Τη Χρεοκοπία την Επιλέξαμε ή μας Επιβλήθηκε;

του Θόδωρου Βλασσόπουλου

Ο μεγάλος μας συγγραφέας, ποιητής και φιλόσοφος Νίκος Καζαντζάκης(1883-1957), στο έργο του «ΑΣΚΗΤΙΚΗ», αναφερόμενος στην επικρατούσα κατάσταση της εποχής του γράφει: «Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε» Η αναφορά - δεν διαλέξαμε την εποχή μας -  του Καζαντζάκη, εδράζεται στο γεγονός ότι τη μοίρα της χώρας καθόριζαν εξελίξεις και γεγονότα εκτός ελέγχου  διότι εκπορεύονταν κυρίως από ξένες δυνάμεις.

Στις ημέρες μας τώρα, το πελατειακό μας σύστημα και οι Κυβερνήσεις μας δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι την εποχή της χρεοκοπίας δεν τη διαλέξαμε, αλλά  ότι μας επιβλήθηκε από άλλες δυνάμεις ορατές ή αόρατες.

Διότι όταν διαχειρίζεσαι τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, όταν εν γνώσει των συνεπειών και χάριν του προσωπικού ή του κομματικού συμφέροντος υπερχρεώνεις τη χώρα, όταν κακοδιαχειρίζεσαι και κατασπαταλάς το δημόσιο πλούτο, όταν δεν τιμωρείς αλλά προστατεύεις άνομες και εγκληματικές πράξεις δημόσιων λειτουργών με παραγραφές ή εξεταστικές επιτροπές, όταν ρουσφετολογείς διορίζοντας άκριτα και απρογραμμάτιστα χιλιάδες υπαλλήλους στο δημόσιο,  τότε τη χρεοκοπία την επιδιώκεις.

Όταν διατηρείς δυσανάλογα μεγάλο αριθμό βουλευτών, (150 είναι αρκετοί και μάλιστα όταν περιοριστούν αποκλειστικά  στο νομοθετικό έργο τους) όταν κατανέμεις τα βάρη κυρίως στους αδύναμους, όταν χτίζεις αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, όταν επιμένεις στο σύστημα του σταυρού προτίμησης στην εκλογή των βουλευτών, αφού γνωρίζεις ότι ο σταυρός αποτελεί πηγή διαπλοκής και διαφθοράς, όταν δεν αποσυνδέεις την ιδιότητα του βουλευτή από εκείνη του Υπουργού, όταν ακόμη και πρώην Πρωθυπουργοί και πρώην Αντιπρόεδροι Κυβερνήσεων διατηρούν το δικαίωμα διορισμού φίλων και συγγενών στο προκλητικό καθεστώς των υπαλλήλων της Βουλής, όταν χαϊδεύεις τη φοροδιαφυγή, όταν…  όταν … τότε τη χρεοκοπία την προκαλείς, τη χρεοκοπία τη διαλέγεις, δεν σου επιβάλλεται.

Με το σύστημα λοιπόν αυτό άθικτο, αλώβητο και προστατευόμενο από τους Ιδρυτές του,  οι ελπίδες για ανανέωση της πολιτικής ζωής, για αναγέννηση της ελληνικής Πολιτείας, για εκσυγχρονισμό των δομών και λειτουργιών του Κράτους, και για διατηρήσιμη ανάπτυξη και πρόοδο,  είναι απελπιστικά μηδαμινές.

Τα κόμματα, λένε, προβαίνουν σε ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Αναθέτουν μάλιστα σε νέα πρόσωπα υπεύθυνες κυβερνητικές ή κομματικές θέσεις. Η ανανέωση αυτού του τύπου αποτελεί πρόσχημα και καθαρή ψευδαίσθηση, γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο  τα πρόσωπα αλλά κυρίως η αλλαγή θεσμών και δομών της πολιτικής και κρατικής λειτουργίας. Τι να σου κάνουν οι νέοι και τα νέα πρόσωπα όταν καλούνται να υπηρετήσουν ένα σάπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής του; Μήπως οι σημερινοί παλαιοί πολιτικοί, ως ελπιδοφόροι νέοι δεν μπήκαν στην πολιτική; Μήπως παλαιότεροι αλλά και πρόσφατοι Πρωθυπουργοί ως νέοι και άφθαρτοι δεν κυβέρνησαν τη χώρα;

 

Τόσα χρόνια πολυδιάστατης κρίσης και οι πολιτικοί που άσκησαν ή ασκούν εξουσία, καμία πρωτοβουλία δεν ανέλαβαν για την εξάλειψη των στρεβλώσεων και των παθογενειών του πολιτικού συστήματος που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Απογοήτευση προκαλεί το γεγονός ότι ούτε η αντιπολίτευση παρουσιάζει προτάσεις για την εξάλειψη των γενεσιουργών αιτίων της κρίσης, λες και βολεύει τους πάντες η εξουσία να ασκείται μέσα από τους λαβύρινθους της αδιαφάνειας και της φαυλότητας.

Η πρωτοβουλία των « 58 » φάνηκε προς στιγμή ελπιδοφόρα. Κάτι νέο φάνηκε να γεννιέται. Γρήγορα όμως άρχισε να απογοητεύει. Φαίνεται ότι σταθερά πλέον οδεύει προς την αγκαλιά του παλαιοκομματισμού, αντί να ακολουθήσει ανεξάρτητη και αυτόνομη πορεία. Προς το παρόν ασχολείται με διαδικαστικά ζητήματα, όπως ποια σύμβολα και ονόματα κομμάτων και κινήσεων καθώς και ποια πρόσωπα θα περιληφθούν στο ευρωψηφοδέλτιο και με ποια αναλογία.   Στόχος, λένε, η ανασυγκρότηση της Κέντρο-Αριστεράς. Αύριο, ίσως, εκδηλωθεί ανάλογη κίνηση ανασυγκρότησης της Κέντρο-Δεξιάς. Να θυμίσω απλά ότι και η Κέντρο-Αριστερά και η Κέντρο-Δεξιά ανασυγκροτημένες  κυβέρνησαν τον τόπο και μάλιστα με εκλογικά, κατά καιρούς, ποσοστά και πάνω από 40%. Τα αποτελέσματα της πολιτικής τους τα βιώνουμε σήμερα κατά τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό. Προς τι λοιπόν οι κάθε είδους ανασυγκροτήσεις; Το μόνο που θα επιτύχουν είναι η διατήρηση μιας νοσηρής και φαύλης πολιτικής νοοτροπίας.

Ως εκ τούτου προβάλλει η ανάγκη άμεσης δημιουργίας ενός Νέου Πολιτικού Φορέα, από άφθαρτους πολιτικούς και τεχνοκράτες, πέρα και έξω από υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς,  που στόχος του θα είναι η εξάλειψη κάθε φαύλης πρακτικής και κουλτούρας και η ανασυγκρότηση της διαλυμένης οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι και μόνο έτσι η κρίση θα γίνει ευκαιρία για την αναγέννηση του τόπου. Η ελληνική κοινωνία αγωνιά και περιμένει μία τέτοια οραματική πρωτοβουλία.