του
Ηλία Καραβόλια
Είναι πολλές πλέον και συχνές οι ανακοινώσεις από φορείς όπως ο ΣΕΒ, το ΙΟΒΕ, η ΓΣΕΕ, οι τράπεζες, τα κόμματα και όχι μόνο: χωρίς επενδύσεις, δεν έρχεται ανάπτυξη. Αυτονόητες περιγραφές που τις ξέρουν και οι... γιαγιάδες πλέον!
Αλλά η απορία μου έχει να κάνει με κάτι συγκεκριμένο, κάτι του οποίου η έλλειψη (η πασιφανής έλλειψη) προκαλεί και γεννάει άλλες σκέψεις.
Αναφέρομαι σε μια στοιχειώδη μελέτη ολοκληρωμένης ανάλυσης κόστους/οφέλους που θα δείχνει πότε και πώς θα αρχίσουν να πέφτουν οι φόροι και οι εισφορές και, ταυτόχρονα, πόσο αναλογικά πρέπει να αυξάνεται το παραγωγικό κεφάλαιο (δηλαδή το χρήμα που πρέπει να πάει σε επενδύσεις και απασχόληση) ώστε να μην ξαναπέσουμε σε ελλείμματα δημοσίου και ασφαλιστικών ταμείων.
Και η απορία μου κρύβει την ουσιώδη συνάφεια που πρέπει να αποτυπώνεται σε μια τέτοια μελέτη. Την σχέση κερδών-μισθών, την συνάρτηση του διαθέσιμου εισοδήματος στην οικονομία.
Γιατί άραγε κανείς δεν καταθέτει μια μελέτη συσχέτισης όπου θα απεικονίζεται το πώς θα συνδέεται ευθέως η αύξηση του μισθού με μια σταδιακή αποκλιμάκωση φόρων/εισφορών, ώστε να τονωθεί η ζήτηση και η κατανάλωση, ώστε να πληρώνουν οι Έλληνες τις δόσεις τους παντού και να γεννηθεί πάλι η ξεχασμένη δύναμη της αποταμίευσης, η ισχυρή βάση της υγιούς χρηματοπιστωτικής ζωής σε μια Οικονομία; Γιατί οι πάντες κρύβονται από την αλήθεια της Οικονομικής επιστήμης;
Μήπως φοβόμαστε το μεγάλο μυστικό του στρεβλού μας συστήματος που πολύ απλά δεν δίνει εγγυήσεις για το γεγονός ότι ακόμα και να πέσουν φόροι και εισφορές, μπορεί τελικά να μην επενδυθούν τα απαιτούμενα νέα κεφάλαια;
Η ρήξη με το αυτονόητο, προϋποθέτει ρήξη με την πραγματικότητα, εισβολή στο σημειολογικό πεδίο της Οικονομίας. Και ο συμβολικός νόμος της Οικονομίας μας λέει ότι το ρευστό απεργεί. Αλήθεια, ποιος τελικά θα φέρει το χρήμα μέσα στην Οικονομία; Μήπως οι γνωστοί-άγνωστοι κεφαλαιούχοι που απεργούν, εντός και εκτός χώρας, και περιμένουν να ψωνίσουν φθηνότερα, όσο φθηνότερα γίνεται, το ανθρώπινο μυαλό και τις περιουσίες;
Ξέρω, μοιάζουν ολίγον ανεπίκαιρα τα ανωτέρω γραφόμενα. Εδώ όμως βρίσκεται το κλειδί της κρίσης: στην επικαιρότητα του ανεπίκαιρου, στην ισχύ του διαχρονικού της θεωρίας.
Ζούμε την εποχή της κρίσης υπερσυσσώρευσης που κοινωνικοποιεί τις ζημιές και συνεχίζει να βλάπτει την κοινωνική συνοχή. Δεν χρειάζεται να εθελοτυφλούμε. Πρέπει να αποτυπώσουμε ξανά τις ξεχασμένες συναρτήσεις, τις ισχυρές συσχετίσεις στην Οικονομική επιστήμη.
Πρέπει να υπερβούμε το αυτονόητο και να το μετατρέψουμε σε πρακτικό, σε χρήσιμο βατήρα επανεκκίνησης της Οικονομίας. Πτώση φόρων και εισφορών πρέπει να προκαλέσει συγκεκριμένες ροές επενδύσεων, μετρήσιμες νέες θέσεις εργασίας, ποσοτικοποιημένες προβλέψεις αύξησης του εισοδήματος.
Χωρίς αυτά, η επίκληση του αυτονόητου μοιάζει με ιδεοφυγή, με εύκολο καταφύγιο οργής και θυμού για τα πάντα. Η ρίζα του κακού που μας έτυχε είναι πολύ βαθύτερη από όλα αυτά που μας παρείχαν ως αιτίες τα ΜΜΕ.
Εμείς αποφεύγουμε να αποδεχθούμε ότι αυτή την ρίζα την θρέφουμε καθημερινά, αποδεχόμενοι την βίαιη υποτίμηση της ζωής μας...
