Εθνικολαϊκισμός και νέος ολοκληρωτισμός

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, από ιστορικής πλευράς, δεν επιβάλλονται από την μια μέρα στην άλλη. Από την στιγμή που έχουν αρχίσει να μορφοποιούνται, διαβρώνουν τις κοινωνικές αρθρώσεις, δημιουργούν το κατάλληλο ιδεολογικό κλίμα, αλώνουν τους μηχανισμούς της εξουσίας και, συνήθως, εγκαθίστανται αφού προκαλέσουν κρίσεις. 

Αυτή είναι και η διαφορά τους από την εγκαθίδρυση μίας δια πραξικοπήματος δικτατορίας. 

Η τελευταία είναι συνήθως βραχύβια, σε αντίθεση με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που αντέχουν στον χρόνο –εκτός και αν εμπλακούν σε πολέμους, όπως συνέβη με τον ναζισμό και τον φασισμό. 

Οι δε βασικές προϋποθέσεις για να εγκατασταθεί ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι ο έλεγχος του στρατού και της αστυνομίας, η προπαγάνδα, η πρόκληση μίσους, η υπαγωγή των τραπεζών και της κυκλοφορίας νομίσματος στην πολιτική εξουσία και η άλωση του σχολείου.

Στην Ελλάδα, πρέπει να ομολογηθεί ότι, για μία περίοδο, οι παραπάνω προϋποθέσεις χρησιμοποιήθηκαν από τις αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις για να θεμελιωθεί το δικομματικό πελατειακό κράτος, το οποίο, όμως, στον βαθμό που απελευθερωνόταν, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, στην συνέχεια υπήρξε ανίκανο να εκσυγχρονιστεί, με αποτέλεσμα να μπει σε φάση κατάρρευσής του. 

Και η κατάρρευση αυτή, που είναι παραγωγική και ηθική, σήμερα αποτελεί δώρο εξ ουρανού για τον «εθνικολαϊκισμό» που κάποιοι θέλουν να μετατρέψουν σε εξουσία και, για τον σκοπό αυτόν, οι εγκέφαλοι αυτής της διαδικασίας έχουν αποφασίσει να ξεκινήσουν το «έργο» τους από τα σχολεία και τον στρατό.

Όπως έγραψε ο Ανδρέας Ζαμπούκας στο protagon.gr της 10ης Μαρτίου, στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα σύσκεψη, με την συμμετοχή φορέων και υπηρεσιακών παραγόντων, η οποία σκοπό είχε δηλητηριάσει την νεολαία με αντιγερμανική προπαγάνδα –όπως συνέβαινε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 με τους πολιτικούς ινστρούχτορες του αντικομμουνισμού. 

«Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα», γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας. 

«Έως τώρα, αντιμετωπίζαμε την κατάσταση με πικρό χιούμορ και με αποσπασματική έκπληξη για όσα συμβαίνουν. 

Μέχρι στιγμής έχουμε μόνον μικρά δείγματα , όπως οι “συμβουλές” του Φίλη στον ΣΚΑΪ, οι ύβρεις της Βασιλοπούλου εναντίον του Capital και, ταυτόχρονα, απειλές εθνικού επιπέδου Κοτζιά και Καμμένου για μετανάστες και τζιχαντιστές.»

Η διόγκωση της αντιμνημονιακής ρητορικής, βέβαια, αποτελεί ένα κοινό “εργαλείο” για τα κόμματα και τα μεγαλύτερα λαϊκά στρώματα. 

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η καπηλεία της αντίδρασης πρέπει να ξεπεράσει τα όρια. Τί ακριβώς θα επιδιώξει δηλαδή η κυβέρνηση μέσω του Πάνου Καμμένου; 

Να δημιουργήσει μία νέα κυρίαρχη εθνική ιδεολογία “αντιγερμανισμού”, εξάπτοντας την λαϊκή οργή και την φαντασίωση; 

Και σε αυτή την “εξόρμηση” θα συναινέσει και το υπουργείο Παιδείας, επιτρέποντας την διανομή φυλλαδίων που θα στοχοποιούν τους Γερμανούς; 

Τί να μάθουν δηλαδή περισσότερο οι μαθητές από αυτά που διδάσκονται στα βιβλία της Ιστορίας, μαζί με τα άλλα παιδιά της Ευρώπης; 

Μόνον σε εμάς έγιναν οι θηριωδίες των Ναζί και όχι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους;»

Είναι φανερό ότι σταδιακά προετοιμάζεται ένα σχέδιο προπαγάνδας που θα απομονώσει την χώρα ακόμα περισσότερο. 

Κάποιοι οραματίζονται μία “εθνολαϊκή” δημοκρατία, με θύματα εκμετάλλευσης οργισμένες και θυματοποιημένες μάζες, που θα αισθάνονται πάντα αδικημένες και απροστάτευτες σε μία εχθρική παγκόσμια πραγματικότητα. 

Αλλά στο ΥΠΕΘΑ πρέπει να καταλάβουν ότι τα σχολεία στον δυτικό κόσμο, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δεν είναι χώροι άσκησης εθνικής πολιτικής. 

Οι νέοι άνθρωποι δέχονται ερεθίσματα για να γίνουν ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από μίσος, ρατσιστικές αντιλήψεις και μισαλλοδοξία. 

Έχει δικαίωμα κάθε κυβέρνηση να καθορίζει την ιδεολογική βάση της εξωτερικής της πολιτικής, αλλά όχι να χρησιμοποιεί τους μαθητές.»

Ελπίζω η ανάμιξη των σχολείων να αποτελεί μόνον ένα από τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του υπουργού. Όπως φαντάζομαι ότι δεν θα επιτραπεί από το υπουργείο Παιδείας μια τέτοια προπαγανδιστική και επικίνδυνη κίνηση εις βάρος των μαθητών. 

Είναι βέβαιο ότι έχουμε να δούμε πολλά ακόμα. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται ψυχραιμία και προσοχή. Αν, όμως, ξεπεραστούν τα όρια, θα πρέπει να υπάρξει αντίδραση. 

Και πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί που θα χάσουν την αίσθηση του μέτρου και του σεβασμού, ότι θα βρουν απέναντί τους μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας που ακόμα μένει μουδιασμένο και δεν αντιδρά.»

Δεν θα γυρίσουμε την χώρα στον Μεσαίωνα επειδή μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Δεν θα επιτρέψουμε σε ανεύθυνους να δηλητηριάσουν όλους τους Έλληνες και ειδικά τα σχολεία. 

Ανεχτήκαμε πολλά μέχρι τώρα (θρησκευτικές προπαγάνδες, ιστορικές ανακρίβειες σε βιβλία, κλπ), αλλά όχι και οργανωμένα σχέδια μίσους στις ψυχές και στις συνειδήσεις των νέων παιδιών».

Πάντα στο protagon.gr, ο Κώστας Ρεσβάνης, εκλεκτός συνάδελφος και αρθρογράφος, πάντα για το ίδιο θέμα γράφει τα ακόλουθα:«Δεν χρειάζεται εμπειρία πολιτικού αναλυτή για να αποτυπωθεί η νέα τακτική της συγκυβέρνησης. 

Καθώς καταλαβαίνει ότι το Κούγκι δεν τρομάζει τους εταίρους και η μόνη διέξοδος είναι το παιχνίδι με προσυμφωνημένους κανόνες, βγάζει από την αποθήκη όπλα παλιά, όχι για να τρομάξει την Ευρώπη αλλά για να θαμπώσει τους ιθαγενείς.»

Αυτό που σχεδίασε, με επιτυχία ομολογώ, από το 2012 έως τις εκλογές, την εθνοκτόνα διχαστική πολιτική δηλαδή (μνημονιακοί γερμανοτσολιάδες-αντιμνημονιακοί πατριώτες), συνεχίζεται σήμερα με το κυνήγι Γερμανίδων μαγισσών, αφού είναι φανερό πως το σκισμένο μνημόνιο και τα χαστούκια στην τρόϊκα ήταν απλώς ένα διεγερτικό για το θυμικό ενός μέρους της κοινωνίας. 

Στην Βουλή ο πρωθυπουργός, σε “ιστορική συνεδρίαση”, προσπάθησε με αδέξιο τρόπο και διαφανή κίνητρα να συνδέσει τις γερμανικές κτηνωδίες των Ναζί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις πολεμικές επανορθώσεις με την, όπως είπε, “αφ’ υψηλού ηθική διδασκαλία” των σημερινών Γερμανών εταίρων. 

Να γαργαλίσει, δηλαδή, τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά προσφεύγοντας στην Ιστορία.»

Ας το πω καθαρά: Η πρόσφατη ημερήσια διάταξη της Βουλής, που επέβαλε η πρόεδρός της σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό, ήταν ένα κακοπαιγμένο θεατρικό έργο που θέλησε να ανεβάσει επί σκηνής η κυβέρνηση, δείχνοντας τους σημερινούς Γερμανούς εταίρους σαν εχθρούς, που κουβαλάνε ακόμα τα εγκλήματα των Ναζί προγόνων τους! 

Τί άλλο μπορεί να είναι όταν σήμερα “κατά προτεραιότητα” ασχολούνται με ένα θέμα αβέβαιης κατάληξης, που για να ανακινηθεί και μόνον θα περάσουν χρόνια, όπως έχουν αποδείξει παρόμοιες προσπάθειες; 

Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά όταν την ίδια στιγμή που αναφέρονται σε πραγματικούς ελληνικούς ηρωισμούς του παρελθόντος, η πλειοψηφία των Ελλήνων κρατάει την ανάσα της για το γκρίζο σήμερα; 

»Μακάρι κάποτε να τελειώσει με επιτυχή κατάληξη για την χώρα μας η ιστορία των πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά μήπως, ας πούμε, το θέμα των μισθών και των συντάξεων του Απριλίου είναι περισσότερο επείγον; »

Το ολισθηρό για την χώρα έδαφος, ωστόσο, έχει προλειανθεί με τις ευλογίες ενός ακροδεξιού συγκυβερνήτη, του Καμμένου, και ενός αναπληρωτή υπουργού, θαυμαστή του Τσάβες και του Μαδούρο, του Κώστα Ήσυχου. 

Μάζεψαν στρατιωτικούς, συνδικαλιστές, εκπροσώπους υπουργείων κ.α. “σε μία γενική συστράτευση” για την διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία. Ξαναζεσταμένο φαΐ, θα πείτε. 

Ναι, αλλά αυτή η έμπνευση ήταν αρκετή για να προγραμματίσουν ενέργειες στρατοκρατικής αντίληψης που έχουμε να απολαύσουμε από τον καιρό της χούντας. 

Στόχος η δημιουργία λαϊκών εκδηλώσεων (από ποιους, με ποιο περιεχόμενο;) σε όλη την Ελλάδα και διαβάστε: Η όλη προώθηση του στόχου για την διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα συνδέεται άμεσα και με μια παράλληλη εκστρατεία αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης και αντιναζιστικής-αντιφασιστικής θωράκισης της νέας γενιάς, τόσο στα σχολεία όσο και στις Ένοπλες Δυνάμεις. 

Ως πρώτο βήμα γι αυτό τον σκοπό εξετάζεται η έκδοση και διανομή σε σχολεία και στρατόπεδα ειδικού εντύπου.»Το δίδυμο Καμμένου-Ήσυχου προσπαθεί, με πρόσχημα τις αποζημιώσεις, να επιτύχει κάτι που ταιριάζει στην ιδεολογία του: να βάλει τις Ένοπλες Δυνάμεις από την πίσω πόρτα στην κεντρική πολιτική σκηνή. 

Να τους δώσει αρμοδιότητες που δεν έχουν εδώ και σαράντα χρόνια. Να δημιουργήσει μία εθνικιστική κουλτούρα στους μαθητές και στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Να υποδαυλίσει το μίσος κατά του μεγαλύτερου εταίρου μας, με αρωγό βεβαίως και την Κωνσταντοπούλου, που υποδέχθηκε στα λημέρια του με ένα ανεκδιήγητο ταρατατζούμ.

»Εδώ, όμως, το παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο για την Ελληνική Δημοκρατία».

Αν η δημοκρατική κοινωνία δεν αντιδράσει άμεσα και δυναμικά στο αισχρό σκηνικό που στήνεται εις βάρος της, το τέλος της είναι… χθες.