του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Θα πρέπει να είναι βαθειά νυχτωμένοι όσοι πιστεύουν ότι η Χαμάς μπορεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Θα ήταν ωσάν να διαπραγματευόταν την εποχή της ποτοαπαγόρευσης ο Αλ Καπόνε με τον Έλλιοτ Νες εκεχειρίες, ανακωχές κα άλλα παρόμοια. Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι οι ηγέτες των Παλαιστινίων ποτέ δεν αποδέχθηκαν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, άρα επιμένουν ότι το παλαιστινιακό πρόβλημα θα λυθεί μόνον μέσω «ένοπλου αγώνα», ήτοι με προσφυγή στην τρομοκρατία. Αυτή η τελευταία είναι και το αποτελεσματικότερο όπλο, μετά τις συντριπτικές ήττες των Αράβων στις πολεμικές προσπάθειες κατά του Ισραήλ.
Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η οποία δημιουργήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τα αραβικά κράτη, με την βοήθεια και της Σοβιετικής Ενώσεως, πριν το 1967, ποτέ δεν είχε ζητήσει να δημιουργηθεί Παλαιστινιακό κράτος, γιατί τότε η Δυτική Όχθη και η Γάζα ήταν ακόμη σε αραβικά χέρια. Και επειδή σκοπός της ήταν η εξαφάνιση του Ισραήλ και όχι η γειτονική συνύπαρξη με αυτό, δεν επέμεινε στην δημιουργία ξεχωριστού παλαιστινιακού κράτους. Η αξίωση αυτή κατατέθηκε μετά το 1967, όταν διαπιστώθηκε ότι το εβραϊκό κράτος δεν ήταν δυνατόν να καταστραφεί με την πρώτη.
Έτσι, οι εχθροί του Ισραήλ –που ήσαν ταυτοχρόνως και δυνητικοί αντίπαλοι της Δύσης, της δημοκρατίας και όλων των αρχών που άπτονται του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων– έναν και μόνο στόχο είχαν και έχουν βεβαίως. Την με κάθε μέσο υπονόμευση του εβραϊκού κράτους σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, οικονομικό, επικοινωνιακό και κοινωνικό. Υπό αυτή την έννοια, οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις και τρομοκρατικές επιχειρήσεις στην Μέση Ανατολή μοναδικό στόχο έχουν την χρησιμοποίηση του Ισραήλ ως σάκκου του μποξ στην αντιπαράθεση του ισλαμισμού με την Δύση και ευρύτερα με κάθε έννοια που οδηγεί τον άνθρωπο στην ελευθερία, την κοινωνία δικαίου και την αξιοπρέπεια.
Όπως αποδεικνύεται σταδιακά από την εξέλιξη της περίφημης «αραβικής άνοιξης», τα αυταρχικά καθεστώτα του ισλαμικού κόσμου είναι ανεπίδεκτα δημοκρατίας. Δεν την αντέχουν και δεν έχουν καμμιάν απολύτως παράδοση σε αυτήν. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα «Προλεγόμενα» του μεγάλου Άραβα φιλοσόφου Ιμπν Καλντούν, γραμμένα πριν 600 χρόνια, και θα καταλάβει πολλά αναφορικά με νοοτροπίες, συμπεριφορές και πρακτικές που ισχύουν στον αραβικό χώρο.
Ο αραβικός κόσμος σήμερα, παρά τον αμύθητο πλούτο του, παραπαίει γιατί ποτέ δεν θέλησε να παρακολουθήσει την Ιστορία. Αντί να χρησιμοποιήσει τα τρισεκατομμύρια δολλάρια που συσσώρευσε στα ταμεία του για να οικοδομήσει κράτη ευημερίας και δικαίου, προτίμησε να χρηματοδοτεί αφειδώς τρομοκρατικές επιχειρήσεις κατά της Δύσης και πολέμους κατά του Ισραήλ. Ακόμα, απίστευτα κεφάλαια τοποθετήθηκαν σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις και σε ισλαμικά ιδρύματα που μόνον το μίσος εναντίον του άλλου γνωρίζουν να καλλιεργούν και να διαδίδουν. Δεν πρέπει, εξάλλου, να παροράται το γεγονός ότι, από τις πρώτες γραμμές του, το Κοράνι χωρίζει τον κόσμο σε αυτόν του Ισλάμ (dar-al-islam) και σε αυτόν του πολέμου (dar-al-harb), με τον τελευταίο να νομιμοποιεί την βία και σε θρησκευτικό επίπεδο. Το γεγονός αυτό από μόνο του δίνει θρησκευτική νομιμοποίηση στην τυφλή και θρασύδειλη βία των φανατικών ισλαμιστών, οι οποίοι σήμερα κερδίζουν σταθερά έδαφος στον αραβικό κόσμο.
Πρόθεσή τους, βέβαια, δεν είναι ούτε η πρόοδος ούτε η ευημερία των Αράβων. Τα ισλαμικά κινήματα, με κυριότερο αυτό των Αδελφών Μουσουλμάνων, από το οποίο προέρχεται και η Χαμάς, στόχο έχουν την καλλιέργεια του μίσους απέναντι στην Δύση και τον εκπρόσωπό της στην Μέση Ανατολή, το Ισραήλ. Από τις συμφωνίες του Όσλο και μετά, η Χαμάς δεν παύει να διοργανώνει και να επιχειρεί τρομοκρατικές ενέργειες κατά του Ισραήλ, αρκετές από τις οποίες είναι «επιχειρήσεις αυτοκτονίας». Από το 1984 έως το 2004 η Χαμάς οργάνωσε και εκτέλεσε πάνω από 26 παρόμοιες επιχειρήσεις μέσα στην καρδιά του Ισραήλ (Τελ Αβίβ, Ιεροσόλυμα), προκαλώντας βίαιους θανάτους αθώων –τους οποίους βέβαια κανείς δεν θυμάται σήμερα.
Το καλοκαίρι του 2005, η αποχώρηση από την Λωρίδα της Γάζας του ισραηλινού στρατού προσφέρει μία μοναδική ευκαιρία στην σουνιτική οργάνωση να εγκατασταθεί πολιτικά στην περιοχή και να τρομοκρατεί έναν πληθυσμό που είναι απόλυτα εθισμένος στην βία και την αβεβαιότητα. Αρνούμενη έτσι να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η (πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενη από το Ιράν και κάποιες άλλες χώρες) Χαμάς εξαγοράζει συνειδήσεις εντός και εκτός Λωρίδας της Γάζας και, πέρα από την εξαφάνιση του Ισραήλ, βάζει στόχο και την εξάρθρωση της Παλαιστινιακής Αρχής, η οποία, υπό τον Μαχμούτ Αμπάς, επιδιώκει να εκδημοκρατήσει τους παλαιστινιακούς θεσμούς, και διοργανώνει δημοτικές και βουλευτικές εκλογές. Μέσα από ένα όργιο λαϊκισμού, βίας και κατασυκοφάντησης της παλαιστινιακής οργάνωσης Φατάχ, η Χαμάς καταφέρνει να κερδίσει αμφότερες τις εκλογικές αναμετρήσεις και στις αρχές του 2007 συμμετέχει σε μία κυβέρνηση με 18 υπουργούς –από την οποία, όμως, απουσιάζει η Φατάχ, που αρνείται την συμμετοχή της.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζουν έντονες ενδοπαλαιστινιακές συγκρούσεις ανάμεσα στην Χαμάς και στην Φατάχ, οι οποίες καταλήγουν στην κυριαρχία της τρομοκρατικής οργάνωσης στην Λωρίδα της Γάζας. Η επικράτηση αυτή συνοδεύεται από συνεχείς προκλήσεις κατά του Ισραήλ, το οποίο στις 27 Δεκεμβρίου 2008 ξεκινά την επιχείρηση «σκληρός μόλυβδος», η οποία λήγει στις 20 Ιανουαρίου 2009, αφήνοντας πίσω 1.300 νεκρούς και 3.500 τραυματίες.
Αυτός, εξάλλου, είναι και ο στόχος της Χαμάς. Η οργάνωση αυτή σε καμμία περίπτωση δεν θέλει ειρήνευση και δημοκρατική συνύπαρξη στην περιοχή. Χαίρεται όταν οι Ισραηλινοί, εις αντίποινα, σκοτώνουν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους. Με τους νεκρούς αυτούς η Χαμάς δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για να καλλιεργήσει την ιδεολογία του μίσους απέναντι στο Ισραήλ και την Δύση γενικότερα.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι, πέρα από αυτή την διάσταση, τα ηγετικά στελέχη της Χαμάς είναι παράλληλα και επαγγελματίες της τρομοκρατίας, την οποία και συνδυάζουν με το οικονομικό έγκλημα. Όπως προκύπτει από τα αρχεία της Ιντερπόλ, του FBI και των γαλλικών RG (Renseignements Generaux) πριν συγχωνευθούν και δημιουργηθεί η Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας, οι ισλαμικές οργανώσεις, με πρώτη την Αλ-Κάϊντα, διακινούν το 60% των ναρκωτικών που κυκλοφορούν στον πλανήτη και ο τζίρος τους εκτιμάται περί τα 20 δισεκατ. δολλάρια.
Μπροστά λοιπόν σε παρόμοιο πακτωλό χρημάτων, οι ισλαμιστές θα ήσαν ηλίθιοι να αφήσουν τον γάμο και να πάνε για τα πουρνάρια της ειρήνης. Με βασικές του έδρες την περιοχή του Σαχέλ στην Αφρική, το Αφγανιστάν, την Τσετσενία, την βόρειο Κίνα και εσχάτως την Λιβύη, το ναρκο-ισλάμ συνιστά θανάσιμο κίνδυνο για τις δημοκρατίες μας, στις οποίες πολλοί είναι πλέον αυτοί που περί άλλα τυρβάζουν.
Επίσης, με περίπου 60 εκατομμύρια μουσουλμάνους που σήμερα βρίσκονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Μεγάλη Βρεταννία, η Γερμανία και η Ισπανία, το Ισλάμ έχει πλέον και γερές δυνατότητες αποσταθεροποίησης των δυτικών κοινωνιών, καλλιεργώντας τον φόβο και το μίσος. Επίσης, με αφορμή τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία, σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ολλανδία, πληθαίνουν οι περιπτώσεις νέων που ασπάζονται τον ισλαμισμό και γίνονται «τζιχαντιστές». Μόνον στο Βέλγιο έχουν καταγραφεί 60 τέτοιες περιπτώσεις, ενώ πολύ θόρυβο προκάλεσε και η εν ψυχρώ δολοφονία στο Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών τριών αθώων τουριστών από μαροκινής καταγωγής Βέλγο(;) τζιχαντιστές.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το Ισραήλ, με την τελευταία επιχείρησή του στην Λωρίδα της Γάζας, έπεσε σε μία καλοστημένη επικοινωνιακή παγίδα της Χαμάς, η οποία ήθελε να αναδείξει το μίσος στον μεγάλο νικητή της αντιπαράθεσης –και το κατάφερε. Διότι, από την μία πλευρά, έπληξε καίρια την εικόνα του εβραϊκού κράτους διεθνώς και, από την άλλη, μέσω της καλλιέργειας του μίσους και της βίας, απομακρύνει κάθε περίπτωση ειρήνευσης στην περιοχή. Και αυτή την τελευταία το Ισραήλ θα την έχει ανάγκη, γιατί όλα δείχνουν ότι και οι δυτικοί φίλοι του είναι προβληματισμένοι με κάποιες στρατηγικές επιλογές του. Κατά συνέπεια, μύρια έπονται.
