του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Όταν ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος ήταν στην αρχή της πρώτης θητείας του στον σημερινό Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας (ΣΕΒ), με άρθρο του στην εφημερίδα Εστία επεσήμαινε ότι ο Σύνδεσμος, πέρα από ομάδα πιέσεως, θα έπρεπε να γίνει και παραγωγός ιδεών –ιδιαίτερα δε τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, ο οποίος χαρακτηρίζεται από ανατροπές πρωτόγνωρες στην ιστορία του ανθρώπου.
Οι απόψεις του αυτές με οδήγησαν να ανταλλάξω κάποιες ιδέες με τον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ, ο οποίος όμως στην συνέχεια απορροφήθηκε από τα καθήκοντά του και τις ευρύτερες επαγγελματικές του δραστηριότητες.
Ως φαίνεται, όμως, αυτή η ανταλλαγή ιδεών κάπου αγκιστρώθηκε στην σκέψη του.
Έτσι, πριν λίγες ημέρες, σε μία συνάντηση με εκλεκτούς συναδέλφους, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος είπε μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα: «Ως ενεργός πολίτης, λοιπόν, δεν σάς κρύβω ότι παρακολουθώ με αυξανόμενη ανησυχία το μετεκλογικό τοπίο. Η ανασχηματισθείσα κυβέρνηση εκδηλώνει μιαν αντίληψη και κάποιες τάσεις που είναι οιονεί επικίνδυνες –και οικονομικά, και πολιτικά: μια διάθεση ροκανίσματος των έστω ατελών μεταρρυθμίσεων που έχουν γίνει και μετάθεσης αυτών που πρέπει να γίνουν. Οι μεταρρυθμίσεις όμως αυτές είναι τα προαπαιτούμενα για την βιώσιμη έξοδο από την κρίση και την ανάταξη του τόπου. Αυτή η διολίσθηση στον παλαιοκομματισμό και τον α λα καρτ λαϊκισμό κινδυνεύει να παγώσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να αυξήσει τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, να επιδεινώσει τις ήδη αφόρητες βιοτικές συνθήκες της κοινωνίας. Να δημιουργήσει νέες μαύρες τρύπες και νέα αδιέξοδα. Αν το κλίμα αυτό παγιωθεί, αν κυριαρχήσουν τα συμπτώματα πολιτικής παράλυσης, οι εκλογές το φθινόπωρο μπορεί να καταστούν αναπόφευκτες. Ίσως, τότε, να αποτελούν και την υγιέστερη διέξοδο».
Στην συνέχεια, αφού εξέφρασε τις αμφιβολίες του για την βιωσιμότητα του χρέους, ο απελθών πρόεδρος του ΣΕΒ προχώρησε στο δια ταύτα των σκέψεών του, που προοιωνίζουν και τις μελλοντικές πρωτοβουλίες του:
«Όλοι σήμερα αντιλαμβάνονται, καθώς καταλαγιάζει ο εκλογικός κουρνιαχτός, ότι έχουμε μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μας για την πραγματική έξοδο από την κρίση. Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει ξεπεραστεί για έναν απλό λόγο: η μνημονιακή συνταγή είναι αδιέξοδη –και η αντιμνημονιακή καταγγελία δεν αρκεί. Για να υπάρξει γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να συνομολογήσουμε ότι: α) φιλολαϊκή πολιτική με δανεικά δεν γίνεται, β) δημοσιονομική σταθερότητα με ανθρωπιστική κρίση δεν νοείται, γ) ανάπτυξη με τους παλιούς τρόπους, με τις ίδιες αντιλήψεις και κρατικές δομές, δεν είναι δυνατή. Το πρόβλημα της κρίσης που βιώνουμε ήταν εξ αρχής, στον πυρήνα του, πολιτικό. Πολιτικό παραμένει και σήμερα, σε ένα σκηνικό που κινδυνεύει να γίνει αδιέξοδο.»
Δυο λόγια, κλείνοντας, για το επενδυτικό μέρος των δραστηριοτήτων μου, που έδωσε λαβή σε πολλά δημοσιεύματα τούτες τις ημέρες. Πήρα την πρωτοβουλία να ιδρύσω και να χρηματοδοτήσω ως βασικός επενδυτής ένα επενδυτικό fund της πιο σύγχρονης μορφής, ικανό να προσελκύσει και ξένα κεφάλαια. Στελεχώνεται με τα καταλληλότερα πρόσωπα για να το τρέχουν. Στόχος μας είναι η μακρόχρονη επένδυση σε μεσαίες επιχειρήσεις με δυναμισμό και προοπτική και στους ανθρώπους που τις διοικούν με πάθος, μεράκι και δημιουργικές ιδέες. Είναι επένδυση διαρκείας σε μια νέα επιχειρηματικότητα με εθνικές ρίζες και διεθνείς προδιαγραφές. Είναι συγχρόνως ένα στοίχημα ενάντια στην κρίση με μοχλό τις παραγωγικές και ανταγωνιστικές δυνάμεις του τόπου».
Από τα λόγια που προηγούνται γίνεται πλέον ηλίου φαεινότερον ότι, εν ευθέτω χρόνω, το μόρφωμα σκέψεως που έχει δημιουργήσει ο Έλληνας πρώην βιομήχανος θα παράξει αύριο και πολιτικές ιδέες, που θα αναζητούν την ανάλογη εκπροσώπηση. Δεν αποκλείεται καθόλου αυτό το think tank να τροφοδοτήσει με σκέψεις, ιδέες και πολιτικές λύσεις ένα μελλοντικό κόμμα που θα εκφράζει απόψεις τις οποίες δεν εκφράζουν τα σημερινά πολιτικά κόμματα.
Η κίνηση Δασκαλόπουλου είναι στην ίδια λογική με τις κινήσεις Θεοδωράκη και Μώραλη-Μαρινάκη.
Ο Θεοδωράκης ίδρυσε ένα κόμμα, το Ποτάμι, που φιλοξενεί υποψηφίους που δεν προέρχονται από την πολιτική. Οι Μώραλης-Μαρινάκης έκαναν το ίδιο στις δημοτικές εκλογές, κερδίζοντας τον Δήμο του Πειραιά. Και οι δύο καλύπτουν κενά που αφήνουν τα πολιτικά κόμματα. Και οι δύο εντάσσονται σε μια νέα διαδικασία ίδρυσης πολιτικών κομμάτων από μη πολιτικούς.
Κάτι παρόμοιο είναι και η κίνηση Δασκαλόπουλου και αναμένεται ότι θα υπάρξουν ανάλογες κινήσεις και από άλλους, καθώς αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των απογοητευμένων από την πολιτική.
Το ερώτημα που αιωρείται είναι αυτό των αιτίων της απογοήτευσης. Η απάντηση στην περίπτωση αυτή είναι πολυσύνθετη και θα πρέπει να δει κανείς τα βαθύτερα αίτια που την υπαγορεύουν. Υπάρχει απογοήτευση γιατί το παρόν πολιτικό σύστημα χρεωκόπησε, ή μήπως η χρεωκοπία του δημιουργεί απογοητευμένους επειδή στερεί κάποιους από παροχές και άλλα τινα;
Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό, γιατί είναι πολύ σοβαρό και άρα δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο εύκολων ερμηνειών
