Του Φάνη Ζουρόπουλου*
Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου για το πιθανό σενάριο της επίσπευσης των Προεδρικών εκλογών, με πιθανή ημερομηνία τον Οκτώβριο, προκειμένου ο Σαμαράς να ξεπεράσει τον σκόπελο και να εξαντλήσει την τετραετία ώστε να μην ανατραπούν και οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, οι εξελίξεις που ακολούθησαν όμως ενίσχυσαν και πάλι το άλλο σενάριο των πρόωρων βουλευτικών εκλογών...
Οι πρώτες ημέρες της μετασχηματισθείσας κυβέρνησης επιβεβαίωσαν τους φόβους μου γι’ αυτό: Η μεν Ν.Δ. με τον ανασχηματισμό προς την κατεύθυνση της λαϊκής Δεξιάς, το ΠΑΣΟΚ με την επανεμφάνιση στα παρασκήνια του βαθέως κινήματος και ο ΣΥΡΙΖΑ με την εμφάνιση στο προσκήνιο των διεφθαρμένων προσώπων του σεσηπότος συνδικαλισμού του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν στέγη σ’ αυτόν έτοιμα να δράσουν στον “τομέα” τους μόλις χρειασθεί, έδωσαν και πάλι το βροντερό παρόν τους... Ο καθένας με το δικό του σκοπό:
Η Ν.Δ. με την εμμονή να ξανακερδίσει τα απολωλότα πρόβατα των εξαφανιζομένων Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το ΠΑΣΟΚ με το να επαναφέρει τα ερίφια που βρήκαν “στρούγκα” στο ΣΥΡΙΖΑ και ίσως να ψαρέψει και κάτι από την ΔΗΜΑΡ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει τις δυνάμεις του και να αρπάξει ότι μπορεί από παντού, ακόμα και από την Χρυσή Αυγή.
Φανταστείτε λοιπόν σε τι είδους προεκλογικό αγώνα μπορεί να βυθισθεί η χώρα αν πάμε σε πρόωρες βουλευτικές, που θα πάνε οι ελάχιστες έστω θυσίες και μεταρρυθμίσεις που έγιναν και τι θα απογίνει το πρωτογενές πλεόνασμα που με τόσο κόπο εξοικονομήσαμε. Μία κόλαση θα είναι, όπου θα συγκρουστεί η λαϊκιστική Δεξιά με τον αριστερό ιδεοληπτικό λαϊκισμό -όπως επισημαίνει πολύ σωστά και ο Αλέκος Παπαδόπουλος- όπου ο οικονομικός και κοινωνικός κίνδυνος είναι ορατός.
Εκτός αυτού προσπαθήστε να καταλάβετε με τι θα βρεθεί αντιμέτωπο όποιο κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων (το πιθανότερο) κατορθώσουν να σχηματίσουν βιώσιμη κυβέρνηση.
Ποια θα μπορούσε λοιπόν να ήταν η λύση μέσα σ’ αυτό το χάος, που επικρατεί στο πολιτικό μας σύστημα αλλά και στην κοινωνία εφ’ όσον οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν μπορούν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν σχετικά με την εθνική διαπραγμάτευση για το χρέος, για την εξωτερική μας πολιτική, την πρόκληση μιας στρατηγικής σχέσης με την Κίνα, την Θράκη, το αέριο του Αιγαίου και πολλά ακόμα;
Η λύση είναι μία και μακάρι να την αντιληφθεί ο πρωθυπουργός, στα χέρια του οποίου βρίσκεται στην κυριολεξία η τύχη της χώρας. (Όπως το έφερε η συγκυρία, ο Σαμαράς βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας σε μία από τις δυσκολότερες φάσεις της ιστορίας της από το 1821 και μετά και πολύ κοντά από το να την οδηγήσει στην καταστροφή και να χαρακτηρισθεί ένοχος εσχάτης προδοσίας ή να την βάλει σ’ ένα δρόμο σωτηρίας και να ανακηρυχθεί εθνικός ηγέτης).
Ας αλλάξει λοιπόν εδώ και τώρα τον εκλογικό νόμο υιοθετώντας την απλή αναλογική. Να καταργήσει το μπόνους των 50 εδρών, για να κατανεμηθούν οι έδρες βάσει της πραγματικής δύναμης των κομμάτων και τελικά της αληθινής βούλησης των πολιτών. Και ας κρατήσει μόνο ένα κατώφλι εισόδου στη Βουλή, όπως το 3% που ισχύει σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Ακόμα και αν δεν δεχθεί μία τέτοια πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νόμος μπορεί να ψηφισθεί μόνο από την συγκυβέρνηση και να εφαρμοσθεί από τις μεθεπόμενες εκλογές, που όλα δείχνουν ότι δεν θα αργήσουν. Είναι σίγουρο ότι και ο Τσίπρας και οι εκλογομάγειρες του ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκασθούν να καταφύγουν σ’ αυτές διότι και με το μπόνους των 50 εδρών το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία.
Όσοι θεωρούν ότι η λύση αυτή είναι μικροκομματική απλά δεν μπορούν να δουν μακριά! Ο χαμηλός δικομματισμός και κυρίως η πολυδιάσπαση που παρατηρείται σε όλες τις τελευταίες αναμετρήσεις, δείχνουν ότι η απλή αναλογική είναι το μόνο εκλογικό σύστημα που θα αμβλύνει την πόλωση και θα απομακρύνει τον κίνδυνο μιας εθνικής τραγωδίας. Γιατί θα υποχρεώσει τα κόμματα εξουσίας να βρουν έναν κοινό τόπο για να συγκυβερνήσουν, αυξάνοντας έτσι και την διαπραγματευτική τους ισχύ έναντι των εταίρων και των δανειστών μας.
Στο κάτω - κάτω μια ζωή θυμάμαι την Αριστερά να ζητάει την απλή αναλογική, μετά την μεταπολίτευση μάλιστα είναι το πάγιο αίτημά της. Ας το ικανοποιήσει λοιπόν η “επάρατος δεξιά” και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Και μια μικρή λεπτομέρεια που ξεχνούν όσοι σεναριολογούν για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας:
Το άρθρο 32 του Συντάγματος όντως προβλέπει την διάλυση της Βουλής όταν δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο, παράλληλα όμως υποχρεώνει την επόμενη Βουλή να αναδείξει Πρόεδρο Δημοκρατίας πριν σχηματισθεί κυβέρνηση και μάλιστα όχι με 151 ψήφους όπως πιστεύουν οι περισσότεροι...
“Αν δεν επιτευχθεί ούτε η πλειοψηφία των 151 ψήφων, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμα μία φορά μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και εκλέγεται Πρόεδρος αυτός που συγκέντρωσε την σχετική πλειοψηφία” αναφέρει επί λέξει το άρθρο.
Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια;
Σημαίνει ότι αν τελικά το σενάριο των εκλογών επιβεβαιωθεί το κόμμα που θα τις κερδίσει θα μπορεί να βγάλει Πρόεδρο Δημοκρατίας όποιον θέλει, χωρίς καν να αρχίσουν οι διερευνητικές εντολές σχηματισμού κυβέρνησης! Δηλαδή, αν τις εκλογές τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας θα μπορεί να “επιβάλλει” Πρόεδρο ακόμα και τον... Λαφαζάνη χωρίς να χρειάζεται συναίνεση άλλων κομμάτων. Το ίδιο βέβαια θα γίνει αν πρώτη έλθει η Ν.Δ.
Μικρή λεπτομέρεια στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά με μεγάλη σημασία αν η χώρα μπει σε ένα φαύλο κύκλο ακυβερνησίας και διαδοχικών εκλογών, που θα προκύψει μόνο αν δεν επέλθει μία μίνιουμ συμφωνία των κομμάτων σ’ ένα κοινό σχέδιο για την ανάταξη της χώρας.
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
