Η χείρα βοηθείας του Γιάννη Λούλη

Ο κ. Γιάννης Λούλης δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. 

Έγκυρος αναλυτής, με μεγάλη δημοσκοπική εμπειρία, σύμβουλος κορυφαίων πολιτικών στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ερευνητής στην αμερικανική πρεσβεία για αρκετά χρόνια και στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, ο κ. Γιάννης Λούλης διατηρεί αρκετές και καλές σχέσεις με συγκεκριμένα πρόσωπα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και άρα έχει καλή γνώση των όσων συμβαίνουν στο κόμμα που κέρδισε τις τελευταίες εκλογές. 

Έτσι, η ανάλυση που ανάρτησε στον ιστότοπό του μπορούμε να πούμε ότι έχει όλα τα συστατικά μιας έγκυρης καταγραφής της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας στην χώρα μας, η οποία εξάλλου αντικατοπτρίζεται και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις. 

Όσοι διαβάσουν, λοιπόν, την ανάλυση που ακολουθεί, ας είναι βέβαιοι ότι έχει ισχυρά ερείσματα και εν τέλει εκφράζει μία ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ η οποία σήμερα βρίσκεται σε άμεση –και οξεία, θα λέγαμε– αντιπαράθεση με τους μαρξιστές-λενινιστές του κόμματος, που από ιστορικής πλευράς είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. 

Ωστόσο, παρά την αισιοδοξία του κ. Γιάννη Λούλη για την μελλοντική επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα στον μεσαίο χώρο, ας μάς επιτραπούν και κάποιες επιφυλάξεις. 

Η ιστορία είναι γεμάτη από ατυχήματα και ο πειρασμός του ολοκληρωτισμού δεν είναι έκφραση κενή περιεχομένου. 

Υπό αυτή την έννοια, ας μην διαφεύγει της προσοχής μας πού κατέληξαν κάποιες ιστορικές «ανοίξεις»…           

Ακολουθεί το κείμενο του κ. Γιάννη Λούλη και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

«Πώς καταλαγιάζει το πολιτικό τοπίο μετά την διαδικασία προσέγγισης με τους δανειστές, που άλλωστε έχει μόλις ξεκινήσει; 

Το πιο σημαντικό δεδομένο αφορά στην σύνεση με την οποία, τελικά, πορεύτηκε ο νέος πρωθυπουργός. 

Βεβαίως, η πορεία παραμένει ανηφορική. Όμως, όπως αναγνώρισε με ρεαλισμό ο υπουργός Οικονομικών, ήταν η κυβέρνηση Τσίπρα η οποία ήταν αναγκασμένη να κάνει τις περισσότερες υποχωρήσεις. Τούτο καθόριζε η ισορροπία δυνάμεων των διαπραγματευόμενων. 

Το καθόριζε, επίσης, το κόστος που θα είχε ένα αδιέξοδο για την κάθε πλευρά. 

»Η σύνεση είναι η πιο καθοριστική πυξίδα στον δρόμο που μοιάζει να διαλέγει ο Αλέξης Τσίπρας. 

Αποτελεί προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ταυτόχρονα, αποτελεί μονόδρομο για την εσωτερική πολιτική του κυριαρχία, η οποία θα απειλείτο μόνον από μία ρήξη με τους δανειστές και τις σχετικές καταστροφικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν. Έτσι, πέρα από την πυξίδα, η σύνεση είναι και πολιτικό όπλο του Τσίπρα!

»Ο νέος πρωθυπουργός έχει όλες τις προϋποθέσεις για να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής κυριαρχίας βάθους χρόνου. Αυτό έχει συμβεί όχι διότι δηλώνει “Αριστερός”, αλλά διότι αλώνει τον μεσαίο χώρο. 

Τούτο το έχει επιτύχει ως μία νέα και φρέσκια παρουσία, όταν οι δύο κατάκοποι κομματικοί πυλώνες της μεταπολίτευσης έχουν καταρρεύσει. 

Στις εκλογές, σημαντικό τμήμα του μεσαίου χώρου τον επέλεξε. Μετά τις εκλογές, η επιρροή του στον χώρο αυτόν εκτινάχθηκε. Η αρνητική ψήφος έγινε θετική στήριξη. 

Η διαπραγματευτική του μαχητικότητα τον βοήθησε καταλυτικά. Όμως, οι ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου, που τώρα διαφεντεύει, δεν θέλουν μαξιμαλισμούς. Απαιτούσαν σύνεση. Δηλαδή συμβιβασμό, με αξιοπρέπεια.

»Στα πρώτα κυβερνητικά βήματα έγιναν λάθη. Υποτιμήθηκαν δυσκολίες. Αποξενώθηκαν Ευρωπαίοι εν δυνάμει σύμμαχοι. Έγιναν άκριτες δηλώσεις. 

Ευτυχώς, κυρίως ο ίδιος ο Τσίπρας, αλλά και ο υπουργός Οικονομικών, έκαναν διορθωτικές κινήσεις. Όμως, η νέα κυβέρνηση έχει πάντα τα φορτία της. 

Υπουργοί της έχουν εγκλωβιστεί σε κρατικιστικές και λαϊκιστικές θέσεις. Κομματικά στελέχη χαρακτηρίζονται από ιδεοληψίες και δογματισμούς. 

Ο κίνδυνος είναι όλες αυτές οι τοξίνες να παρεμποδίσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο άρρωστο κράτος, τις οποίες χρειάζεται η οικονομία και απαιτούν οι εταίροι μας. 

Χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν θα υπάρξει ανάπτυξη μέσα από μία ανταγωνιστική οικονομία. Μόνον έτσι, άλλωστε, θα αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση και θα διαμορφωθούν συνθήκες κοινωνικής ισορροπίας. 

Το κρατικό μοντέλο που οδήγησε την χώρα στην άβυσσο πρέπει να αλλάξει με τομές. Αυτές δεν έχουν ιδεολογικό χρώμα.

»Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πάρει τον ΣΥΡΙΖΑ στους ώμους του. Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται σε συντριπτικό βαθμό στον ίδιο και σε εκείνα που εκπέμπει. Στην πορεία προς τις εκλογές, ο ίδιος άλλαξε πιο γρήγορα από το κόμμα του. 

Γι αυτό έφερε πρώτα προσωρινά κοντά του τον μεσαίο χώρο, μονιμοποιώντας και διευρύνοντας τώρα την σχέση αυτή. Την ίδια ώρα, όμως, διατηρήθηκαν αγκάθια σε κομματικούς χώρους, που οξυγονώνονται από δογματισμούς και ιδεοληψίες. Αυτοί οι χώροι, άλλωστε, αποτελούν πλέον την αντιπολίτευσή του. 

Καθώς η Σαμαρική ΝΔ απωθεί και έχει αυτο-ευνουχισθεί, όσο δεν ξεκινά την συθέμελη αλλαγή της, ο Τσίπρας μένει χωρίς κομματικό αντίπαλο.

»Σε κρίσιμες ώρες για την χώρα, η πολιτική κυριαρχία Τσίπρα είναι ένα ευπρόσδεκτο δώρο. Φυσικά, οι εσωτερικές ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ζήτημα. 

Η μάχη σύνεσης και δογμάτων, ακόμη και αν δεν είναι μετωπική, θα έχει χαρακτήρα ανταρτοπολέμου. 

Όμως, ο Τσίπρας μπορεί να την δώσει από την ισχυρότερη θέση που είχε ποτέ».