του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οι αναγνώστες που ενδεχομένως μάς τιμούν με την ανάγνωση της πνευματικο-δημοσιογραφικής παραγωγής μας θα ενθυμούνται τον σχολιασμό μας όταν, στις αρχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Βαρουφάκης είχε μιλήσει για την ανάγκη «λιτού βίου». Με αφορμή την δήλωση αυτή τονίζαμε ότι η διατύπωσή της μάς προκαλούσε κρύον ιδρώτα διότι, όταν προφέρεται από έναν επηρμένο και δογματικό μαρξίζοντα οικονομολόγο, έχει δραματικό περιεχόμενο. Καθ’ όσον, πίσω από την έκφραση αυτή μπορεί να κρύβονται βαθύτατα αντιδημοκρατικές προθέσεις που μόνον αυταρχικές εξουσίες προοιωνίζουν.
Σήμερα, τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τους φόβους μας και το μέλλον της Ελλάδας στον 21ο αιώνα προβάλλει αρκετά σκοτεινό. Και τούτο διότι ο μεταπολιτευτικός κύκλος –που άνοιξε το 1974 και στο πλαίσιο του οποίου οικοδομήθηκε μία δήθεν δημοκρατική, αμιγώς πελατειακή, κοινωνία πάνω σε σοσιαλιστικού τύπου οικονομικές βάσεις– σήμερα κλείνει υπό δραματικές συνθήκες και κάτω από το αφόρητο βάρος τεράστιων λαθών. Αυτά που έκαναν οι κ.κ. Βαρουφάκης και Τσίπρας –με κύριο υπεύθυνο τον πρώτο.
Ποιες είναι, όμως, οι διάφορες πτυχές των λαθών αυτών; Αμφότεροι ο τέως υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός ήθελαν την εξουσία –με τον δεύτερο να φιλοδοξεί να γίνει ένα είδος σούπερ-σταρ παγκοσμίου εμβέλειας, που θα παίζει τον ρόλο του παγκοσμιοποιημένου σταυροφόρου και του «μινώταυρου» της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και της σημερινής ευρωζώνης.
Γνωρίζοντας και οι δύο ότι είχαν ανέλθει στην εξουσία μέσω της πλήρους εξαπάτησης της κοινής γνώμης και έχοντας πλήρη άγνοια του ευρωπαϊκού τρόπου οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να εκβιάσουν την πραγματικότητα. Το δε πρώτο στάδιο του εκβιασμού αυτού ήταν η παραπλάνηση των θεσμικών οργάνων της Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με στόχο την δημιουργία συνθηκών πρόκλησης διεθνούς κρίσεως, από την οποία οι δύο μαθητευόμενοι μάγοι νόμιζαν ότι θα έβγαιναν νικητές. Έτσι, στην προσπάθεια για την επίτευξη του στόχου αυτού, ομηροποιήθηκε ο ελληνικός λαός και κατατέθηκε στην πράσινη τσόχα η Ελλάδα!
Χωρίς αιδώ και με πρωτοφανή κυνισμό.
Συνεπικουρούμενοι από τους νοσταλγούς του Ολοκαυτώματος και από μία ομάδα Αμερικανών οικονομολόγων που χρόνια τώρα για λογαριασμό διεθνών κερδοσκοπικών ταμείων απεργάζονται την διάλυση της ευρωζώνης, οι δύο μαθητευόμενοι μάγοι, έχοντας πλέον στο εσωτερικό ισχυρή πρόσβαση στην εξουσία, αποφάσισαν να δημιουργήσουν και μία λιτή κοινωνία της υποταγής. Στο πλαίσιο αυτό, οι κυβερνώντες, στην ουσία με ένα θεσμικό πραξικόπημά τους, έθεσαν την Ελλάδα ανεπισήμως εκτός Ευρώπης. Ιδού γιατί.
Πρώτον, πραγματοποίησαν ένα δημοψήφισμα κατά παράβαση κανόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης και, βέβαια, παραβιάζοντας την ελληνική συνταγματική τάξη. Δεύτερον, μη σεβόμενοι καμμία δημοκρατική αρχή, έθεσαν στην λαϊκή κρίση με το ερώτημα «ναι» ή «όχι» ένα κείμενο 47 σελίδων το οποίο δεν ίσχυε και ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον απλό πολίτη. Τρίτον, προκαλώντας την αργία των τραπεζών, αναιρούν θεμελιακά δικαιώματα των Νεοελλήνων, με πρώτο και σημαντικότερο αυτό της ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίων. Η κατάργηση της ελευθερίας αυτής έχει σοβαρές παρενέργειες και σε άλλες βασικές ελευθερίες του Ευρωπαίου πολίτη, γεγονός που συνιστά παραβίαση δικαιωμάτων.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι σταδιακά –και, κατά την γνώμη μας, ενσυνειδήτως– η Ελλάδα θέτει εαυτόν εκτός ευρωζώνης και σίγουρα, σε κάποια φάση, θα ακολουθήσει και η έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ανίκανη να κάνει τις όποιες μεταρρυθμίσεις χρειάζεται η χώρα. Θα επιλέξει έτσι τον δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη.
Στο μέτρο, όμως, που σήμερα οι τράπεζες βρίσκονται σε αργία και η οικονομία υπολειτουργεί, το ευρύ κοινό εθίζεται στον βαρουφάκειο λιτό βίο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται βαθμιαία και η επιθυμητή από τον εν δυνάμει άνθρωπο του ολοκληρωτισμού Κ. Λαπαβίτσα μία κοινωνία της υποταγής. Μία κοινωνία, δηλαδή, άβουλη και χωρίς δυναμισμό, η οποία θα περιμένει από τους δυνάστες της χύδην τροφή όπως αυτή που ρίχνεται στους χοίρους.
Στην προετοιμασία μιας τέτοιας κοινωνίας, η ιδεολογία της ουράς, όπως την έχουν περιγράψει γνωστοί αναλυτές των «σοσιαλιστικών παραδείσων», παίζει καθοριστικό ρόλο. Η ουρά και η αναμονή σε αυτήν αποτελούν ύπατα εργαλεία για την καλλιέργεια αισθήματος υποταγής στους πολίτες και τους προετοιμάζουν συναισθηματικά να δεχθούν παθητικά οποιονδήποτε αυταρχισμό της εξουσίας. Τελικά δε, ο άνθρωπος της ουράς θεωρεί αυτόν τον αυταρχισμό χάρη που τού προσφέρεται. Κοντολογίς, ο ταλαίπωρος πολίτης που μπορεί και παίρνει 60 ευρώ από το ΑΤΜ, μόνο που δεν λέει γονατιστός ευχαριστώ στους δολοφόνους της οικονομίας που τού δίνουν αυτή την δυνατότητα.
Εξάλλου, οι υπαίτιοι της τραπεζικής αργίας έχουν φροντίσει να ρίξουν τις ευθύνες στους κακούς Ευρωπαίους που δεν τούς δίνουν λεφτά με την σέσουλα για να «παίζουν» σοσιαλισμό. Με τον τρόπο αυτόν προετοιμάζουν την ελληνική κοινωνία να δεχθεί τα χειρότερα, με σκοπό, ίσως, σε δεύτερη φάση, να απομακρύνουν την χώρα από την Ευρώπη της δημοκρατίας.
Στο εγχείρημά τους αυτό, όμως, είναι απελπιστικά μόνοι από γεωπολιτικής πλευράς. Ίσως δε αυτή η διάσταση της σημερινής πραγματικότητας να αποτελεί και την μοναδική ελπίδα για την χώρα, η οποία, μετά έξι μήνες «πρώτη φορά αριστερά», κυριολεκτικά καλείται τώρα να σύρει τον σταυρό του μαρτυρίου.
