του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ερχόμενος από τις Βρυξέλλες την περασμένη Τετάρτη ήμουν πολύ προβληματισμένος. Σε επαφές που είχα στην βελγική πρωτεύουσα, όλοι οι συνομιλητές θεωρούσαν την Ελλάδα «χαμένη περίπτωση».
Με κύρος μηδενικό και εμπιστοσύνη στα τάρταρα, ήταν φανερό ότι η Ελλάδα είχε μπει πλέον για καλά στην οδό της κατάρρευσης, όπου το τέλος είναι η εξαφάνιση. Δηλαδή, η πλήρης αποτυχία, με παράλληλη οδυνηρή περιθωριοποίηση.
Και ενώ προσπαθούσα μέσα σε αυτό το πολύ σκοτεινό περιβάλλον να βρω λίγο φως, ήλθε το Σαββατοκύριακο για να αποδείξει ότι μόνον από θαύμα μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Υπάρχουν όμως θαύματα;
Ιδού, λοιπόν, με αδρές πινελιές και πολύ σταράτα λόγια, πώς περιγράφει την κατάσταση ένας πολύπειρος και καλά ενημερωμένος δημοσιογράφος, ο Άγγελος Στάγκος, σε άρθρο του στον ιστότοπο Reporter.gr:
«Αυτό το Σαββατοκύριακο αποδείχθηκε περίτρανα ότι η Ελλάδα δεν είναι πια χώρα σε παρακμή. Έχει προχωρήσει από αυτό το στάδιο στο επόμενο. Είναι χώρα υπό κατάρρευση, ή ακόμη και χώρα σε κατάρρευση, πολύ κοντά στο τρίτο στάδιο που απομένει, εκείνο της αποτυχημένης χώρας (failed state).
Περί αυτού πρόκειται, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε, είτε όχι. Άλλωστε δεν έχει πλέον καμία σημασία τι δεχόμαστε εμείς για τους εαυτούς μας, ή πως βλέπουμε τους εαυτούς μας (δηλαδή τον βαθμό αυτογνωσίας μας).»
Όσα έγιναν το Σάββατο και όσα ακολούθησαν την Κυριακή πάνε μαζί και υποδηλώνουν την κατάρρευση της χώρας.
Η ματαίωση του ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, λόγω επεισοδίων που προκάλεσαν οι οπαδοί του ενός –καμία σημασία τίνος οπαδοί, θα μπορούσαν εξίσου καλά και αναίτια να τα προκαλέσουν γενικώς οι οπαδοί στην Ελλάδα -, καταδεικνύει πανηγυρικά που βρισκόμαστε ως λαός, ως κοινωνία, ως κράτος, ως τύπος και γενικότερα media, ως παράγοντες, ως θεσμοί, ως ασφάλεια στην καθημερινότητάς μας, ως μπαχαλάκηδες, ως τα πάντα.
Την ίδια ώρα που στο ντέρμπι της Ισπανίας δεν άνοιξε ρουθούνι, παρ΄ όλο που εκεί επιτρέπεται να συν - παρακολουθούν το παιχνίδι οπαδοί και των δύο ομάδων…»
Αυτό ήλθε και κούμπωσε την επομένη με την αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να οργανώσει και να διενεργήσει εσωκομματικές εκλογές.
Φταίει η εταιρία που ανέλαβε την ηλεκτρονική διαδικασία της ψηφοφορίας, φταίει η διοικητική μηχανή του κόμματος, φταίνε άλλοι παράγοντες, φταίει ο κακός τους ο καιρός, σημασία έχει ότι αφού επί εβδομάδες μοχλεύτηκαν μεταξύ τους, υπό το βλέμμα των πολιτών, στο τέλος απέτυχαν παταγωδώς.
Και τώρα είναι φυσικό να λύνεται η απορία γιατί οι δανειστές είναι τόσο ανεκτικοί με τη σημερινή απερίγραπτη κυβέρνηση και ταυτόχρονα να αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει εναλλακτική λύση στους ΣΥ.ΡΙΖ.Α – Αν.Ελ….»
Όλα αυτά ενώ η απερίγραπτη κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει πορεία φθοράς. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πορεία άρχισε την επομένη των εκλογών, αφού το νέο κυβερνητικό σχήμα ήταν πανομοιότυπο με το προηγούμενο, παρά την εμπειρία του καταστροφικού οκταμήνου Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου, αλλά τα σημάδια είναι τώρα εμφανή σε όλους τους τομείς και πάλι.
Αμηχανία και ασχετοσύνη σε όλους τους τομείς με τους οποίους καταπιάνονται τα κυβερνητικά στελέχη, η ιδεοληψία συνεχίζει να καθορίζει τη σκέψη τους και η ανικανότητα τις αποφάσεις και τις ενέργειές τους.
Στην τελευταία ψηφοφορία είδαμε τις διαρροές, οι επόμενες θα είναι ακόμη πιο δύσκολες, φαίνονται τα ρήγματα στη συνοχή τους, όχι μόνον εντός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά και μεταξύ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Αν.Ελ., ο Τσίπρας δείχνει αμήχανος έως πανικόβλητος και ζητάει από τον Παυλόπουλο να μεσολαβήσει ώστε η αντιπολίτευση να βάλει πλάτη όπου χρειάζεται, τα πράγματα σκουραίνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο και διεθνές επίπεδο.»
Κάποιοι στοιχηματίζουν ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάει πέρα από τις γιορτές, άλλοι της δίνουν ζωή ως την Άνοιξη, με την έννοια ότι τότε θα ολοκληρωθεί η απαξίωσή της.
Ποια σημασία όμως έχει πότε θα πέσει αυτή η κυβέρνηση, ή ποιες διεργασίες γίνονται στο πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο. Σημασία έχει ότι είμαστε για λύπηση ως χώρα.
Ακόμη χειρότερα, με τη νοοτροπία και τα χαρακτηριστικά που επιμένουμε να διατηρούμε ως κοινωνία και ως σύστημα, είμαστε είδος υπό εξαφάνιση. Αυτή είναι η πραγματικότητα!».
Και, προσθέτω εγώ, από την άποψη αυτή οι βαρύγδουπες παρόλες και οι γελοίες συνομωσιολογικές θεωρήσεις των ανθρώπων της παρακμής και του ζόφου, είναι μόνον φτώχεια. Η χώρα αυτή πληρώνει πανάκριβα το φαυλοκρατικό κράτος και την κυρίαρχη φαιοκόκκινη ιδεολογία που ad nauseam κάποιοι θέλουν να αναπαράγουν. Τελεία και παύλα.
Κατά τα λοιπά, ο λαός άδει…
