του
Νίκου Ερρ. Ιωάνου*
Οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι εθεωρούντο ακαταμάχητοι στις μάχες ξηράς, εγκλωβίσθηκαν από τους Αθηναίους και μάλιστα σε έδαφος της επικράτειάς τους.
Η προσπάθειά τους να ανατρέψουν την κατάσταση με τη βοήθεια του ναυτικού, που δεν ήταν το ισχυρό τους όπλο, δεν εκαρποφόρησε, έτσι, επιχείρησαν διαπραγματεύσεις, συμβιβασμό και τερματισμό του πολέμου που τότε ήταν στις αρχές του.
Το κύριο επιχείρημά τους προς τους Αθηναίους ήταν ότι η Τύχη τους είχε αδικήσει σ’ εκείνη τη φάση. Ήταν διατεθειμένοι, ως εκ τούτου, να αποδεχθούν τις συνέπειες, αλλά ζητούσαν από τους αντιπάλους τους να μην μεθύσουν από την αναπάντεχη Νίκη και να συνεχίσουν έναν αδικαιολόγητο πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους.
Όπως συχνά συμβαίνει, δεν επρυτάνευσε η λογική, αλλά η υπεροψία του Νικητή με αποτέλεσμα να παραταθεί επί 27 έτη ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ο οποίος απέληξε σε ήττα και καταστροφή της Κραταιάς Αθήνας.
Τις μέρες μας, γινόμαστε κατ’ εξακολούθησιν μάρτυρες αναμετρήσεων και συγκρούσεων μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, της κυβερνήσεως και της αντιπολιτεύσεως. Είναι αναμενόμενο να υπάρχουν διαφωνίες και διαφορετικές εκτιμήσεις γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο δικαιολογείται και η ύπαρξη διαφορετικών ιδεολογιών και κομμάτων.
Το παράδοξον είναι ότι ακούμε την Κυβέρνηση να καλεί τους άλλους σε συναίνεση. Η συναίνεσις όμως είναι θέμα προσφοράς, αυτό που προκύπτει από την μετακίνηση και τις παραχωρήσεις του Δυνατού του Άρχοντος προς τον Αδύνατο. Διαφορετικά είναι εντολή, εξαναγκασμός, προσταγή και επιβολή του δικαίου του Ισχυρού.
Αλλά και η εκάστοτε αντιπολίτευση δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την αδυναμία εξευρέσεως εθνοφελών λύσεων. Στις εφεδρείες της οφείλει να ευρίσκεται η συγκατάβαση, η συνέργεια και η επιδίωξη του εθνικώς ωφέλιμου.
Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό και ανεφάρμοστο, αλλά αν αντλούσαμε διδάγματα από την Ιστορία, θα βλέπαμε ότι οι μεγαλύτερες αρετές στους πολιτικούς θα ήταν για την αντιπολίτευση η μετριοπάθεια και η διάθεση συνεργασίας και για την κυβέρνηση η μετριοπάθεια πάλι και η συναίνεση.
*Καρδιολόγος
