του Ηλία Καραβόλια
Η Λαγκάρντ μιλάει ευθέως για αθέτηση πληρωμών, εάν δεν πληρώσουμε τέλος Ιουνίου τις δόσεις στο ΔΝΤ, και ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας λέει ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα γίνουν αμέσως απαιτητά από τον Μηχανισμό τα 142 δισ. προς την Ελλάδα...
Ο χρόνος που εμείς πήραμε (4μηνο) έληξε. Ότι και αν τους προτείναμε, αυτοί φαίνεται ότι ζητούσαν περισσότερα. Άραγε το περίμενε αυτό η κυβέρνηση; Και αν ναι, γιατί πήραμε τότε παράταση; Οι δανειστές ζητούν περισσότερη λιτότητα και ταυτόχρονα μας καταγγέλλουν ότι δεν είναι αυτοί που ζητούν περικοπές χαμηλών συντάξεων! Μάλιστα μας προτρέπουν να περικόψουμε αμυντικές δαπάνες! Προφανώς ζούμε σε καθεστώς ασύμμετρης πληροφόρησης.
Οι Έλληνες πιστεύουν στην πλειοψηφία τους ότι δεν θα πληγούν από πιθανή χρεοκοπία, περιορισμό κεφαλαίων και κούρεμα καταθέσεων. "Χρωστάω παντού, καταθέσεις δεν έχω, συνεπώς δεν με αφορά", λέει ο μέσος Έλληνας. Πρόκειται για την αποθέωση της αυταπάτης. Και μάλιστα της μαζικής αυταπάτης. Ο ενθουσιασμός για εγχώρια αυτάρκεια στην οικονομία συγκρούεται με τον τοίχο της πραγματικότητας που λέει ότι η χώρα αυτή χρειάζεται πολλά λεφτά και πολλά χρόνια για να αναπτύξει την παλιά δική της ικανή και βιώσιμη οικονομία. Η νοσταλγία για το χθες μας τυφλώνει ώστε να μην βλέπουμε το ζοφερό αύριο.
Δεν πρόκειται λογικά να μας πετάξουν εκτός ευρώ. Ίσως και να μην μας χρεοκοπήσουν καν. Η ζημιά όμως έγινε ήδη. Η πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν υπάρχουν χειρότερα, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Μα, γι αυτό ακριβώς θα μας επιβάλλουν πάλι λιτότητα! Γιατί βλέπουν ότι δεν φοβόμαστε στα χειρότερα. Βλέπουν ότι "αντέχουμε". Άραγε όμως γνωρίζουμε τις αντοχές μας; Κατανοούμε τι σημαίνει αθέτηση πληρωμών, επιστροφή σε οικονομικό προστατευτισμό, εθνικό νόμισμα και δήθεν ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική; Γιατί σίγουρα δεν θα είναι ανεξάρτητη η οικονομική πολιτική μιας χώρας που βγαίνει υπερχρεωμένη από την μεγαλύτερη νομισματική ένωση της Ιστορίας και πάει να κολυμπήσει μόνη της στα αβαθή νερά της παγκοσμιοποίησης και του μανιακού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.
Επειδή δεν βλέπουμε "ανάκτορα" ώστε να εφορμήσουμε για κατάληψη, δεν χρειάζεται να κάνουμε "έφοδο στον ουρανό". Καλό είναι να μην λησμονούμε τον δικό μας μύθο, του Ίκαρου (αφήστε που δεν έχουμε καν έναν πατέρα Δαίδαλο, να μας φτιάξει φτερά...).
Οι Έλληνες πιστεύουν στην πλειοψηφία τους ότι δεν θα πληγούν από πιθανή χρεοκοπία, περιορισμό κεφαλαίων και κούρεμα καταθέσεων. "Χρωστάω παντού, καταθέσεις δεν έχω, συνεπώς δεν με αφορά", λέει ο μέσος Έλληνας. Πρόκειται για την αποθέωση της αυταπάτης. Και μάλιστα της μαζικής αυταπάτης. Ο ενθουσιασμός για εγχώρια αυτάρκεια στην οικονομία συγκρούεται με τον τοίχο της πραγματικότητας που λέει ότι η χώρα αυτή χρειάζεται πολλά λεφτά και πολλά χρόνια για να αναπτύξει την παλιά δική της ικανή και βιώσιμη οικονομία. Η νοσταλγία για το χθες μας τυφλώνει ώστε να μην βλέπουμε το ζοφερό αύριο.
Δεν πρόκειται λογικά να μας πετάξουν εκτός ευρώ. Ίσως και να μην μας χρεοκοπήσουν καν. Η ζημιά όμως έγινε ήδη. Η πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν υπάρχουν χειρότερα, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Μα, γι αυτό ακριβώς θα μας επιβάλλουν πάλι λιτότητα! Γιατί βλέπουν ότι δεν φοβόμαστε στα χειρότερα. Βλέπουν ότι "αντέχουμε". Άραγε όμως γνωρίζουμε τις αντοχές μας; Κατανοούμε τι σημαίνει αθέτηση πληρωμών, επιστροφή σε οικονομικό προστατευτισμό, εθνικό νόμισμα και δήθεν ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική; Γιατί σίγουρα δεν θα είναι ανεξάρτητη η οικονομική πολιτική μιας χώρας που βγαίνει υπερχρεωμένη από την μεγαλύτερη νομισματική ένωση της Ιστορίας και πάει να κολυμπήσει μόνη της στα αβαθή νερά της παγκοσμιοποίησης και του μανιακού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.
Επειδή δεν βλέπουμε "ανάκτορα" ώστε να εφορμήσουμε για κατάληψη, δεν χρειάζεται να κάνουμε "έφοδο στον ουρανό". Καλό είναι να μην λησμονούμε τον δικό μας μύθο, του Ίκαρου (αφήστε που δεν έχουμε καν έναν πατέρα Δαίδαλο, να μας φτιάξει φτερά...).
