του Κώστα Χριστίδη*
Δύο μήνες μετά είναι η Ελλάδα που κινδυνεύει να
χορέψει τον χορό του Ζαλόγγου…
Μέσα στο τελευταίο δίμηνο πυκνές ήταν
οι πολιτικές εξελίξεις. Κατά παρερμηνεία μίας ούτως ή άλλως ατυχούς
συνταγματικής ρύθμισης και ως αποτέλεσμα της ψήφου 132 βουλευτών, οι οποίοι
πάνω από οτιδήποτε άλλο έθεσαν την επιθυμία τους να επιταχύνουν την έλευση της
τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξουσία, η χώρα οδηγήθηκε σε πρόωρες
εκλογές, για πέμπτη φορά εντός 7,5 ετών (!).
Ο ελληνικός λαός, αν και
προεκλογικά είχε ταχθεί κατά των πρόωρων εκλογών με ποσοστό 60%, έφερε στην
εξουσία μία ετερόκλητη συγκυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και ενός σαφώς
εθνικο-λαϊκίστικου κόμματος.
Ποιά είναι τα αποτελέσματα της
κυβερνητικής δραστηριότητας κατά τον πρώτο μετεκλογικό μήνα; Στον τομέα της
οικονομίας, αναστολή επενδυτικών σχεδίων, μείωση των τραπεζικών καταθέσεων,
δυσμενέστερη αξιολόγηση διεθνώς των προοπτικών της ελληνικής οικονομίας και των
τραπεζών, αύξηση του κόστους δανεισμού, κατάρρευση των φορολογικών εσόδων,
ανακοπή της εύθραυστης ανάκαμψης που είχε πραγματοποιηθεί τους προηγούμενους
μήνες.
Το κρισιμότατο πάντως ζήτημα είναι η σχέση μας με τους Ευρωπαίους
εταίρους, η οποία λόγω των ιδεοληπτικών εμμονών, της διαπραγματευτικής απειρίας
και της αλαζονικής συμπεριφοράς της νεόκοπης ελληνικής ηγεσίας κινδυνεύει να
διαρραγεί. Θα δούμε εάν το εφιαλτικό αυτό ενδεχόμενο αποφευχθεί την δωδέκατη
ώρα.
Σε άρθρο μας στην ‘’Εστία’’
(26.09.2014) είχαμε εγκαίρως σημειώσει: ‘’Η (τότε) αξιωματική αντιπολίτευση
έχει αναγάγει το θέμα της διαπραγμάτευσης (περί το χρέος) σε αντικείμενο οξείας
πολιτικής διαμάχης, κατηγορώντας τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση ως
‘’μερκελιστές’’, ‘’ικέτες’’, ‘’αντιπροσώπους των δανειστών’’ και τα τοιαύτα.
Διερωτάται κανείς, βάσει ποίων επιχειρημάτων και ποίων συμμαχιών πιστεύουν στον
ΣΥΡΙΖΑ ότι θα επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα;
Βάσει της απειλής διάλυσης της
Ευρωζώνης ή εξόδου από το ΝΑΤΟ εάν δεν ικανοποιηθούν οι ελληνικές θέσεις; Ποιοί
θα είναι οι σύμμαχοί μας, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, που προηγήθηκαν ημών
στην έξοδο από τα μνημόνια, ο Γάλλος Ολλάντ, ο Ισπανός Ραχόϋ ή ο Ιταλός Ρέντσι;
[Ή μήπως βοηθήσει] η με περισσή αμετροέπεια διακηρυσσόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ
ανατροπή του ‘’νεοφιλελεύθερου’’, καπιταλιστικού συστήματος που διέπει σήμερα
την Ευρώπη;’’
Δεν χρειαζόταν να διαθέτει κάποιος
προφητικές ικανότητες για να προβλέψει την συμπεριφορά όλων αυτών την κρίσιμη
ώρα των διαπραγματεύσεων.
Εκείνο ωστόσο που είναι δυσεξήγητο είναι η ευφορία
που φαίνεται να διακατέχει μέχρι στιγμής τον ελληνικό λαό. Προφανώς, είτε
πιστεύει ενδόμυχα ότι η κυβέρνηση θα πραγματοποιήσει την τελευταία στιγμή ένα
άλμα προς πιο ρεαλιστικές θέσεις, είτε δεν έχει συναίσθηση των συνεπειών μίας
ρήξης των σχέσεων της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και, βέβαια, δεν θα
είναι η πρώτη φορά που θα έχει διαπραχθεί ένα σοβαρότατο λάθος. Αρκεί να θυμηθούμε την απόπειρα μεταρρύθμισης
του ασφαλιστικού συστήματος από την κυβέρνηση Σημίτη στις αρχές της
προηγούμενης δεκαετίας και το άδοξο τέλος της λόγω της καθολικής λαϊκής
αντίδρασης που υποκινήθηκε από πολιτικούς, συνδικαλιστές και ΜΜΕ.
Μιλώντας για ασφαλιστικό σύστημα και
συντάξεις, ας επισημάνουμε μία είδηση που δείχνει πόσο δύσκολο είναι να
απαλλαγούμε από αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος: σύμφωνα με στοιχεία
του συστήματος ‘’Ήλιος’’, τέσσερις από τους δέκα συνταξιοδοτηθέντες κατά το
διάστημα Σεπτεμβρίου 2014 – Φεβρουαρίου 2015 ήταν ηλικίας από 51 έως 61 ετών!
Κατά
τα λοιπά, άπαντες οι πολιτικοί μας, και πρώτα η κυβέρνηση, τάσσονται κατά του
πελατειακού κράτους…
Ας φροντίσουν πρώτα να καταργήσουν τις χαριστικές
διατάξεις περί πρόωρης συνταξιοδότησης καθώς και τους πολυάριθμους φόρους υπέρ
τρίτων αν θέλουν να γίνουν πιστευτοί στις προθέσεις τους για απαγκίστρωση από
τους παραδοσιακούς πελάτες τους.
Πολύς λόγος γίνεται, επίσης, από την
κυβέρνηση για την αποκατάσταση της ‘’αξιοπρέπειας’’ του ελληνικού λαού. Ο
καλύτερος τρόπος για να πραγματοποιηθεί αυτό είναι να παύσουμε επιτέλους να
περιφέρουμε τον δίσκο της επαιτείας ανά την υφήλιο.
Να δημιουργήσουμε υγιή,
διατηρήσιμη ανάπτυξη. Για την επίτευξη του στόχου αυτού η κυβέρνηση, ελάχιστα
λέγει. Η όλη φιλοσοφία της διαπνέεται από την κλασσική αριστερή λογική:
δαπανείστε, δαπανείστε, φορολογείστε, φορολογείστε!
Η πολιτική αυτή σύντομα θα
εξαντλήσει τα όριά της. Η σωστή πορεία είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση,
αυτήν της δημοσιονομικής εξυγίανσης (ασφαλώς, όχι με οριζόντιες περικοπές
μισθών και συντάξεων αλλά με επανακαθορισμό αρμοδιοτήτων, περιορισμό δομών,
κατάργηση κάθε μη απολύτως αναγκαίου δημόσιου φορέα και οργανισμού κ.ο.κ.) και
της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της
οικονομίας μας.
Αυτό το τελευταίο σημαίνει αύξηση της ικανότητας παραγωγής και προσφοράς διεθνώς
εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών σε μία τέτοια σχέση ποιότητας και τιμής που να επιτρέπει την διάθεσή τους στις άκρως ανταγωνιστικές,
παγκοσμιοποιημένες αγορές.
Πρόκειται για μία μακρά και επίπονη πορεία μέσω οδού
στενής και τεθλιμμένης πλην, όμως, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.
Email: [email protected]*
