Τί είχε γίνει ανάμεσα στο αισιόδοξο αυτό «λεφτά υπάρχουν» τού 2009 και το Καστελλόριζο τού 2011; «Έγινε κατολίσθηση κι έπεσε κάνας βράχος» που λέει κι ο Σαββόπουλος; Απλά είχαμε αντιληφθεί σε αυτήν την ευτυχισμένη και ανέμελη χώρα ότι το χρήμα και ο χρόνος έχουν μια στενή και λειτουργική σχέση. Ο Γιωργάκης Παπανδρέου δεν εννοούσε ποτέ ότι τα κεφάλαια είναι είδος σε υπερεπάρκεια.
Δεν είχαμε αντιληφθεί ότι το νόμισμά μας δεν λεγόταν πια δραχμή αλλά ευρώ. Το ευρώ δεν μπορούσε να υποτιμηθεί ή να δεχθεί την αμφισβήτηση από την κακή συμπεριφορά ενός κράτους-μέλους, όταν μάλιστα αυτό το κράτος ήταν ασήμαντο από οικονομική άποψη. Ενώ η παγκόσμια αγορά μάς εξασφάλιζε ρευστότητα με πολύ υψηλό κόστος (επιτόκιο 7%-8%), η Ευρώπη μάς δάνεισε στα ανώτατα όρια του ανεκτού (επιτόκιο 3,5%), αλλά βεβαίως μόνον αν δεχόμασταν να διασφαλίσουμε την εντός των κανόνων, που είχαμε αποδεχθεί, συμπεριφορά της οικονομίας και αυτό σήμαινε δύο πράγματα: πλεόνασμα αντί ελλείμματος στην ετήσια πρόβλεψη για την συμπεριφορά του δημόσιου τομέα και ως εκ τούτου πτωτική τάση του ποσοστού του δημόσιου χρέους επί του συνολικού ΑΕΠ.
Ο Τσίπρας είχε μία μεγαλοφυή σύλληψη: αντέστρεψε απλώς την σχέση αιτίου και αιτιατού. «Μανιπουλάροντας», όπως στα αμφιθέατρα, την πραγματικότητα, έκανε πιστευτό ότι το Μνημόνιο δημιούργησε την κρίση και όχι ότι η κρίση έκανε αναγκαίο το Μνημόνιο. Από εκεί και πέρα, δύο άλλες κολοσσιαίες παραποιήσεις της πραγματικότητας ήταν εφικτές. Ο λαός υποτίθεται ότι δεν είχε καταλάβει πόσο εσπευσμένα ερχόταν η κρίση, γιατί είχε υποστεί πλύση εγκεφάλου από την πολιτική ηγεσία των μεγάλων κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τα εκδοτικά συμφέροντα.
Οι ξένοι που μάς βοηθούσαν χρηματοδοτώντας τις άμεσες ανάγκες μας με ζημιά, έναντι της ελεύθερης διάθεσης των αποταμιεύσεών τους στην αγορά, ήταν τοκογλύφοι. Η παγίδα έκλεινε με την αισχρή επίθεση εναντίον όσων μάς βοηθούσαν, την κατασυκοφάντησή τους, την ανάπτυξη ύστερα από χρόνια κινήματος αντιευρωπαϊσμού και τέλος την κατατρομοκράτηση και την χυδαία απόπειρα εξοβελισμού όλων όσοι τολμούσαν να διαφωνήσουν στην χώρα.
Έχω απευθύνει στον Τσίπρα ένα ερώτημα. Μονάχα ένα. Δεν είμαι ασφαλώς ο μόνος. Η αντιπολίτευση έχει ή δεν έχει ευθύνες για την εξέλιξη της χώρας; Αν δεν έχει, τότε γιατί υπάρχει; Αν έχει, μπορεί ο Τσίπρας να μάς δώσει ένα παράδειγμα, ένα μόνον, όπου η αντιπολίτευση στην οποία μετείχε, η αριστερή αντιπολίτευση δηλαδή, να έχει ασκήσει κριτική και να έχει προσπαθήσει να περιορίσει τις ζημιές; Υπήρξε έστω μία φορά που μπροστά στις ανεύθυνες παροχές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η αριστερή αντιπολίτευση υπεύθυνα να μην υπερθεματίσει; Ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει ούτε μία.
Τα σημερινά καθάρματα δεν έχουν καμμία βέβαια σχέση με την κοινωνία, εκτός αν θεωρήσουμε κοινωνία το αμφιθέατρο και τα πολιτικά γραφεία. Δεν έγιναν, βέβαια, εν μία νυκτί και μόνοι τόσο εγκληματικά ανεύθυνοι. Τώρα που έχουν αρχίσει να κλαψουρίζουν σε διάφορες γωνιές της πόλης και της Βουλής, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται η αποκάλυψή τους.