του Γιώργου Προκοπάκη*
Η προπαγάνδα της
κυβέρνησης –η οποία, με την αμέριστη συμπαράσταση των ολιγαρχών των ΜΜΕ και του
Τύπου, μάς έχει πάρει τα αυτιά– συνοψίζεται στο απλό:
1) Ζητάμε μία παράταση
χρόνου να διαμορφώσουμε συνολικές προτάσεις και να διαπραγματευθούμε επ’ αυτών.
2) Δεν θέλουμε χρήματα από κανέναν, δεν θέλουμε δάνεια.
Όλα αυτά τα δάνεια που
έχουμε πάρει δεν έπρεπε να είχαν δοθεί.
Άρα, εύλογο το αίτημά μας, μιας και δεν
επιβαρύνει τους ευρωπαίους φορολογούμενους.
3) Τα μόνα που ζητάμε είναι 1,9
δισεκατ. ευρώ από τις Κεντρικές Τράπεζες της ευρωζώνης, που μάς τα οφείλουν
και την άδεια να δανειζόμαστε όσο θέλουμε από τις δικές μας τράπεζες.
Τί πιο εύλογο, τί πιο λογικό; Προσερχόμεθα
στις διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη στο μυαλό μας, δεν υπάρχει τίποτε μονομερώς
αυθαίρετο από την μεριά μας, αν κάνουν ο,τιδήποτε διαφορετικό οι εταίροι μας θα
είναι μονομερής ενέργεια.
Η πλάκα βέβαια είναι πως, ακόμη και εάν δεν κάνουν
απολύτως καμμία ενέργεια οι εταίροι μας και ακολουθήσουν τους θεσμοθετημένους
κανόνες, μονομερής ενέργεια θα είναι! Ποια είναι η πραγματικότητα;
Η γέφυρα δεν μπορεί ούτε καν να τεθεί στα
σοβαρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πρόταση εσωτερικής κατανάλωσης,
για να συσπειρώσει τον Αμβρόσιο, τον Μπαλτάκο και να εξουδετερώσει τις φωνές
για μία ευρωπαϊκή προοπτική.
Έτσι, στην «στραβή» δεν θα έχει ελικόπτερα, αλλά
«ωσανά» για το σανό που ταΐζουν –και καρέκλες επί των ερειπίων.Ας δούμε τί δεν λέγεται σχετικά με την
γέφυρα:
1. Προαπαίτηση είναι η στήριξη του
τραπεζικού συστήματος της χώρας από την ΕΚΤ. Αυτό μπορεί να γίνει μόνον με
παρέκκλιση από κανονισμούς. Σιγά τ’ αυγά, τόσες φορές έγινε αυτό στην
τετραετία.
Πλην όμως, κάθε φορά η παράκαμψη κανόνων γινόταν μετά την συμφωνία
προς τα πού θα κατευθυνθεί το πλοίο. Στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία
και βέβαια στην Ελλάδα.
Χωρίς συμφωνία με ΕΚΤ, όλοι ξέρουν πως γέφυρα δεν
μπορεί να υπάρξει ούτε για μία ημέρα.
2. Τα 1,9 δισεκατ. ευρώ δεν τα οφείλει
κανείς σε κανέναν. Είναι μέρος της απόφασης του Eurogroup 27/11/2012.
Μέρος! Στην ίδια απόφαση είναι και η υπόσχεση ελάφρυνσης
του χρέους εάν η Ελλάδα τηρήσει τις συμφωνίες. Α λα καρτ οι αποφάσεις, λοιπόν.
Άντε να διαπραγματευθείς.
3. Ο δανεισμός από τις δικές μας τράπεζες
είναι δανεισμός από τα δάνεια που δεν έπρεπε να είχαν δοθεί. Η
ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που έπεσε στις πλάτες των φορολογουμένων, δεν έγινε
για να παίζεται πόκερ χωρίς τσόχα στις Βρυξέλλες.
Έγινε για να σωθούν οι
καταθέσεις (μετά τους τραπεζίτες, βέβαια), να υπάρξει χρήμα στην οικονομία.
Συνεχίζεται το γαϊτανάκι όλης της μνημονιακής περιόδου: ασφυξία της οικονομίας
για να αντιστέκεται η εκάστοτε κυβέρνηση στις αλλαγές.
Στην συγκυρία, όμως,
μπαίνει και το ζήτημα του άμεσου φαλιμέντου του Δημοσίου, μιας και δεν υπάρχουν
διαθέσιμα, οπότε η πολυδιαφημισμένη αποκοπή των τραπεζών από το κράτος γίνεται
υποχρεωτική για την ΕΚΤ.
Δεν κάνει μονομερείς ενέργειες η ΕΚΤ –δεν κάνει
τίποτα, δηλαδή– και τέρμα η γέφυρα. Αντί της γέφυρας, ο Σταθάκης με την
χρεοκοπία των 5 δισεκατ. ευρώ.
4. Μέχρι τον Μάϊο, που υποτίθεται θα
γεφυρωνόμαστε, οι υποχρεώσεις της Ελλάδας είναι πολύ περισσότερες από αυτές που
μπορεί να καλύψουν τα «αυτονόητα» 6,5 δισεκατ. ευρώ (1,9 των κεντρικών τραπεζών
συν 4,5 των απορριφθέντων ήδη εντόκων).
Είναι κάπου 20 δισεκατ. ευρώ –με τις
αναχρηματοδοτήσεις χρέους, τις τρύπες από την αστοχία στα έσοδα, τις νέες
τρύπες από τις νέες αστοχίες (π.χ. μη είσπραξη ΦΠΑ).
Αυτό που δεν λέει η
κυβερνητική προπαγάνδα είναι πως η γέφυρα χρειάζεται και διευθετήσεις
χρεολυσίων, πληρωμές και τέτοια. Δεν είναι ακριβές πως δεν υπάρχει κόστος για
την Ευρώπη.
Στην ουσία πρόκειται για προσφορά σε ανατολίτικο παζάρι: πληρώστε
μας αδρά για να σάς πούμε σε τρεις μήνες πόσα ακόμη θα πληρώσετε!Δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που μπορεί να
καθίσει και να πάρει στα σοβαρά μία τέτοια πρόταση.
Για τον λόγο αυτό δεν
υπάρχει στήριξη από καμμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση –ως και ο Ομπάμα τα γύρισε.
Επαναλαμβάνω: η γέφυρα δεν είναι πρόταση προς την Ευρώπη.
Είναι προκάλυμμα
ανικανότητας, ιδεοληψίας, κρυφού σχεδιασμού –ό,τι από αυτά ισχύει.
Η κατάληξη διαφαίνεται ήδη. Σύμπηξη
αρραγούς εσωτερικού μετώπου, εθνικολαϊκισμού και καταφυγή σε δημοψήφισμα.
Είναι
βέβαιο πως τέτοια επιλογή οδηγεί στην καταστροφή. Η γέφυρα απλώς οδηγεί σε διαπραγμάτευση
κωφών και σύντομα στα βράχια.
Δεν μάς πειράζει, όμως. Θα έχουμε την περηφάνειά
μας και την δημοσιογραφία παντός κυβερνητικού καιρού να την καταβρίσκουμε.
*Οικονομολόγος,
σύμβουλος επιχειρήσεων
