωτικοποιήσεις χωρίς αναισθητικό, ανατροπή των όρων και προϋποθέσεων του εργατικού συνδικαλισμού, ταχύτατη εκδίκαση υποθέσεων που «κολλάνε» επενδύσεις, άνοιγμα αγορών (πλήρης υιοθέτηση της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ), κλπ. Σημαίνει, επίσης, πλήρη σύμπραξη στην προαναγγελθείσα από το Eurogroup επιχείρηση ανεύρεσης διεθνών κεφαλαίων για αναπτυξιακά πρότζεκτ και συνεργατική διαχείρισή τους.
- Αλλαγή σελίδας στο ζήτημα της υψηλής φορολογίας των κερδών. Η κατάλληλη ευκαιρία θα μπορούσε να είναι η διανομή υπερ-πλεονάσματος του 2017, που θα μπορούσε να προσφέρει την δυνατότητα για ένα συμβολικό win-win: μείωση φόρων για φυσικά πρόσωπα μικρομεσαίου εισοδηματικού στάτους και ταυτόχρονα μείωση φορολογίας των κερδών. Το υλικό για μία τέτοια στροφή υπάρχει σε όσα ήδη έχουν υπογραφεί.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ήδη ο κ. Τσίπρας δέχεται ισχυρή τεχνική βοήθεια από την Γαλλία για την υλοποίηση των παραπάνω, μπορούμε να κάνουμε την πρόβλεψη ότι στους μήνες που έρχονται θα κατακλυστούμε από ειδήσεις εξόδου στις αγορές, μαζικών επενδύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και νέων προσλήψεων, ώστε να προκύψει ένα κλίμα ευφορίας που θα επιβεβαιώνει την «ιστορία επιτυχίας».
Με αυτήν ως επιχείρημα, ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει ένα σοβαρό άνοιγμα προς την κεντροαριστερά, τις παραμέτρους του οποίου δεν γνωρίζουμε. Όμως, πριν κάνει το άνοιγμα αυτό, η «παρά φύσιν» συμμαχία με τον Π. Καμμένο θα πρέπει να πάει περίπατο.
Σοβαρές εξελίξεις είναι λοιπόν μπροστά μας και θα πάρουν διαστάσεις μετά τις γερμανικές εκλογές.
