του
Κώστα Νεοφώτιστου
Σ’ ένα παλιό εργοστάσιο τυποποίησης ελαιόλαδου υπήρχε μια πρέσα. Στις πλάκες της έμπαιναν συμπιέσιμα υλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί σε κάθε φάση της επεξεργασίας, και πιέζονταν ώστε να βγει ακόμα και το τελευταίο υπόλειμμα λαδιού, το οποίο – στη συνέχεια – πήγαινε για βιομηχανική επεξεργασία σαν υποπροϊόν.
Υπήρχε ένα όριο στην αντοχή της πρέσας, αφού δεν είναι δυνατόν να βάζεις συνέχεια υλικά στο εσωτερικό της και να αυξάνεις την πίεση χωρίς φραγμό. Αυτή την ορθολογική σκέψη μπορούσε να την κάνει ο χειρίστης της αλλά όχι και ο εργοδηγός, που συνέχιζε να του λέει"δώσε της λίγο ακόμα, κάτι θα βγάλει".
Ο εργάτης -χειριστής, έβλεπε τον παραλογισμό της αυξανόμενης πίεσης αλλά, για κάποιους δικούς του λόγους, δεν καταλάβαινε πως αν ξεπεραστεί το όριο της πρέσας το πρώτο θύμα θα είναι αυτός ο ίδιος, που βρισκόταν δίπλα της. Περιορίστηκε να μουρμουρίζει κάτι σχετικό με την αντοχή του μηχανήματος αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να αρνηθεί την παράλογη αύξηση της πίεσης. Προφανώς, όταν το μηχάνημα έσκασε, ο χειριστής αποδήμησε εις Κύριον παίρνοντας μαζί του την αφέλεια ή τις φοβίες του, εξαιτίας των οποίων δεν τόλμησε ποτέ να πει το σωτήριο "ΦΤΑΝΕΙ! ΩΣ ΕΔΩ!"
Ένα ίδιο "Φτάνει!" κι ένα βροντερό "Ως εδώ!" ξεπηδάει μέσα από την παραπάνω ιστορία ενός φαινομενικού εργατικού ατυχήματος που, στην πραγματικότητα, είναι ένα κοινωνικό ατύχημα.
Όταν αποδέχεσαι σιωπηρά και αδιαμαρτύρητα το γεγονός ότι τις 204 από τις 365 ημέρες του χρόνου εργάζεσαι για φόρους, εισφορές και κάθε είδους ξεδιάντροπες επιβαρύνσεις, αυτό είναι κοινωνικό ατύχημα.
Όταν βλέπεις ότι έφτασες στις 204 μέρες δημευμένης εργασίας ακολουθώντας την εντολή "δώσε λίγο ακόμα, κάτι θα βγει" και συνεχίζεις αδιαμαρτύρητα, αυτό είναι κοινωνικό ατύχημα.
Όταν ακούς, διαβάζεις, βλέπεις και αισθάνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό την αδιάκοπη πίεση και συνεχίζεις να ανταποκρίνεσαι χωρίς άρνηση, αυτό είναι κοινωνικό ατύχημα.
Όταν συμμορφώνεσαι στην εντολή "δώσε λίγο ακόμα, κάτι θα βγει" επειδή φαντάζεσαι πως κάπου θα σταματήσει αυτός ο παραλογισμός, αυτό είναι κοινωνικό ατύχημα.
Κάποτε θα σπάσει η φορολογική πρέσα. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης θα πει κάτι μισόλογα για "αστοχία υλικού" ή "ανθρώπινο λάθος" γιατί μπορεί αυτός να έδωσε τη σχετική εντολή αλλά, όπως όλοι οι ιδιοκτήτες, θα την βγάλει καθαρή. Το ίδιο και οι διάφοροι εργοδηγοί που μεταβιβάζουν εντολές και αποφάσεις φροντίζοντας να είναι οι ίδιοι σε απόσταση ασφαλείας. Όσο για σένα και τους όμοιους σου, που η αφέλεια, η αβελτηρία ή και η φοβία σας έκαναν να συμμορφωθείτε και να μην αρνηθείτε τον παραλογισμό αυτό, θα είστε τα θύματα που θα θυσιαστούν στο βωμό του "δώσε λίγο ακόμα, κάτι θα βγει".
Για τους συμπολίτες μου που γράφουν, διαβάζουν, κοινοποιούν και διακινούν κείμενα και αναλύσεις για το αίσχος της υπερβολικής, ετεροβαρούς, καταχρηστικής και επονείδιστης φορολόγησης, έχω να πω τούτο μόνον:
Αν έχετε τον τρόπο και τους μηχανισμούς που θα σας επιτρέψουν να είστε συνεπείς σε αυτή την σταλινικού τύπου δήμευση της εργασίας και περιουσίας σας ακόμα κι όταν φτάσει να ισοδυναμεί με τις 300 ήμερες ετήσιας εργασίας, παρακαλώ να μην συνεχίσετε τις διαδικτυακές διαμαρτυρίες. Είναι, τουλάχιστον, ανήθικο και γελοίο να εμφανίζεστε ως διαμαρτυρόμενοι, όταν έχετε έτοιμες στο χέρι τις επόμενες πληρωμές και περιμένετε τις αντίστοιχες ημερομηνίες για να στηθείτε στις "ουρές της ντροπής" προκειμένου να πληρώσετε.
Αν δεν έχετε τέτοιες έτοιμες λύσεις (φανερές ή αφανείς) καλές είναι οι διαδικτυακές διαμαρτυρίες αλλά καλύτερα θα ήταν να σκεφτείτε μέτρα αυτοπροστασίας. Το καρκίνωμα που έχουμε δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες (πολύ περισσότερο, με διαπρύσια διαδικτυακά κηρύγματα) αλλά με δραστικούς τρόπους καταστροφής του όγκου. Κι αυτή η πολιτική νεοπλασία που κυβερνά σήμερα τη χώρα, ζει και αναπτύσσεται με το χρήμα που σας αρπάζει. Κόψτε της το χρήμα, κόψτε της αυτή την αιμοδοσία, για να τελειώσει αυτό το αίσχος.
Αν δεν το έχετε καταλάβει, η πρέσα θα σκάσει γιατί το χρέος είναι "εξαιρετικά μη βιώσιμο". Όλα τα υπόλοιπα, μαζί με τα πύρινα κείμενα σας, είναι παραμύθια για να περνάτε καλά μέχρι να τιναχτεί η πρέσα.