του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Σίγουρα, τους κ.κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη, Άδωνι Γεωργιάδη, Κυριάκο Μητσοτάκη και Απ. Τζιτζικώστα τους βασανίζει ένα θεμελιακό ερώτημα: έστω ότι ένας από αυτούς κατακτά την αρχηγία, η ΝΔ θα παραμείνει κόμμα εξουσίας; Δηλαδή, αυτός που θα γίνει αρχηγός της θα έχει την δυνατότητα να καθήσει κάποια μέρα στον πρωθυπουργικό θώκο;
Και για να πάμε ακόμα πιο πέρα, η ΝΔ μπορεί στην σημερινή και αυριανή Ελλάδα να πιάσει σε μία εκλογική αναμέτρηση ποσοστό πάνω από 40% ώστε να έχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία; Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο.
Στην αντίθετη περίπτωση, όμως, αν δηλαδή ο σημερινός πρωθυπουργός αποφασίσει να καταργήσει την «επιδότηση» των 50 βουλευτών για το πρώτο κόμμα και περάσει έναν εκλογικό νόμο με σχεδόν απόλυτη απλή αναλογική, τότε για την ΝΔ το «όνειρο» της εξουσίας θα γίνει πολύ μακρινό –ιδιαίτερα δε αν στον κεντροαριστερό χώρο το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι συνενώσουν τις δυνάμεις τους και αποφασίσουν, για παράδειγμα, να ιδρύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση Κέντρου.
Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον οι προβληματισμοί αυτοί αναπτύσσονται στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά σίγουρα θα παίξουν ρόλο για τις εξελίξεις και τις μελλοντικές προοπτικές του κόμματος. Και οι προοπτικές αυτές λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν δεν ήλθαν στην εξουσία για να φύγουν.
Η περίφημη «κωλοτούμπα» του πρωθυπουργού είναι μία οριστική πράξη παραμονής στην εξουσία και τίποτα παραπάνω. Το πρόβλημά του όμως στην παρούσα φάση είναι ότι η παραμονή αυτή θα πρέπει να γίνει «χωρίς λεφτά» και υπό μνημονιακούς όρους. Ίσως λοιπόν στο σημείο αυτό τα πράγματα να μπερδευτούν και το μπέρδεμα αυτό θα μπορούσε να είναι μοιραίο για τον Αλ. Τσίπρα.
Στην ΝΔ θα πρέπει να γίνει αντιληπτό αυτό που έγραψε ο καθηγητής κ. Γ. Βούλγαρης στα «Νέα Σαββατοκύριακο»: Δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσανατολιστεί προς την σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά. Προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι επιδιώκει καλύτερες σχέσεις με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ούτε δέχεται ούτε επιθυμεί να μεταπηδήσει στην σοσιαλδημοκρατία.
Η εσωκομματική του κουλτούρα όταν ήταν μικρή δύναμη του 4% είχε διαμορφωθεί αντιπαραθετικά προς αυτήν και επιπλέον περιελάμβανε, όπως φάνηκε, ισχυρές αντιευρωπαϊκές συνιστώσες. Στα χρόνια της κρίσης διαμόρφωσε μία αντίληψη επικεντρωμένη στον πολιτικό μανιχαϊσμό, στην διαμαρτυρία, στην αντικαπιταλιστική ρητορεία.
Μία αντίληψη εξίσου μακρινή από την νοοτροπία της σοσιαλδημοκρατίας. Μετά την άνοδό του στην κυβέρνηση, αυτή η αντίληψη τον οδηγεί σαφώς στην λαϊκιστική διαχείριση της προσαρμογής στην μνημονιακή πραγματικότητα. Κοντολογίς, προτιμά τον λαϊκισμό από την σοσιαλδημοκρατία, γιατί αυτός τού επιτρέπει να εξαντλεί τα, μικρά είναι αλήθεια, περιθώρια τακτικισμού και δημαγωγίας που τού αφήνει το Μνημόνιο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ως μνημονιακό πλέον κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκλωβιστεί σε μία ανεπιτυχή διαχείρισή του και θα χαθεί μέσα στα μπρος-πίσω των λαΪκιστικών τακτικισμών ή θα επιχειρήσει να ενισχύσει τις μεταρρυθμιστικές υποδομές του Μνημονίου εντάσσοντάς το επιπλέον σε μία ευρύτερη εθνική στρατηγική. Το έκανε σαν καλαμπούρι με το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα». Τώρα καλείται να το επιχειρήσει στα σοβαρά. Έστω και αν το παρελθόν τού αφήνει λίγες μόνον ελπίδες.
Τι θα γίνει λοιπόν στην ΝΔ; Θα επιλέξει ως αρχηγό της έναν άλλο Τσίπρα ή θα ρίξει το βάρος την ανικανότητα του νυν πρωθυπουργού να εφαρμόσει και να φέρει εις πέρας αυτά που ο ίδιος έχει υπογράψει;
Ένα άλλο ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους «εγκεφάλους» της Λεωφόρου Συγγρού είναι αυτό της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Γιατί η ΝΔ, από 3.360.000 ψηφοφόρους το 2012, έπεσε στους 1.520.00 τον Σεπτέμβριο 2015; Γιατί οι 800.000 νέοι που την ψήφισαν το 2004 με το ζόρι έγιναν 230.000 το 2015; Αυτά και άλλα ερωτήματα θα πρέπει να απασχολούν την αξιωματική αντιπολίτευση και όχι αν μπορεί να αποσπάσει ψηφοφόρους από την Χρυσή Αυγή με τον χι ή ψι αρχηγό.
Κατά τα λοιπά, είναι αήθης η συμπεριφορά κάποιων καρεκλοκένταυρων του κόμματος απέναντι σε προσωπικότητες ευρωπαϊκής εμβέλειας μέσα στο κόμμα, απλώς και μόνον επειδή δεν γαργαλάνε την εθνικιστική ανοησία.
