του κ.
Σουγιουλτζόγλου*
Μετά από την καθοριστική προσφορά στο χώρο των οικονομικών επιστημών από τα μεγάλα ονόματα όπως αυτά των Adam Smith, Alfred Marshall, J. M. Keynew, καθώς και από την εν συνεχεία ανάδειξη των γνωστών Οικονομικών Σχολών όπως αυτές του London School of Economics, του Σικάγο, του Χάρβαρτν, της Αυστρίας κλπ, είμαστε και πάλι θεατές και θύματα της ανάδειξης μιας νέας σχολής οικονομικών που θα ονομάζεται The Tsipras School of Economics και όπου θα διδάσκονται τα Tsipranomics.
Η ανάδειξη αυτής της νέας Σχολής Οικονομικών Επιστημών καθίσταται πλέον επιτακτική, μετά την Συμφωνία του Eurogroup της 15ης Μαΐου και την ικανοποίηση με την οποία την απεδέχθη ο κ.Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του.
Αυτή η ικανοποίηση του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι μια τοποθέτηση με την οποία θα δυσκολευτούν να συμφωνήσουν οι οικονομικοί αναλυτές του μέλλοντος εάν δεν γνωρίζουν καλά τις νέες οικονομικές θεωρίες που θα διδάσκονται αποκλειστικώς στο Tsipras School of Economics. Μέχρι τότε θα παραμένει άγνωστο βάσει ποιων νέων οικονομικών δεδομένων το επιτελείο του και ο ίδιος στηρίζουν τις εξαγγελίες για Ανάπτυξη και το τέλος των Μνημονίων στα πλαίσια της επιβεβλημένης και συνεχούς υπερφορολόγησης των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5 % και 2 % έως το 2060 και των κλειστών Τραπεζών.
Ως οικονομολόγος θεωρώ ότι η κάθε συζήτηση ή προσπάθεια περαιτέρω εξηγήσεων από τους αυτόκλητους οικονομολόγους και δημοσιογράφους των ΜΜΕ είναι αντιπαραγωγική, και με τον ιδρυτή αυτής της νέας σχολής Οικονομικών Επιστημών, των Tsipranomics – ιδιαιτέρως δε και μετά την ομολογία του ιδίου για όλες τις προηγούμενες αυταπάτες του. Έχοντας όμως υπόψιν τις καταστρεπτικές συνέπειες αυτής της νέας οικονομικής θεώρησης, δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο άλλοθι για τους υπουργούς του των Οικονομικών και τους οικονομικούς του συμβούλους, που επικαλούνται τον τίτλο του οικονομολόγου. Η επίκληση της άγνοιας και αυταπάτης θα παραμείνει το αποκλειστικό προνόμιο του κ. Τσίπρα, ενός νέου πολιτικού που εκτοξεύθηκε στην πρωθυπουργία από απλός δημοτικός σύμβουλος χωρίς την απαραίτητη οικονομική παιδεία, ως ο αριστερός εκφραστής μιας παρατεταμένης αντιμνημονιακής δυσφορίας.
Στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να ζητήσουμε από τους οικονομικούς επιτελείς του κ. Τσίπρα να μας απαντήσουν στα εξής ερωτήματα, για τα οποία καλούνται να αναλάβουν και τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Πρώτον: Υπάρχει προηγούμενο σε όλο το φάσμα της οικονομικής ιστορίας, έστω και ενός κράτους, το οποίον να πέτυχε στην ανάδειξη συνθηκών οικονομικής ανάπτυξης, παράλληλα με μια εξαντλητική υπερφορολόγηση, μείωση της αγοραστικής ζήτησης και ακύρωση του τραπεζικού συστήματος; Μήπως υπάρχει μια νέα, μετά – Κεϋνσιανή ή έστω και νέο-Μαρξιστική σχολή, την οποία να αγνοεί ο γράφων, και η οποία να στηρίζει μια παρόμοια οικονομική θεώρηση; Αν όχι, γιατί απεδείχθησαν τόσες υφεσιακές δεσμεύσεις που καθιστούν εξωπραγματικές όλες συνολικά τις προβλέψεις πλην μιας, που μας οδηγεί όχι μόνο στην παράταση αλλά και στην επιδείνωση της οικονομικής κρίσης;
Δεύτερον: Δεδομένων των υφεσιακών όρων της συμφωνίας της 15ης Μαΐου και με γνώμονα το αναμφισβήτητο γεγονός ότι χωρίς σημαντικούς και συνεχείς ρυθμούς ανάπτυξης ή επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανάγκη επιβολής νέων φόρων και νέων μειώσεων των συντάξεων, πως τεκμηριώνεται ο μελλοντικός απεγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας, χωρίς την απαραίτητη ρήτρα που να συνδέει την αποπληρωμή του χρέους με τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας;
Βάσει ποιου νέου οικονομικού μοντέλου παραδίδεται η τύχη αυτής της χώρας στην δίνη μιας νέας και μακρόχρονης περιπέτειας, που αποβλέπει στην απαράδεκτη και ασφυκτική δέσμευση μελλοντικών κυβερνήσεων; Υπάρχει παρόμοιο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου ή μήπως αποτελεί μια νέα καινοτομία της νέας οικονομικής σχολής των Tsipranomics;
Προφανώς, η ίδια ριζοσπαστική σχολή έχει εντέχνως επιλέξει να αγνοήσει και τις αρνητικές συνέπειες του νομοτελειακού παράγοντα των Business Cycles, που επιβαρύνει αναπόφευκτα τόσο τον μεσοπρόθεσμο όσο και τον μακροχρόνιο ρυθμό ανάπτυξης όλων ανεξαιρέτως των κρατών. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι και εκτός πάσης πραγματικότητας κάθε συζήτηση για μια συνεχή και σταθερή ετήσια οικονομική ανάπτυξη, ικανή να παράγει ανελλιπώς πρωτογενή πλεονάσματα, των οποίων η διάρκεια να συμπίπτει με τον συνολικό χρόνο δια τον οποίον δεσμευόμεθα από την συμφωνία της 15ης Μαΐου.
Εν αναμονή, λοιπόν, απαντήσεων στα προαναφερθέντα ερωτήματα, είναι προφανές ότι είμαστε οι θεατές- θύματα μιας αλλοπρόσαλλης οικονομικής θεώρησης που δεν εντάσσεται σε καμμιά ορθόδοξη οικονομική ανάλυση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα νέα αυτά μέτρα είναι το αποτέλεσμα μιας αποδεδειγμένα αποτυχημένης διαπραγμάτευσης, την οποία επιχειρεί να συγκαλύψει η νέα αυτή σχολή των Tsipranomics.
Τέλος, ως επιχειρηματίας, θα πρότεινα στον Πρωθυπουργό να προσλάβει στο οικονομικό του επιτελείο τουλάχιστον έναν σύμβουλο που να έχει διαχειριστεί προηγουμένως έστω και ένα περίπτερο. Ως Έλλην πολίτης, οφείλω να ομολογήσω ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι συμπολίτες μου έχουμε ήδη εξαντλήσει κάθε περιθώριο οικονομικής αντοχής. Το ίδιο δε, ισχύει και για την υπομονή μας στην γενικευμένη και αβάσταχτη ελαφρότητα των κρατούντων.
*Οικονομολόγος LSE
