ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Στην πιθανή συνεργασία του με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, πολιτικός επιστήμονας κ. Γιάννης Λούλης έχει ένα πολύ πειστικό επιχείρημα, το οποίο αναπτύσσει ο ίδιος στον πρόλογο του τελευταίου του βιβλίου «Ο Δρόμος προς την Άβυσσο» (εκδ. Καστανιώτης), όπου, μεταξύ άλλων, γράφει:  

«Ως τεχνοκράτης-επαγγελματίας στο χώρο της επικοινωνίας, με δράση στο πεδίο αυτό κυρίως στο εξωτερικό, συνεργάστηκα σε ζητήματα στρατηγικής επικοινωνίας με τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Επρόκειτο για την μοναδική αμιγώς επαγγελματική συνεργασία μου με αρχηγό κόμματος στην Ελλάδα. Την περίοδο της διακυβέρνησης της ΝΔ (2004-2009) δεν κατείχα οργανική θέση σε οποιονδήποτε βραχίονα της εξουσίας. Δεν υπήρξα ούτε είμαι πολιτικό πρόσωπο. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος κόμματος –οποιουδήποτε κόμματος. Δεν θεωρώ ότι ανήκω, περιοριστικά, σε κάποιον πολιτικό χώρο. Η όποια πολιτική οπτική μου ίσως να μπορεί να προσδιοριστεί ως κεντρώα, αν και αμφιβάλλω πλέον αν ο όρος αυτός έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Επίσης, το με ποιον πολιτικό συνεργάζομαι επικοινωνιακά προφανώς δεν με προσδιορίζει. Στην Κύπρο, λόγου χάριν, έχω συνεργαστεί και με τα δύο μεγάλα κόμματα. Αρχικά, συνεργάστηκα με τον ιδρυτή του κεντροδεξιού ΔΗ.ΣΥ. και Πρόεδρο της Δημοκρατίας  Γλαύκο Κληρίδη, καθώς και με τον πρόεδρο του ΔΗ.ΣΥ. Νίκο Αναστασιάδη. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές συνεργάστηκα με τον Γραμματέα του αριστερού (κομμουνιστικού) ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια. Πρόσφατα ξεκίνησα μια νέα συνεργασία με τον Νίκο Αναστασιάδη με αφετηρία τις βουλευτικές εκλογές του 2011».

Με βάση λοιπόν την παραπάνω τοποθέτηση, η συνεργασία ενός πολιτικού αναλυτή και επικοινωνιολόγου με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα είναι απολύτως θεμιτή. Πλην όμως, πίσω από το θεμιτόν του όλου θέματος, υπάρχουν και κάποιες άλλες παράμετροι που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Η πρώτη παράμετρος έγκειται στην σχέση του δρος Γιάννη Λούλη με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ο πρώτος ήταν επικεφαλής του Κέντρου Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης (ΚΠΕΕ) και υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, με μάλλον αγγλοσαξωνικά χρώματα την εποχή εκείνη. Πιστεύουμε έτσι ότι αυτή η καλή σχέση διατηρείται –και αυτό έχει σημασία: ιδού γιατί.

Ο Κώστας Καραμανλής, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, φέρει βαρέως την εκλογική ήττα του 2009 και σίγουρα δεν είναι αδιάφορος για την υστεροφημία του στην ελληνική πολιτική ζωή. Υπό αυτή την έννοια, η ύπαρξη μιας γέφυρας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει της προεδρικής εκλογής του Μαΐου 2015, κάθε άλλο παρά αδιάφορο τον αφήνει. Και αυτόν τον ρόλο γεφυροποιού ο δρ. Γιάννης Λούλης μπορεί κάλλιστα να τον παίξει. Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι κάποιοι βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ φιλικά προσκείμενοι στον Κώστα Καραμανλή, πιστεύουν ότι πρέπει να βοηθηθεί η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία γιατί αυτό θα συμβάλει και στο ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου στον κεντροδεξιό και κεντροαριστερό χώρο στην συνέχεια.

Στο ίδιο επίπεδο σκέψης κινείται και ο δρ. Γιάννης Λούλης, που πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει συμμάχους για να συγκυβερνήσει. Πιο αναλυτικά, ο πρώην σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή πιστεύει ότι, στο πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, κάπου 35%, έχει επιλέξει την αποχή ως εκδήλωση διαμαρτυρίας ενώ ένα άλλο τμήμα ευνοεί κυβερνήσεις συνεργασίας. Ειδικότερα, η κοινή γνώμη δεν θα ήταν αντίθετη με μία κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, ενδεχομένως με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα αλλά και με συμμετοχή της κεντροδεξιάς στο κυβερνητικό όχημα. 

Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν μας ότι ο γνωστός πολιτικός αναλυτής χρημάτισε και σύμβουλος της Αμερικανικής Πρεσβείας την περίοδο της προεδρίας Κλίντον στις ΗΠΑ, η συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ προσλαμβάνει και άλλες διαστάσεις, οι οποίες επίσης έχουν σημασία.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι το θέμα της συνεργασίας Λούλη-Τσίπρα ανέδειξε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» το Σαββατοκύριακο ο σύμβουλος της εφημερίδας και καταξιωμένος πολιτικός συντάκτης Νίκος Σίμος, χωρίς το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας –για πολλούς και διαφόρους λόγους– να πάρει διαστάσεις.