του
Τάσου Παπαδόπουλου
Η κορύφωση του δράματος της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση με αφορμή το σκοπιανό, έγινε το βράδυ του Σαββάτου με τις ομιλίες των Αρχηγών και του ΥΠΕΞ.
Ο Ν. Κοτζιάς κατανάλωσε μεγάλο χρόνο της ομιλίας του αναφερόμενος στο παρελθόν και τις δεσμεύσεις ή τις παραλήψεις των προηγούμενων κυβερνήσεων σε κρίσιμα θέματα, όπως αυτό της γλώσσας και της ταυτότητας των Βορείων γειτόνων μας.
Υποστήριξε επίσης ότι το erga omnes δεν διεκδικήθηκε στο παρελθόν, κάτι που αμφισβήτησε η Ντόρα Μπακογιάννη. Βεβαίως είναι γνωστό ότι στις διαπραγματεύσεις υπάρχουν συμβιβασμοί, όπως για παράδειγμα αυτός της σύνθετης ονομασίας, που δέχθηκε η ελληνική πλευρά στο Βουκουρέστι το 2008 και αποτέλεσε το όχημα της άρνησης των Νατοϊκών να δεχθούν τα Σκόπια με το προσωρινό τους όνομα, στην Βορειατλαντική Συμμαχία.
Από τότε η ελληνική πλευρά δήλωνε σε όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι η χωρα μας έχει κάνει τα βήματα πίσω, μένει στην άλλη πλευρά να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση, προκειμένου να βρεθεί ο συμβιβασμός.
Στη μετά Ν. Γκρουέφσκι περίοδο, η Βόρειοι γείτονές μας θέλησαν να διαπραγματευθούν, μια συμφωνία με την Ελλάδα, προκειμένου να τους ανοίξει ο δρόμος προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Με δεδομένη την πίεση των γειτόνων μας να βρουν λύση στο πρόβλημα με την Ελλάδα, υπήρχε έδαφος μιας συνολικής διαπραγμάτευσης, που στο πακέτο θα έβαζε μέσα τόσο το θέμα της ταυτότητας, όσο και αυτό της γλώσσας, που τελικά διευθετήθηκαν με τρόπο, που προκαλεί σύγχυση.
Αλλά και η ονομασία Βόρεια Μακεδονία δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι το καλύτερο αποτέλεσμα, μολονότι και στο παρελθόν είχε πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μαζί με άλλα πιθανά ονόματα.
Κι αυτό γιατί θα έχουμε τώρα Βόρεια Μακεδονία ανεξάρτητο κράτος και εντός Ελλάδος Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία. Άντε βρες άκρη που λένε. Επίσης το ονοματολογικό που συμφωνήθηκε, παραπέμπει σε Βόρεια και Νότια Κορέα ή όπως παλαιότερα σε Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ, που για τον πολύ κόσμο που δεν διαβάζει τις υποσημειώσεις μιας Συμφωνίας σημαίνει έναν διαμελισμό, που κάποιοι εμποδίζουν την ενοποίησή των δυο πλευρών.
Το ονοματολογικό έτσι όπως λύθηκε σε συνδυασμό με την μακεδονική ταυτότητα και τη γλώσσα, ανεξάρτητα από τις αλλαγές στο Σύνταγμα των γειτόνων μας, αφήνουν ανοικτό το θέμα του αλυτρωτισμού. Κι αυτό γιατί οι διεθνείς Συνθήκες για να αντέξουν στο χρόνο, όπως το πρωτόκολλο του Λονδίνου και οι Συνθήκες Σεβρών και Λωζάννης, οφείλουν να είναι καθαρές στην περιγραφή τους και να μην αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.
Κάποιος θα ισχυριστεί ότι η συμφωνία αποκλείει κάθε λογής αλυτρωτισμό. Η απάντηση είναι ότι και η ενδιάμεση συμφωνία του 1995 στο άρθρο 7 παρ. 1 απαγόρευε «εχθρικές ενέργειες ή προπαγάνδα από κρατικά ελεγχόμενες υπηρεσίες» και καλούσε τους Σκοπιανούς να «αποθαρρύνουν ενέργειες από ιδιωτικές οντότητες, που θα είχαν ως αποτέλεσμα να υποδαυλίσουν βία εχθρότητα και μίσος αμοιβαίως».
Στο ίδιο άρθρο παρ.2 και 3 καλούσε τα μέρη να παύσουν να χρησιμοποιούν σύμβολά, που αποτελούν μέρος της ιστορική ή πολιτιστικής κληρονομιάς που χρησιμοποιείται από το άλλο μέρος.
Παρ’ όλα αυτά ο Ν. Γκροέφσκι έστησε μιαν ολόκληρη αρχαιοελληνική ντισνεϊλάντ στα Σκόπια, μετά την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας μετονομάζοντας αεροδρόμια, δρόμους και πλατείες με ονόματα όπως αυτό του Μ. Αλεξάνδρου, του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πως κατοχυρώνεται η τήρηση των συμφωνηθέντων, όταν στο πρόσφατο παρελθόν την Ενδιάμεση Συμφωνία οι προκάτοχοι του Ζ. Ζάεφ την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους;
Και τέλος πρακτικά, η Ελλάδα έδωσε ένα μεγάλο πακέτο που περιλαμβάνει τη γλώσσα, την ταυτότητα, το σύνθετο όνομα κατά τις επιθυμίες των Σκοπιανών καθώς και την είσοδο στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τι πήρε;
Γιατί το erga omnes για τα αλυτρωτικά δεν κατοχυρώνεται από τις αλλαγές στο Σύνταγμα, κι ας λένε ότι θέλουνε, όταν έχουν την αναγνώριση από την Ελλάδα μακεδονικής γλώσσας, ταυτότητας και ονόματος με γεωγραφικό προσδιορισμό, που υπονοεί ότι υπάρχει και Νότια Μακεδονία.
Αλλά και στο θέμα της συναίνεσης, η κυβέρνηση έπαιξε ένα παιχνίδι μικροκομματικό, πρωτόγνωρο για την μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας. Γιατί η ενημέρωση του ΥΠΕΞ δεν ήταν το ζητούμενο, η συναίνεση ήταν αυτή που έπρεπε να επιτευχθεί.
Στο θέμα αυτό προτίμησε ο Α. Τσίπρας να παίξει μικροπολιτικά παιχνίδια, με σκοπό να δημιουργήσει προβλήματα στο εσωτερικό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αποτέλεσμα αντί να διχάσει τους αντιπάλους του, δίχασε τον ελληνικό λαό.
Παράλληλα για να ξεπεράσει το εμπόδιο Π. Καμμένου που δηλώνει κάθετα αντίθετος σε αυτή τη συμφωνία, ο Α. Τσίπρας έκανε ένα άλλο θεσμικό ατόπημα. Δεν πέρασε τη συμφωνία ούτε καν από το υπουργικό συμβούλιο. Ένα ακόμη πρωτάκουστο. Η αρχή του ενός ανδρός που λένε, που μας παραπέμπει σε αυταρχικά καθεστώτα.
Έτσι βρεθήκαμε στο οξύμωρο σχήμα να υπερψηφίζει ο Π. Καμμένος την κυβέρνηση με το ερώτημα της δυσπιστίας για το θέμα των Σκοπίων, την ώρα που ωρύεται καταγγέλλοντας την συμφωνία και ο Σ. Θεοδωράκης να την καταψηφίζει, εγκρίνοντας την συμφωνία. Κουλουβάχατα, που θα έλεγε και ο Χάρυ Κλυν.
Με δυο κουβέντες πολλοί βουλευτές, με την συμπεριφορά τους αυτή κατάφεραν να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, που έλεγε παλιά ο ελληνικός λαός…
