του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έχοντας διατελέσει επί αρκετά χρόνια επιστημονικός διευθυντής και γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), ο νυν υπουργός Οικονομίας γνωρίζει εκ των ένδον τα δραματικά γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική παραγωγή. Έχει μελετήσει δε ενδελεχώς και για ποιους λόγους η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα καταπολεμήθηκε και κατασυκοφαντήθηκε.
Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολιτικο-κοινωνικές δυνάμεις στην χώρα μας που ποτέ δεν θέλησαν την παραγωγική της ανέλιξη, αλλά ούτε και τον δυτικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας της. Το γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία και σίγουρα δεν οφείλεται ούτε σε συνωμοσίες, ούτε σε σκευωρίες, ούτε σε άλλα παρόμοια. Οι Έλληνες που καλλιέργησαν την νοοτροπία της «ψωροκώσταινας» γνώριζαν πολύ καλά τί έκαναν και γιατί. Δυστυχώς δε σήμερα αυτοί οι ολέθριοι άνθρωποι έχουν το πάνω χέρι και είναι έτοιμοι να υπονομεύσουν τόσο την μακροοικονομική εξυγίανση της χώρας όσο και την παραγωγική της αναγέννηση.
Το πώς θα μπορούσε η αναγέννηση αυτή να προκύψει το περιέγραψε με τρόπο γλαφυρό ο κ. Γεώργιος Α.Γράτσος στην Εστία της 20ης Σεπτεμβρίου. Συμπληρωματικά των θέσεων και απόψεων του κ.Γ.Α.Γράτσου είναι τα γραπτά του Γάλλου κοινωνιολόγου κ. Γκυ Μπυρζέλ και του μηχανικού κ. Λέανδρου Σλάβη, οι οποίοι, με σημαντικά άρθρα τους στην γαλλική Λε Μοντ επισημαίνουν ποιες είναι οι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Τονίζουν ότι, με λίγη προσπάθεια και λιγότερη διοικητική ακαμψία και διαφθορά, η Ελλάδα θα μπορούσε να υπερκαλύψει το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών της και να παράξει υψηλή άϋλη προστιθέμενη αξία.
«Στην Ελλάδα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγής προϊόντων υψηλής αξίας, αν οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά αφεθούν ελεύθεροι να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν. Μπορεί η Ελλάδα να βοηθήθηκε από την Αμερική και την Ευρώπη, πλην όμως η έξοδός της από την φτώχεια οφείλεται και στην εργασία και την επινοητικότητα των πολιτών της…», αναφέρει ο Γκυ Μπυρζέλ.
«Στον αγροτικό τομέα», επισημαίνει ο Λέανδρος Σλάβης σε ηλεκτρονικό άρθρο του, «ο κρόκος Κοζάνης, τα σαλιγκάρια της Κορίνθου, τα σπαράγγια και το ελαιόλαδο χαίρουν παγκοσμίου φήμης –αλλά δυστυχώς ποτέ δεν στηρίχθηκαν όπως θα έπρεπε. Πολύ καλή είναι και η φήμη των προϊόντων ιχθυοκαλλιέργειας, παρά την εχθρότητα που αντιμετωπίζουν από τοπικά μικροσυμφέροντα.
»Ακολουθούν κατά πόδας τα παράγωγα της επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων. Το γιαούρτι ελληνικού τύπου αποτελεί διεθνή αξία και μαζί με ορισμένα άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα εξάγεται από πέντε-έξι βιομηχανίες σε πάνω από 30 χώρες. Η ελληνική κονσερβοποιΐα κομπόστας, παρότι υποχώρησε τα τελευταία χρόνια, διατηρεί την πρώτη θέση της παγκόσμιας αγοράς. Το ελληνικό λάδι δεν αποτελεί πια μόνον το κρυφό και καλό χαρτί ιταλικών επιχειρήσεων. Κατέκτησε με την δική του ταυτότητα την ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά. Το ίδιο και το ελληνικό ξύδι, ακόμα και της υψηλής ποιότητας μπαλσάμικο, που ανταγωνίζεται με αξιώσεις τις καθιερωμένες μάρκες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Βιομηχανία ζυμαρικών εξάγει τα μακαρόνια της σε 32 χώρες. Αλλά δεν φτάνει τον χαλβά, που έχει φτάσει στα ράφια καταστημάτων σε 60 χώρες! Ελληνικά αναψυκτικά έχουν βρει τον δρόμο για όλες τις ηπείρους. Όπως και τα κρασιά και άλλα ποτά. Ελληνικές μπύρες έχουν κερδίσει μια θέση ακόμα και στην αγορά του ίδιου του Λονδίνου. Εξωστρέφεια διέπει με επιτυχία και τις βιομηχανίες αλλαντικών, σνακς, καθώς και ειδικής διατροφής.
»Κραταιά παραμένει και η εγχώρια γουνοποιΐα. Γύρω στις τέσσερις με πέντε βιομηχανίες στρωματοποιΐας χαρίζουν ανάπαυση σε πάνω από 30 χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής. Το ελληνικό βιομηχανικό κόσμημα απέκτησε τις δικές του προθήκες σε όλες σχεδόν τις ονομαστές αγορές, με ιδιαίτερη απήχηση στις πολλά υποσχόμενες αγορές της Άπω Ανατολής. Δεν λείπουν και μερικά προϊόντα που ίσως εκπλήξουν τους αδαείς –όπως τα πατρινά ποδήλατα που εξάγονται σε καμμιά εικοσαριά ευρωπαϊκές χώρες, ή τα ασανσέρ από το Κιλκίς που έφτασαν μέχρι την Κίνα.
»Πιο εντυπωσιακές, πάντως, είναι οι επιδόσεις βιομηχανιών τεχνολογιών αιχμής. Όπως των συσσωρευτών, που εξοπλίζουν υποβρύχια του γερμανικού ναυτικού. Ή φωτοβολταϊκών πλαισίων που ταξιδεύουν ως την μεγάλη δύναμη του τομέα, την Κίνα. Ή των ηλεκτρονικών συστημάτων φωτισμού ασφαλείας, των οποίων η χάρη έφτασε ως το νέο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Ινδίας. Ή του λογισμικού για μάρκετινγκ μέσω κινητών τηλεφώνων. Ή των λαρισινών ρομποτικών προϊόντων αμυντικής φύσης, που κίνησαν το ενδιαφέρον αμερικανικών επιχειρήσεων. Αλλά και παραγώγων διαστημικής τεχνολογίας.
»Μετά από όσα παρατέθηκαν, που δεν εξαντλούν ασφαλώς τον κατάλογο, δεν θα πρέπει να φαίνεται περίεργο ότι, στο αποκορύφωμα της κρίσης, πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία εξαγοράζει ελληνική εταιρεία παραγωγής γενοσήμων και αλλοδαπές εταιρείες αυξάνουν την παραγωγή των μονάδων τους που λειτουργούν στο ελληνικό έδαφος».
Πού οφείλεται λοιπόν η ελληνική μιζέρια, την στιγμή που Έλληνες εκτός Ελλάδος διαπρέπουν επιχειρηματικά στις πέντε ηπείρους; Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η αντιεπιχειρηματική νοοτροπία που καλλιεργείται 180 χρόνια τώρα στην χώρα μας. Έτσι, μόνον ένα μικρό μέρος του πληθυσμού ασχολείται με πραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες. Το υπόλοιπο προτιμά την προσοδοθηρία, τον παρασιτισμό και την κρατική θαλπωρή. Εξάλλου, αυτό το κομμάτι του λαού μας πολιτικά εκφράζεται από τις εκάστοτε φαιοκόκκινες δυνάμεις του λαϊκισμού και της ιδεολογικής απάτης.
Αυτές οι δυνάμεις, στην υπό πτώχευση τελούσα Ελλάδα, παίζουν και θα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Πρόκειται για τα απόνερα της τουρκοκρατίας και του αντιευρωπαϊσμού, που θεωρούν ότι μπορούν να επιβιώνουν ως παγκόσμια παράσιτα. Πλέον, δεν μπορούν. Γι αυτό και είναι ζωτική ανάγκη να μπουν στο περιθώριο.
Αν αυτό το καταφέρουν οι Αντώνης Σαμαράς, Γιάννης Στουρνάρας και κάποιοι άλλοι που πιστεύουν στην Ελλάδα της προκοπής, υπάρχει φως. Διαφορετικά…
