του
Κώστα Χριστίδη*
Το παράξενο ζευγάρι Τσίπρα – Καμμένου δεν οδηγεί μόνο σε ενέργειες μειωτικές του κύρους της χώρας και των συμφερόντων της διεθνώς αλλά και – παρά τις κατά καιρούς θριαμβολογίες – σε χειροτέρευση των οικονομικών συνθηκών και των προοπτικών για άξια λόγου και διατηρήσιμη ανάπτυξη.
Έχουμε και παλαιότερα σημειώσει ότι στην οικονομία έχουν μικρότερη σημασία οι προβλέψεις και μεγαλύτερη οι απολογισμοί.
Ο θεωρούμενος, σε γενικές γραμμές, ως σοβαρός και υπεύθυνος σημερινός υπουργός Οικονομικών (κάτι που ισχύει σε σύγκριση με τον προκάτοχό του) είχε προβλέψει εντός του 2017 ότι ‘’σύντομα θα έχουμε περισσότερες επενδύσεις από όσες θα μπορούμε να διαχειριστούμε’’.
Ο πρωθυπουργός πανηγύριζε τον Δεκέμβριο του 2017 ότι ‘’το 2018 θα είναι ένα έτος ορόσημο για την Ελλάδα και την ελληνική οικονομία [ … ] με την χώρα να εισέρχεται στην επόμενη μέρα με ισχυρά ποσοστά ανάπτυξης’’. Ας δούμε τώρα την πραγματικότητα.
Μετά την ύφεση των ετών 2015 – 2016 και την ανεπαίσθητη ανάκαμψη του 2017 (πρόκειται για μία τριετία κατά την οποία η παγκόσμια αλλά και η ευρωπαϊκή οικονομία αναπτύσσονταν με ρυθμούς της τάξεως του 3% ετησίως), η πρόβλεψη για την αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ στον προϋπολογισμό του 2018 ήταν 2,5%.
Απολογιστικά, στο πρώτο τρίμηνο η αύξηση ήταν 0,9% και στο δεύτερο 0,2%, μέσος όρος 0,55%. Μέχρις εκεί ‘’εκτινάχτηκε’’, προσώρας, το ελατήριο της οικονομίας. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο.
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα το 2017 υπήρξε τελευταία (!) στην προσέλκυση επενδύσεων μεταξύ των 28 χωρών της Ευρώπης. Η συμμετοχή των επενδύσεων στο ΑΕΠ της χώρας, ατυχώς, ήταν μόνο 11,7%.
Επόμενες χειρότερες επιδόσεις σημείωσαν η Πορτογαλία (16,2%), το Ηνωμένο Βασίλειο (16,7%) και το Λουξεμβούργο (17,2%). Τις τρεις καλύτερες επιδόσεις σημείωσαν η Ιρλανδία (31,8%), η Σουηδία (24,9%) και η Τσεχία (24,7%).
Ενδιαφέρον έχει η σύγκριση με τρεις βαλκανικές χώρες : Βουλγαρία (18,6%), Κροατία (19,6%), Ρουμανία (22,8%).
Η Ελλάδα θυμίζει έναν ασθμαίνοντα δρομέα αντοχής, ο οποίος εκφράζει ικανοποίηση γιατί έχει καλύψει ορισμένους γύρους μέσα στο στάδιο καθ’ ον χρόνο οι συναγωνιστές του έχουν συμπληρώσει πολύ περισσότερους.
Η πλήρης επενδυτική ξηρασία οφείλεται, βεβαίως, στην υπερφορολόγηση των πάντων, κερδών, εργασίας, ακινήτων αλλά και στην έλλειψη αξιοπιστίας και προβλεψιμότητας που προκαλούν η ανικανότητα, οι ιδεοληψίες και οι διαρκείς κυβερνητικές κυβιστήσεις.
Υπό τις συνθήκες αυτές, εξακολουθεί η φυγή νέων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, η οποία πιθανόν να ενταθεί όσο συνεχίζεται η παρούσα καταστρεπτική πολιτική, και μάλιστα το μεταναστευτικό ρεύμα ενδεχομένως να αρχίσει να κατευθύνεται και προς πρωτεύουσες βαλκανικών χωρών …
Τα ανωτέρω, σε συνδυασμό με τις εξαιρετικά δυσάρεστες δημογραφικές εξελίξεις, κατά τις οποίες ο πληθυσμός της Ελλάδας σταθερά μειώνεται και γηράσκει, δεν επιτρέπουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Ως φαίνεται, η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου θα αφήσει … καμένη γη, όχι μόνο στην ανατολική και στην δυτική Αττική, αλλά σαφώς και στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στην ασφάλεια, στην παιδεία και στους περισσότερους τομείς της δημόσιας ζωής.
*Νομικός - Οικονομολόγος
