του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Η τακτική του Λένιν, που σκοπό είχε την κατάληψη και την παραμονή στην εξουσία, είναι γνωστή και δοκιμασμένη. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και για την επίτευξή του όλα επιτρέπονται, κυρίως δε η εξαπάτηση του κοινού και των αντιπάλων. Κατά συνέπεια, όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες, η τακτική των δύο βημάτων εμπρός και ενός βήματος πίσω είναι η πιο αποτελεσματική και επιτρέπει να δημιουργούνται συγχύσεις στα αντίπαλα στρατόπεδα.
Στην βάση της λογικής αυτής, μπορεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας να συμφώνησε και να υπέγραψε τρίτο μνημόνιο με τους εταίρους-δανειστές μας, αλλά η εφαρμογή του απέχει πολύ από τού να αποτελεί πραγματικότητα. Μπορεί το μνημόνιο αυτό να εγκρίθηκε αρχικά από την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής, πλην όμως μπορεί να συμβεί και το αντίθετο από μία νέα Βουλή.
Μα, θα μας πει ευλόγως κάποιος, τότε γιατί έγιναν όλα αυτά; Η απάντηση είναι απλή. Για να πάρει ο κ. Αλέξης Τσίπρας κάποια λεφτά και να σωθεί προσωρινά από την άτακτη χρεοκοπία. Τότε, γιατί τον υποστηρίζει η Ευρώπη, θα μας αντιτείνουν καλόπιστοι αναγνώστες μας. Διότι το παίζουν δίπορτο, είναι η απάντησή μας. Είτε θεωρούν –αφελώς– τον κ. Τσίπρα ως μόνο ικανό να μας βγάλει από την ΕΕ εκ του ασφαλούς, είτε διότι τους έχει δώσει μυστικά εχέγγυα ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις –εκδοχή που τον τελευταίο καιρό κερδίζει έδαφος στην κοινή γνώμη και δεν είναι λίγοι αυτοί που διατυπώνουν την άποψη ότι η στροφή Τσίπρα θα δώσει λύση στο πολύ σοβαρό ελληνικό πρόβλημα.
Ας μας επιτραπεί να διατηρούμε πολλές επιφυλάξεις ως προς αυτή την αισιόδοξη εκδοχή. Όταν, με εντολή του τέως πρωθυπουργού, απολύονται 2.000 εργαζόμενοι στις Σκουριές, ενώ την ίδια στιγμή ο κ. Αλ. Τσίπρας δηλώνει ότι μετεκλογικά θα μπορούσε να συμπράξει με την Λαϊκή Ενότητα του κ. Παν. Λαφαζάνη, ας μας επιτραπεί να πιστεύουμε ότι κάποιον λάκκο έχει η φάβα.
Όταν ο τέως πρωθυπουργός δηλώνει ότι πρέπει να παραμείνει στην εξουσία «για να αναιρέσει αυτά που υπέγραψε με εκβιασμό», τότε το παιχνίδι χοντραίνει πολύ.
Ο κ. Τσίπρας δείχνει να θεωρεί ότι έχει απέναντί του διανοητικώς αναπήρους και άρα μπορεί να τούς φτύνει κατά πρόσωπο. Ποιος τού έδωσε αυτό το δικαίωμα; Τού το έδωσε, πολύ απλά, το 61% του «πιο έξυπνου λαού στον κόσμο» που στο τελευταίο δημοψήφισμα ψήφισε «όχι» στην Ευρώπη. Αυτό το ποσοστό είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας και όχι τόσο ο κ. Τσίπρας και οι «σύντροφοί» του. Το ποσοστό αυτό προετοιμάζει την καταστροφή της χώρας –και μην μάς πει κανείς ότι δεν ήσαν επαρκώς ενημερωμένοι αυτοί που ψήφισαν «όχι». Ήσαν και παραήσαν, αλλά δυστυχώς είχαν σοβαρό πρόβλημα αναγνώρισης της πραγματικότητας.
«Η Ελλάδα», έγραφε προσφάτως ο έμπειρος περί τα ευρωπαϊκά θέματα Αντώνης Τριφύλλης στα Νέα, «έχει ανάγκη από πολύ σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Δεν μπορεί να συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωζώνη αν δεν μεταρρυθμιστεί εκ βάθρων. Ακόμα και αν μας χαρίσουν όλο το χρέος, σε λίγο θα έχουμε πάλι τα ίδια. Τα διπλά ελλείμματα είναι η πηγή της κρίσης και το αίτιο της πτώχευσης …
Δυστυχώς, όμως, το πολιτικό μας σύστημα, η κοινωνία και οι οικονομικές δυνάμεις μοιάζουν ανίκανες όχι μόνον να κατανοήσουν το πρόβλημα, αλλά ακόμα και να το κουβεντιάσουν. Έτσι, με την άγκυρα στην άμμο του παρελθόντος, αδυνατούμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι το γεγονός ότι οι δανειστές και εμείς θεωρήσαμε και θεωρούμε ότι η Ελλάδα είναι –ήταν στα χαρτιά– προηγμένη χώρα. Ο φτηνός δανεισμός μέχρι την πτώχευση έκρυψε την πραγματικότητα. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως μετακομμουνιστική».
Πώς, όμως, μπορεί να συμβεί αυτό όταν ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του μιλούν την γλώσσα του χθες; Γιατί να βλέπει προς το αύριο, όταν αυτό δεν το θέλουν οι έξι Έλληνες στους δέκα; Γιατί υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ και φίλου του τέως πρωθυπουργού γράφουν ότι ο Λένιν ήταν αυτός που δίδαξε την στρατηγική «δύο βήματα εμπρός, ένα πίσω»;
Με πιο απλά λόγια, ποιος βάζει το χέρι του στην φωτιά ότι οι Τσίπρας, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου και Λαπαβίτσας δεν παίζουν ένα πολύ πρόστυχο παιχνίδι εις βάρος του ελληνικού λαού; Και, εν τέλει, ποιο πρόβλημα θα είχαν με ένα τέτοιο παιχνίδι, όταν η διεθνής ιστορία και πορεία της ολοκληρωτικής αριστεράς είναι γεμάτη από απάτες και παραπλανήσεις;
Υπό αυτή την έννοια, πόσο τηλεθεατές πήραν χαμπάρι τα 100+1 ψέμματα που είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξη τύπου στην ΔΕΘ; Φθάνοντας μάλιστα στο σημείο σε τρεις απαντήσεις του να αυτοδιαψεύδεται!
Τελικά, ποιο «νέο» εκπροσωπεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, όταν στις ομιλίες και τις παρεμβάσεις του δεν έχει αναφέρει ούτε μία φορά τον ρόλο και την σημασία της ψηφιακής εποχής και του νέου περιβάλλοντος που αυτή δημιουργεί;
Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει ό,τι το πιο παλαιό, βαθύτατα αντιδραστικό υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, γι αυτό και πρόσφατα απέσπασε τα εγκώμια της κυρίας Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία –της αρχηγού του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Τυχαίο, άραγε;
