Του
Στέφανου Μάνου*
«Οι κομμουνιστές στην κυβέρνηση» ήταν είδηση τον Ιανουάριο του 2015. Η «είδηση» το 2019 είναι ότι ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τις συνέπειες της διακυβέρνησής τους για τη δημοκρατία, την οικονομία, το μέλλον της χώρας.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα της Ενωμένης Ευρώπης (μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού») που να έχει τόσους παλαιο- και νεο- κομμουνιστές στην κυβέρνηση, και ταυτόχρονα, σπάζοντας ένα μεταπολιτευτικό ταμπού, τόσους ακροδεξιούς. Ένα λαϊκιστικό μόρφωμα με αρκετούς ακροδεξιούς που σε άλλες εποχές, θα χαρακτηριζόταν «ανίερη συμμαχία». Θα μιλούσαμε για ανίερη συμμαχία κομμουνιστών – ακροδεξιών.
Η συμπαγέστερη και πολιτικά βαρύνουσα όμως σ’ αυτήν είναι η 50μελής ομάδα των πρώην κομμουνιστών. «Μια κυβέρνηση που δεν θεωρεί τίποτε πιο σημαντικό από το να διατηρήσει την εξουσία» είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του «υπαρκτού σοσιαλισμού» όπως τα περιέγραψε ο μεγάλος πολωνός στοχαστής Α. Κολακόφσκι.
Οι κομμουνιστές, επιδιώκοντας την κατάκτηση της εξουσίας, δεν δίστασαν στο παρελθόν να στραφούν με όπλα εναντίον όσων Ελλήνων δεν συμμερίζονταν τις δοξασίες τους, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν και μετά την απελευθέρωση. Όταν όλοι οι λαοί της Ευρώπης ανοικοδομούσαν τις χώρες τους, εμείς είχαμε εμφύλιο.
Το αποτέλεσμα, περισσότεροι νεκροί Έλληνες από την εμφύλια διαμάχη από ό,τι από τον πόλεμο κατά των κατακτητών. Και χιλιάδες πρόσφυγες και τεράστιες οικονομικές καταστροφές.
Τη δεκαετία του 1940 οι κομμουνιστές διεκδικούσαν την εξουσία με τα όπλα. Δεν τα κατάφεραν. Έχασαν. Το 2015 κατέκτησαν την εξουσία κάνοντας χρήση των δημοκρατικών θεσμών, ακολουθώντας τον «ειρηνικό δρόμο» όπως λένε στην αργκό τους.
Επικράτησαν στις εκλογές σερβίροντας στον εύπιστο – και απογοητευμένο από τους άλλους- λαό έναν καταιγισμό γλυκών ψεμάτων. Έχοντας πια την εξουσία άρχισαν σταδιακά να ξεπερνούν τα «θεσμικά εμπόδια», να χειραγωγούν τους θεσμούς τοποθετώντας εδώ και εκεί ανθρώπους πρόθυμους να τους υπηρετήσουν.
Το πιο ύπουλο σχέδιο είναι η σταδιακή αλλά συστηματική εξόντωση της μεσαίας τάξης. Είναι η φαντασιακοί «κουλάκοι» της εποχής μας και οι κομμουνιστές της κυβέρνησης επιδιώκουν την εξόντωσή τους. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα.
1.
Ο συμπληρωματικός φόρος του ΕΝΦΙΑ. Φόρος άδικος που αν καταργηθεί θα αυξηθεί το ΑΕΠ , θα βρουν δουλειά 32.000 άνθρωποι, θα καθαρίσουν οι ισολογισμοί των τραπεζών. Θα κινηθεί η αγορά και δεν θα προκαλέσει δημοσιονομική ζημία. Γιατί δεν τον καταργεί ο κ. Τσακαλώτος; Επειδή είναι κομμουνιστής και θέλει να βλάψει όσους έχουν ιδιοκτησία.
2.
Τα δυναμικά στρώματα των νέων εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν κάτω από την πίεση εξοντωτικών φόρων, την αναξιοκρατία, την βία. Έτσι αδειάζει ο τόπος από εκείνους που θα μπορούσαν να προβάλλουν αντίσταση στην τυραννία του ψέματος που είναι το σήμα κατατεθέν του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε νεοκομμουνιστικού μορφώματος
3.
Ανακοινώνεται ότι σε τρεις μήνες θα καθιερωθεί το περιουσιολόγιο. Περιουσιολόγιο σε κράτος διάτρητο όπου απόρρητα στοιχεία κυκλοφορούν σαν μέσο για να διωχθούν οι μη αρεστοί στο καθεστώς πολίτες.
4.
Η ανοχή της βίας στους δρόμους και στα πανεπιστήμια εξαναγκάζει τους φιλήσυχους πολίτες σε συμβιβασμό και παραίτηση.
Υπάρχουν πάντοτε οι αφελείς, οι πρόθυμοι να παραπλανηθούν. Μα θα πουν: «Ο Τσίπρας έκανε όλα όσα του υπέδειξαν οι Γερμανοί». Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και να μην είναι. Εγώ βλέπω το αποτέλεσμα. Με βάση αυτό κρίνω. Δεν ερευνώ τα κίνητρα των Γερμανών. Νοιάζονται πρώτα για τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους επιχειρήσεις, τις δικές τους εξαγωγές, τα δικά τους συμφέροντα και μετά για τα δικά μας.
Έτσι κάνουν όλα τα κράτη. Και η Αγγλία και η Γαλλία. Έκανε λοιπόν ο Τσίπρας ότι του είπαν και η Ελλάδα έχει μείνει στάσιμη με ΑΕΠ μειωμένο κατά 25%, περισσότερους ανέργους από οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα, και αδυναμία προσφυγής στις αγορές. Χάσαμε 500.000 νέους επιστήμονες που σπούδασαν με δαπάνες των φορολογουμένων και τώρα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε τρίτες χώρες.
Είναι δυσεξήγητο για ποιο λόγο τόσο πολλοί Έλληνες δέχονται να κυβερνώνται από ανθρώπους που κυβερνούν όχι για την πατρίδα αλλά για την πάρτη τους, όχι για το δημόσιο συμφέρον αλλά για το ατομικό τους συμφέρον.
Γιατί τόσο πολλοί Έλληνες ανέχονται να τους λένε ψέματα; Γιατί η προφανής κυβερνητική ανικανότητα δεν θεωρείται μειονέκτημα, αλλά προσόν; Γιατί ένας υπερήφανος λαός υποτάσσεται στη γοητεία που ασκεί ένας πολιτικός που αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αχαλίνωτος; Δεν έχω απάντηση.
Η αποκατάσταση της ζημιάς θέλει χρόνο. Πολύ χρόνο και διάρκεια.
*Πρώην Υπουργός
