Πως θα ξημερώσει η 26η Ιανουαρίου;

Φθάσαμε σε απόσταση αναπνοής από την κρίσιμη Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015 και στους ανά την Επικράτεια καφενέδες (όπως έλεγε ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος), ο κύβος έχει ριφθεί... 

Εννοώ ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει «τοποθετηθεί» δίνοντας ένα στίγμα προς τα που θα ψηφίσουν. Αν έχεις μια σχετική εμπειρία από εκλογές μπορεί να πιάσεις και την πλειοψηφική τάση, προς τα πού δηλαδή πάει το ρεύμα. 

Έτσι και τώρα, παρακολουθώντας τις κινήσεις εκείνων οι οποίοι μια ζωή πάνε προς την διαμορφούμενη εξουσία, τους σφουγγοκωλάριους, αυτούς που πάντα θέλουν να είναι ευνοούμενοι της εκάστοτε εξουσίας, τα μέσα ενημέρωσης και γενικά τους κρατικιστές κωλοτούμπες που ψηφίζουν με αντιπαροχή ρουσφέτια και όχι ιδεολογία ή εθνικό συμφέρον βλέπεις που πάει η δουλειά!

Από την άλλη, όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ένα υψηλό ποσοστό αναποφάσιστων (περίπου 760.000) που σε ποσοστό 70% είναι φιλοευρωπαίοι, μέσης και ανώτερης παιδείας, που θεωρούν ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει σε φιλοευρωπαϊκή τροχιά γιατί εκεί βρίσκεται το μέλλον της. 

Αυτό το 13% λοιπόν του εκλογικού σώματος που αποφασίζει τελευταία στιγμή, ακόμα και πάνω από την κάλπη (!) θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τους πείσει αυτούς παίρνει και πανηγυρικά την αυτοδυναμία, αν όχι η σημερινή του δημοσκοπικά διαμορφωμένη πρωτιά ανατρέπεται και χάνει και τα... αυγά και τα καλάθια...

Αν είναι κάτι που αρέσει σ’ αυτούς του 760.000 αναποφάσιστους από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως το κατεστημένο της μεταπολίτευσης, το εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσαν και με γεροντικό πείσμα γραπωμένο από τις καρέκλες του, πρέπει να φύγει, να οδηγηθεί σε μία ατιμωτική ή τιμητική (δεν έχει και πολύ σημασία) συνταξιοδότηση. 

Και να αντικατασταθεί από ένα φρέσκο, τελείως διαφορετικό μοντέλο, μεταρρυθμιστικό, φιλοευρωπαϊκό, αναπτυξιακό, απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος.

Αυτό και μόνο όμως, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο στρατός κατοχής που τον στηρίζει δεν έχει κανένα άλλο διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο να προτείνει, σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Π.χ.:

Επαγγέλλεται καινούργιες παραγωγικές δομές και σχέσεις; Εναλλακτικό τρόπο δημιουργίας και διαχείρισης του κοινού πλούτου; 

Μπαίνει στον κόπο να υποσχεθεί έστω στους πολίτες ότι θα θέσει την Ελλάδα σε μια νέα τροχιά; Οτι θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της και θα της δώσει ρόλο διακριτό και ελκυστικό στην Ευρώπη του 21ου αιώνα; 

Τίποτα από τα παραπάνω. Το μόνο το οποίο τάζει είναι πως το κράτος δια των φορολογικών ελαφρύνσεων, των μισθολογικών αναπροσαρμογών και ενδεχομένως των προσλήψεων (με την νεκρανάσταση ακόμα-ακόμα της κρατικής Ολυμπιακής), θα αποκαταστήσει τα εισοδήματα των πολιτών. 

Πως η έξοδος από την κρίση σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο δεν θα έρθει μέσα απ’ την ανάπτυξη αλλά από τα λεφτά τα οποία θα μοιράζει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στους οικονομικά ασθενείς!... 

Και χωρίς να μπορεί να μας πείσει που θα βρεί επιτέλους αυτά τα λεφτά...

Αρα αυτοί οι σιωπηλοί και σκεπτόμενοι αναποφάσιστοι θα δώσουν την «κάποια λύση», όπως λέει και ο Καβάφης... 

Ας δούμε όμως τα τρία πιθανά ενδεχόμενα μπροστά στα οποία μπορεί να βρεθούμε το βράδυ της Κυριακής (και τις επιπτώσεις τους), ξεκινώντας από το πιο απίθανο, με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα (συμφωνώντας απόλυτα με την ίδια εκτίμηση που έκανε ο Απ. Δοξιάδης):

α) Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει τις εκλογές. Εχοντας πιέσει ασφυκτικά για να πάμε στις κάλπες, και αποδίδοντας στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τη μεσιανική σημασία της άμεσης λύτρωσης της Ελλάδας από τα «μνημόνια», αλλά και της αρχής της «απαλλαγής της Ευρώπης από τον νεοφιλελευθερισμό», κατά τη διατύπωσή του, ο μύθος του Τσίπρα θα αρχίσει από το άλλο πρωί να ξεφουσκώνει. 

Οποιος βάζει πολύ ψηλούς στόχους, αν πέσει, πέφτει άσκημα.

β) Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές με αυτοδυναμία. Αυτό το σενάριο είναι πιθανότερο του πρώτου. Αν συμβεί, στις 26 Ιανουαρίου ο Τσίπρας έρχεται καταμέτωπος με το δίλημμα: να κάνεις ή να μην κάνεις κωλοτούμπα; 

Προσπαθήστε να σκεφτείτε μια κυβέρνηση Τσίπρα της πλήρους κωλοτούμπας -και από όσα λένε οι δανειστές, η κωλοτούμπα θα πρέπει, αν γίνει, να είναι ολοκληρωτική. 

Τη φαντάζεστε να φέρνει στη Βουλή μέτρα περικοπών και φόρων για να καλύψει τις απαιτήσεις της τρόικας, που προκύπτουν ακόμη και χωρίς το λεγόμενο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»; 

Η, πιστεύει κανείς ότι οι βουλευτές του Αριστερού Ρεύματος θα ψηφίσουν, για παράδειγμα, υπέρ των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων; 

Αν ο Τσίπρας πάρει το ρίσκο να επιχειρήσει κωλοτούμπα, η αυτοδυναμία του ουσιαστικά καταργείται: από την επομένη θα αναγκαστεί να συγκυβερνά με ένα κάθετα εχθρικό Αριστερό Ρεύμα. 

Πόσο μπορεί να μείνει έτσι στην εξουσία; Αν πάλι ο Τσίπρας δεν κάνει την κωλοτούμπα, η οικονομική κατάρρευση είναι θέμα ημερών. 

Το λεγόμενο «ατύχημα», που φοβόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, που γίνεται από την αδυναμία των τραπεζών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους σε μετρητά, το έχουμε αποφύγει ως τώρα μόνο λόγω της συνεχούς κάλυψης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζα. 

Αλλά η ΕΚΤ δήλωσε πρόσφατα ότι θα στηρίζει τις ελληνικές τράπεζες μόνο «όσο η χώρα είναι σε πρόγραμμα». Χωρίς αυτήν, το «ατύχημα» δεν αποφεύγεται. 

Κατά συνέπεια, θεωρώ εντελώς απίθανο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την απόφαση για ρήξη με την Ευρώπη όλη επάνω του. 

Η μόνη διέξοδος, αν έχει αυτοδυναμία, θα είναι να μεταφέρει το πρόβλημα στον ελληνικό λαό, είτε με δημοψήφισμα, όπως έχει επανειλημμένα προαναγγείλει, είτε με νέες εκλογές, θέτοντας πλέον ως εκλογικό πρόγραμμα τη σύγκρουση. 

Οι δημοσκοπήσεις για το τεράστιο ποσοστό των ελλήνων που δε θέλουν να θιγεί η θέση μας στην Ευρώπη δείχνει ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα το χάσει. 

Αλλά και εκλογές αν προκηρύξει, με τέτοια ατζέντα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει χαμένος. Βέβαια ο Τσίπρας θα έχει διασώσει το επαναστατικό του προφίλ, πιθανότατα παραμένοντας αρχηγός μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης πολύ πιο αδύναμης, αλλά τουλάχιστον ιδεολογικά καθαρής, με πρόσθετα εύσημα από τους συντρόφους του, Έλληνες και ξένους, για το θάρρος του. 

Με αυτή την έννοια, το δημοψήφισμα ή οι δεύτερες εκλογές μάλλον προσφέρουν την καλύτερη λύση για την προσωπική σωτηρία του Τσίπρα. 

Αλλά όχι και για την παραμονή του στην εξουσία.

γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές χωρίς αυτοδυναμία. Αυτό είναι σήμερα το πιθανότερο σενάριο. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν τέσσερα ενδεχόμενα:

Το πρώτο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθήσει να κυβερνήσει με κάποιο από τα κόμματα του κεντρώου/κεντροαριστερού χώρου. 

Είναι βέβαιο ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα του ασκηθούν έντονες πιέσεις από τον κυβερνητικό του εταίρο να λογικευτεί. 

Αν τον κάνει, θα έχει βέβαια τη δικαιολογία ότι «φταίνε οι κεντρώοι/κεντροαριστεροί». Από εκεί και πέρα όμως ο Τσίπρας θα πλέει ανάμεσα στη Σκύλλα του Αριστερού Ρεύματος και τη Χάρυβδη ενός ή δύο μικρότερων κομμάτων, που δε θα έχουν καμία διάθεση να αυτοκτονήσουν πολιτικά, συμβάλλοντας στην καταστροφή της χώρας. 

Πόσο μπορεί να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με τέτοια ισορροπία;

Το δεύτερο σενάριο είναι να ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι εκλογές. Σε αυτό το ενδεχόμενο, όπως όλα δείχνουν, υπάρχει τεράστια πιθανότητα οι ευρωπαίοι να ζητήσουν αμέσως εγγυήσεις από τα κόμματα εξουσίας, ότι θα παραμείνουν στο πρόγραμμα. 

Αν ο Τσίπρας τις δώσει, η κωλοτούμπα του θα είναι προεκλογική, και θα υποστεί μεγάλες απώλειες προς τα αριστερά. Αν δεν τις δώσει, προσφέρει βούτυρο στο ψωμί των ξεκάθαρα ευρωπαϊκών κομμάτων, και χάνει προς το κέντρο. 

Και στα δυο ενδεχόμενα, οι επαναληπτικές εκλογές είναι σχεδόν σίγουρα χαμένες. Αλλά και πάλι, η λύση μιας μικρότερης αλλά ιδεολογικά καθαρής αντιπολίτευσης φαντάζει ίσως για τον ίδιο το μικρότερο κακό.

Το τρίτο ενδεχόμενο είναι να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση με το ΚΚΕ. Στα πλαίσια της τωρινής συζήτησης είναι ένα σενάριο που αποκλείει την κωλοτούμπα. Αλλά με τι αντάλλαγμα;

Το τελευταίο σενάριο που μπορώ να φανταστώ θα είναι μια κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει τη Νέα Δημοκρατία. Αυτή την πιθανότητα ο Τσίπρας την αρνείται σήμερα με το ίδιο πάθος που αρνείται το ΚΚΕ τη συνεργασία μαζί του. 

Αν όμως ξαφνικά βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, θα εμμείνει στο πάθος του; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες προτιμούν, κατά πλειοψηφία, ένα τέτοιο σενάριο. 

Aλλά το έντονο πολωτικό κλίμα της αντιπαράθεσης, η απουσία κουλτούρας συναίνεσης στην πολιτική μας, και κυρίως η ακραία αντιμνημονιακή ρητορική στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τη δημοσκοπική του έκρηξη, κάνουν μια τέτοια προοπτική μάλλον απίθανη.

Να το λοιπόν, ατόφιο, το Παράδοξο της Κωλοτούμπας: αν ο Τσίπρας την κάνει, χάνει τη φήμη του ως εμβληματική μορφή της διεθνούς αριστεράς, μεγάλο μέρος του κόμματός του, και άρα την εξουσία. 

Αν δεν την κάνει, πιθανότατα οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή - και μαζί φυσικά τον εαυτό του και το κόμμα του... 

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)