Αξιοθαύμαστοι προπαγανδιστές!

του Κώστα Χριστίδη*

Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη. Πρωτοφανής είναι η έκταση της δοσολογίας ("δεν υπάρχει τίποτα καλό που να έκαναν οι προηγούμενοι, ήταν σε όλα ανίκανοι και φαύλοι’’, "εμείς είμαστε άψογοι σε όλα’’) και ο τρόπος εκτέλεσής της (όσο πιο εμφανής η παρούσα ανεπάρκεια, τόσο μεγαλύτερη η ανύψωση των τόνων).

Η αλήθεια είναι ότι, ασφαλώς, οι προηγούμενες κυβερνήσεις της περιόδου της μεταπολίτευσης έκαναν σοβαρά λάθη. Κομματοκρατία, πελατειακές σχέσεις, διόγκωση του κράτους, έκλυτος δημοσιονομικός βίος. Μεγαλύτερες οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ, μικρότερες αλλά υπαρκτές της Νέας Δημοκρατίας, σημαντικές οπωσδήποτε και αυτές της Αριστεράς και των παραφυάδων της, που πάντοτε πλειοδοτούσαν σε παροχολογία αδιαφορώντας για τις μελλοντικές συνέπειες. 

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις εκείνες πιστώνονται με αναμφισβήτητα επιτεύγματα, όπως η αναίμακτη μετάβαση και η διατήρηση δημοκρατικής ομαλότητας, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, η ουσιαστική άνοδος του βιοτικού επιπέδου που, όμως, από ένα σημείο και μετά, στηριζόταν εντελώς σε πήλινα πόδια και ανακόπηκε απότομα μετά από τρεις περίπου δεκαετίες ευφορίας.

Τα προβλήματα που ξέσπασαν με πάταγο το 2010, έγινε προσπάθεια να αντιμετωπισθούν με ένα αναπόφευκτα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, που όμως από το 2014 είχε αρχίσει δειλά να διαφοροποιείται με την θέσπιση κάποιων φορολογικών απαλλαγών και την εμφάνιση μερικών πρώτων δειγμάτων μίας, εύθραυστης οπωσδήποτε, οικονομικής ανάκαμψης. Και τότε… ήλθε ο Σύριζα! 

Έχοντας υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες, με πρώτο το σχίσιμο των (δύο μέχρι τότε) μνημονίων "με ένα νόμο, ένα άρθρο’’, αλλά και το ονομαστικό κούρεμα του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, οδήγησε μετά από μία αέναη και ανερμάτιστη διαπραγμάτευση στην υπογραφή ενός τρίτου, αχρείαστου τότε και σκληρότερου μνημονίου, αλλά και μετέπειτα, στην σύναψη νέων, διαρκών και επαχθών δεσμεύσεων και μάλιστα χωρίς νέα χρηματοδότηση.

Η παρατεινόμενη αλλοπρόσαλλη πολιτική, που έχει οδηγήσει σε διάλυση της μεσαίας τάξης, χαρακτηρίζεται από αυτό για το οποίο σήμερα κομπάζει, ενώ προηγουμένως εξόρκιζε, ο Σύριζα: πρωτογενή πλεονάσματα (μέσω υπερφορολόγησης, χιλίων περίπου κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων οφειλετών ημερησίως κλπ.) της τάξεως του 4% για το 2016 και το 2017, έναντι συμφωνημένων στόχων 0,5% και 1,75 αντιστοίχως. 

Αυτό σημαίνει μία πρόσθετη, συντριπτική συμπίεση και έλλειψη πολύτιμης ρευστότητας από την οικονομία, μα αποτέλεσμα άνω των 4 εκατ. Ελλήνων να υπέχουν ληξιπρόθεσμες φορολογικές υποχρεώσεις και εκατοντάδες χιλιάδες νέων επιστημόνων να μεταναστεύουν. Οι συνθήκες θα επιδεινωθούν λόγω των ψηφισμένων μέτρων νέων περικοπών των συντάξεων και νέας μείωσης του αφορολογήτου ορίου. 

Και αυτό γίνεται προκειμένου να δημιουργηθεί μία δυνατότητα στους προπαγανδιστές του Σύριζα να ισχυρίζονται ότι "η οικονομία υπερ-αποδίδει’’ και ότι "ζούμε ιστορικές στιγμές’’ (!) Η ολοκληρωτική διάσταση μεταξύ υποσχέσεων και υλοποιήσεων και η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας απαιτούν πράγματι αξιοθαύμαστη προπαγανδιστική δεινότητα.

Νομικός – Οικονομολόγος*